Чалавек-невiдзiмка (на белорусском языке)
Шрифт:
– Небяспекi няма нiякай, - сказаў ён i дадаў сам сабе: "Для вас". Пасля гэтага ён нейкi час сядзеў, задумаўшыся, а потым вярнуўся да астылага снедання.
Ён еў рассеянна, паглыблены ў свае думкi. Потым моцна стукнуў кулаком па стале.
– Мы яго зловiм!
– усклiкнуў ён.
– I прынадай буду я. Ён зарвецца.
Кемп падняўся наверх, старанна зачыняючы за сабой усе дзверы.
– Гэта гульня, - сказаў ён.
– Гульня незвычайная. Але ўсе шанцы на маiм баку, мiстэр Грыфiн, хаця вы i нябачныя i смелыя таксама. Грыфiн contra mundum...*
* Супраць усяго свету (лат.).
Ён стаяў каля акна, гледзячы на залiты сонцам схiл гары.
– Яму ж трэба даставаць сабе ежу кожны дзень. Не зайздрошчу я яму. А цi праўда, што мiнулай ноччу яму ўдалося паспаць? Дзе-небудзь пад адкрытым небам i ў такiм месцы, дзе нiхто не мог на яго натрапiць... Вось калi б замест гэтай гарачынi наступiлi халады i халепа... А ён жа, можа, у гэтую самую хвiлiну назiрае за мной.
Кемп ушчыльную падышоў да акна i раптам спалохана адскочыў: штосьцi моцна стукнула ў сцяну над рамай.
– Аднак нервы ў мяне расхадзiлiся, - прамовiў ён сам сабе. Але добрых пяць хвiлiн ён не адважваўся зноў падысцi да акна.
– Верабей, можа, - сказаў ён.
Тут ён пачуў званок ад уваходных дзвярэй i паспяшаўся ўнiз. Ён адсунуў засаўку, павярнуў ключ, агледзеў ланцуг, умацаваў яго i асцярожна прачынiў дзверы, не паказваючыся. Знаёмы голас аклiкнуў яго. Гэта быў палкоўнiк Эдай.
– На вашу пакаёўку напалi, - сказаў Эдай з-за дзвярэй.
– Што?!
– усклiкнуў Кемп.
– Вашу запiску ў яе адабралi. Ён недзе паблiзу. Упусцiце мяне.
Кемп зняў ланцуг, i Эдай сяк-так працiснуўся ў вузкую шчылiну ледзь прачыненых дзвярэй. Ён з палёгкай уздыхнуў, калi Кемп зноў налажыў засаўку.
– Запiску вырвалi ў яе з рук. Яна страшна напалохалася. Цяпер яна ў маiм участку. З ёй iстэрыка. Ён дзесьцi паблiзу. Што было ў запiсцы?
Кемп вылаяўся.
– Дурань жа я!
– сказаў ён.
– Мог бы здагадацца: адсюль жа да Хiнтандзiна менш гадзiны хады. Ужо!
– У чым справа?
– спытаўся Эдай.
– Вось паглядзiце!
– сказаў Кемп i павёў Эдая ў кабiнет. Ён падаў яму пiсьмо Невiдзiмкi. Эдай прачытаў i цiхенька свiснуў.
– А вы?..
– спытаўся ён.
– Падстроiў пастку, - сказаў Кемп, - i як дурань паслаў план з пакаёўкай. Проста яму ў рукi.
Эдай цярплiва выслухаў блюзнерства Кемпа. Потым сказаў:
– Ён уцячэ.
– Не, не, - адказаў Кемп.
Зверху пачуўся звон i трэск разбiтага шкла. Эдай заўважыў маленькi рэвальвер, якi тырчаў з кiшэнi Кемпа.
– Гэта ў кабiнеце!
– сказаў Кемп i першы стаў падымацца па лесвiцы. Яшчэ не дайшоўшы да сярэдзiны яе, яны зноў пачулi трэск.
У кабiнеце яны ўбачылi, што два вакны з трох разбiты, падлога засыпана асколкамi, а на пiсьмовым стале ляжыць вялiкi камень. Абодва спынiлiся на парозе, гледзячы на разбурэнне. Кемп зноў вылаяўся, i ў тую ж хвiлiну трэцяе акно трэснула, быццам стрэлiлi з пiсталета, i на падлогу са звонам пасыпалiся асколкi.
