Выбранае

Алесь Аркуш

empty-line/>

НА ДАХАХ

На дахах жыцьцё для пустэльнікаў

І - традыцыйна - катоў.

Як мала самоты ўдзельнікаў,

А сьведамых - пагатоў!

На дахах спачыну ня ведаюць

Вятрыска залева і сьнег.

Затое ня трызьняць камбедамі,

Затое маўчыць нампацех.

На даху спакоем

нязмушаным

Самота душу ахіне...

Узьнімешся - неба парушана,

І вусьцішна, як на вайне.

УСКРАІНА

За лясамі, ўзгорамі,

За сівымі зорамі

Ягадай нясьпелаю

Сьпіць краіна белая.

З поўняй разьмінулася,

Хмарай загарнулася,

Голас пахаваўшая,

Волю не пазнаўшая.

А была шляхетнаю,

Гонарам адметная,

Моцная і вольная,

Да навукі здольная.

Нашай ускраіна была!

Аблокі гоне вецер-гун,

Забыўся ён, што ёсьць Пярун,

Забыўся, што чакае нас

Сурмы працяглы сьпеўны час.

Мой сын маўчыць, маўчу і я:

Навокал скрозь - калёнія.

Калее ў студзеньскай вадзе

Пярсьцёнак згубленых надзей.

* * *

Ні штандараў нідзе, ні харугваў,

Не пазнаць: дзе каханьне, дзе жарт.

Аднастайная, доўгая пуга

Выпрабоўвая сьпіны на гарт.

СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ

Хто ты, дзіўнае стварэньне,

зноў ідзеш за мной па сьледзе,

у даведніку нямашака

тлумачэньня тваёй сутнасьці.

Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,

пьеш адсутную гарбату,

еш умоўныя варэнікі,

сьпіш умоўныя гадзіны,

як скаціна,

што ня значыцца ў калгасе,

і нічыйная уласнасьць, -

проста ходзіць па папасе,

і яшчэ не адбылася.

Зразумець цябе імнуся,

вывучаю, як француза,

як нянаскае здарэньне

(бо

у нас ты не сустрэнеш

без гаспадара скаціны).

Кпінай

з'імітую правакацыю,

спробу ідэнтыфікацыі.

МОЙ ПАКОЙ

У пакоі, як на складзе,

Ёсьць адметнае бязладзьдзе.

Паспрабуй на гэткай плошчы

Ўладкаваць развагаў мошчы.

У вадным куце - пра грошы,

Там скразьняк заўжды харошы.

У другім - пра лёс свабоды,

Там абрынутыя стоды.

Трэці кут займае посуд,

Там развагі пра п'янтосаў.

А ў чацьвертым - цыгарэты,

Не палю, бо шкодна гэта.

У ГАСЬЦЁХ

На адным узроўні - слава,

На другім узроўні - кава.

Мы спрачаемся з Мудровым,

Дзе о'кей, а дзе халява.

Вечар слухае размовы,

Пустата сынонім сьвету,

Робяць кубачкі выснову:

Лепш пра цукар, а ня «гэта».

На лапаткі ўсіх расклалі,

Абмалолі косткі файна,

Прусакі аж паўцякалі,

Гул стаіць, як ад камбайна.

Адпачнулі тры хвіліны,

Абадзінскага згадалі,

Памаўчалі, пасьпявалі,

Пасядзелі, пастаялі,

Гаспадыні далі «бусю»,

Гагатнулі, быццам гусі,

І праз кволую хвіліну

Мы пакінулі хаціну.

ЗАЛАТАЯ РУНЬ

Вакол твайго імя, Пярун,

Зьбіраюцца, як восы, хмары.

Пякучых бліскавак нэктары

Чакае залатая рунь.

І нават кволай насьцярогі

Няма ў зьмены маладой.

Яна за новае гарой,

Яна шукае іншае дарогі.

Рунь не баіцца гострага кап'я,

Моц Перуна яе містычна экзальтуе.

Няхай даглядчык лямантуе,

Што небясьпечная з вагнём гульня.

Рунь падсьвядома адчувае, -