Выбранае

Алесь Аркуш

не цікава: падзеі адбыліся,

катастрофы здарыліся,

спаборніцтвы прайшлі -

зьніклі, памерлі.

Каму патрэбна няіснае?

Спрабую настроіць свой

прыймач на іншае.

Гартаю радыёхвалі, як старонкі

таўшчэзнае скрэмзанае кнігі.

Чуйна ўслухоўваюся ў далёкія,

ледзь

чутныя, галасы.

Як ні спрабую - нічога не атрымліваецца,

але ж я ўпарта працягваю росшукі:

адны навіны - таямніцы,

другія - апошнія паведамленьні.

ЛЮСТЭРКІ

Вакол нас - скрозь люстэркі.

Неба - люстэрка

і зямля - люстэрка,

люстэркі - сябры

і люстэркі - ворагі,

і дрэвы, і зоркі,

і дамы, і тратуары,

і кроплі дажджу...

Адначасова мы адлюстроўваемся

ва ўсіх люстэрках, якія

акаляюць нас, -

памнажаемся, скажаемся,

памяншаемся, павялічваемся

і... зьнікаем.

ПАМЯЦЬ

Ніхто ня ведае, хто пахаваны

пад гэтым крыжам.

Ліхалецьці і пошасьць не захавалі

імя ў людзкой памяці.

Невядомая жанчына на Радаўніцу

наліла гарачага крупніку ў місу

і пакінула побач з пахілым крыжам.

Другі год не астывае крупнік.

Другі год уздымаецца пара.

КАТРЫНКА

Пяць мэлёдый катрынка сьпявае,

Толькі ведай - круці рукавятку.

Люд у скрыню да старца кідае

Неўміручага жыта зярняткі.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Лес прачнуўся, дзе зараз палі -

Гонкіх дрэў загулі вершаліны.

Перасьпелі на сонцы маліны,

А ў цямрэчы яшчэ не цьвілі.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Як дакладна чаргуюцца гукі -

Мэталёвая нудзіцца скрынка,

Спрацаваныя, ссохлыя рукі

Круцяць жыцьці ў тужлівай катрынцы.

Грай катрынка,

Сьпявай безупынку.

Гук мэлёдый, як позірк забыты,

Як вада зь ледзяшамі ў палонцы.

Люд кідае апошняе жыта,

А у скрыне ўсё роўна на донцы...

Грай катрынка...

ВЕТАХ

Зноўку нашыя спадяваньні

Як жарынкі, што рушылі ў космас.

Ветах будзе трымацца да раньня,

Распаўсюдзіць таемныя позвы.

Вершалінамі дрэвы ня з намі,

Вершаліны - паверх таямніц.

Адлятае лістота клінамі

Без гайворанаў і сініц.

Сочыць рухі бяскрылыя ветах,

Распачатыя ўверх кагадзе.

На дагледжаны зорны палетак,

Як насеньне, лістота ўпадзе.

* * *

Над балотам захад сонца.

Пасярод, нібыта рана,

Багны дрогкае вакенца

Чырванее. За парканам

З трысьнягу, аеру, хлуду

Цішыня - як погляд Бога,

Быццам там чакаюць цудаў,

Ці даўно няма нікога.

* * *

Закаханым агні запалілі

На балотах вядзьмаркі ізноў,

Фасфарычным сьвятлом заманілі

Ў незваротныя нетры лясоў.

І блукае агульнае рэха

Паміж чэзлых асін і бяроз,

Быццам сьлёзы між звонкага сьмеху,

Быццам сьмех паміж роспачных сьлёз.

* * *

Алегу Мінкіну

Уночы лес цяжарны рухам,

Гайданьнем хвояў і ялін.

Спыніся, сябра, і паслухай:

Ты не адзін.

І зноў, як позву таямніцы,

Сягоньня роўна ў пяць гадзін

Убачыш надыход дзяньніцы

Ня ты адзін.

<