– Навошта гэта?
– сказаў Эдай.
– Гэта пачатак, - адказаў Кемп.
– А залезцi сюды няма нiякай магчымасцi?
– Нават кошка не залезе, - адказаў Кемп.
– Аканiц няма?
– Тут няма. Ва ўсiх нiжнiх пакоях... Ого!
Знiзу данёсся звон разбiтага шкла i трэск дошак пад цяжкiм ударам.
– Каб яго чорт узяў, - сказаў Кемп.
– Гэта, напэўна... так, гэта ў спальнi. Ён збiраецца апрацаваць увесь дом. Дурань ён. Аканiцы зачынены, i шкло будзе падаць знадворку. Ён парэжа сабе ногi.
Яшчэ адно акно абвясцiла аб сваiм разбурэннi. Кемп i Эдай стаялi на пляцоўцы, не ведаючы, што рабiць.
– Вось што, - сказаў Эдай, - дайце мне палку цi што-небудзь падобнае: я схаджу ва ўпраўленне i загадаю прыслаць сабак. Тады мы яго зловiм.
Яшчэ адно акно разбiлася на друзачкi.
– Цi няма ў вас рэвальвера?
– спытаўся Эдай.
Кемп сунуў руку ў кiшэнь i сумеўся.
– Не, - адказаў ён, - ва ўсялякiм выпадку няма лiшняга.
– Я прынясу яго назад, - сказаў Эдай.
– Вы ж тут у бяспецы.
Кемп, прысаромлены, аддаў рэвальвер.
– Цяпер пойдзем адчыняць дзверы, - сказаў Эдай.
Пакуль яны стаялi ў прыхожай, не адважваючыся падысцi да дзвярэй, адно з вакон у спальнi першага паверха затрашчала i загрымела. Кемп падышоў да дзвярэй i пачаў як мага асцярожней адсоўваць завалу, твар яго быў некалькi бляднейшы, чым звычайна.
– Выходзьце хутка, - сказаў Кемп.
Яшчэ секунда, i Эдай быў ужо на ганку, а Кемп зноў засунуў завалу. Эдай памарудзiў крыху: стаяць, прысланiўшыся спiной да дзвярэй, было ўсё-такi спакайней, потым выпрастаўся i цвёрда закрочыў унiз па прыступках. Ён перасек поплаў i прыблiзiўся да веснiчак. Здавалася, па траве пранёсся ветрык. Штосьцi зашавялiлася побач з iм.
– Пачакайце хвiлiну, - вымавiў Голас.
Эдай спынiўся як укопаны, рука яго моцна сцiснула рэвальвер.
– У чым справа?
– сказаў Эдай, бледны i пануры; кожны нерв яго быў напружаны.
– Вы зробiце мне вялiкую ласку, калi вернецеся ў дом, - сказаў Голас таксама панура i напружана, як i Эдай.
– Вельмi шкадую, - сказаў Эдай некалькi ахрыплым голасам i правёў языком па перасохлых губах. Голас быў, як яму здавалася, злева ад яго. А што, калi паспрабаваць шчасця i стрэлiць?
– Куды вы iдзеце?
– спытаўся Голас. Яны абодва зрабiлi рэзкi рух, i з расхiнутай кiшэнi Эдая блiснуў на сонцы рэвальвер.
Эдай адмовiўся ад свайго намеру i задумаўся.
– Куды я iду, - прамовiў ён павольна, - гэта мая справа.
Не паспеў ён вымавiць гэтыя словы, як нябачная рука абхапiла яго за шыю, у спiну ўперлася калена, i ён упаў дагары. Выцягнуўшы неяк рэвальвёр, ён стрэлiў наўздагад; у тую ж секунду ён атрымаў моцны ўдар у зубы i рэвальвер вырвалi ў яго з рук. Ён зрабiў марную спробу ўхапiцца за нябачную нагу, якая адразу ж выслiзнула, паспрабаваў устаць i зноў упаў.