Грот афаліны
Шрифт:
— Як рэпу грызеш… А мне начхаць на ўсе гэтыя пухіркі… Абы яны рабілі для нас тое, што мы хочам.
Многіх пачутых ад «прафесара» слоў Янг не зразумеў, некаторых мо і не дачуў. Але запомнілася «лекцыя», і ён рашыў пераказаць усё Раджу. Калі жывы застанецца, вядома… Цікава, ці зразумее ўсё гэта брат?
— Значыць, дэльфіны не могуць адсюль уцячы?
— Не могуць. Хіба што рухавік спыніцца, электрастанцыя.
— Мы маглі б і пры беразе гэтаю самаю заслонаю з пухіркоў адгарадзіць загон, і хай бы плавалі.
— Ну але! А як ты іх потым прымусіш
— Трэба зрабіць пераносны свяцільнік, пусціць проваду футаў 20 трыста, каб з плытом пераносіць. І мыць будзем на плыце.
— Майкл табе не казаў? Гадзіны ў дзве ночы тэлефон зазумерыў. З пячоры… Алё, алё, а ў трубцы — маўчок.
Янг і дыхаць перастаў. Няўжо — уліп?
— Сырасць вялікая. Замкнула кантакты.
20
фут — 30,48 сантыметра. Гэтая мера даўжыні прымяняецца ў Англіі, ЗША і ў іншых краінах з англійскаю сістэмаю мер.
— Сырасць? Сырасці, праўда, хапае. Раматус можам падхапіць… Ха-ха, у тропіках, у чарцячым пекле! Каб хоць добра ведалі, што недарэмна змарнуем час.
— Не змарнуем. Мора чаму вялікае? Бо і ад малых рэчак і ручаёў не адмаўляецца. Гэтак мясцовая мудрасць гаворыць… Ну, а мы будзем кляваць, кляваць… Па зярнятку, па дзве-тры унцыі 21 , па самародку.
— Самародкаў захацеў!
— Будуць і самародкі… Учора колькі мы тут палазілі, а пяць унцый намылі. Не тое што ў ручаях.
21
Унцыя ювелірная (аптэкарская) роўна 31,103 грама.
— А спачатку здалося, што ў ручаях павінна было быць больш.
— Як дзе… Каб добра разведалі, пашукалі, то мо і ў ручаях маглі на радовішча напасці… А з туземцаў ніхто нічога не ведае пра золата. Баяцца гэтага возера.
— Стары, то ты мо кумекаеш, як і з гэтымі бутэльканосамі ўпраўляцца? Я ўчора і па імёнах зваў, і рыбаю падманьваў — ніводзін не падплыў. Курсіруюць зводдаль, паглядваюць.
— Мо не нам трэба было з імі займацца. Хай бы тыя, хто не ўдзельнічаў у выкраданні, транспарціроўцы. Мо яны нас па паху пазнаюць?
— Д'ябал іх ведае… А мо проста да лямпачкі баяцца падплываць? І заслона пухірковая моцна ўплывае на іх — здалёк чуюць, хоць там і скіраванае выпраменьванне. Паспрабуем з плыта…
Вада ў пячоры хоць памалу, а ўсё-такі рухалася ў напрамку да выхаду. Бо стаялі тыя двое на плыце спачатку так, што лямпачка выблісквала з-за пляча левага. А пакуль пастаялі, пагаварылі — пачала выбліскваць паміж імі, потым — з-за пляча правага. Плыт ледзь прыкметна ішоў за вадою.
— Піт быў у дэльфінарыі, а нічога не можа сказаць,
— Ён дэльфінаў бачыў у час прадстаўлення, а не на занятках.
— Я ж гаварыў Піту: рана! Няхай лепш абучацца. Не-е, давай-давай, хап-хап. А цяпер хоць пад хвост ім трубі.
— А калі больш не было б такога зручнага выпадку?
— Не было б, то самі падстроілі б. Цярпеннем трэба было запасціся, цярпеннем!
— Цярпеннем… А забыў, што час — грошы? Не ведаеш, дзе выйграеш, дзе прайграеш. Паспрабуем, не атрымаецца нічога — давядзецца Судзіра ў долю браць.
— Гэта той дрэсіроўшчык?
— Ну… Штучка — палец у рот не кладзі.
— Шэф сёння прыплывае, то скажа, што рабіць.
— У шэфа, думаеш, парламент, а не галава?
— Не парламент, але — галава.
— Згодзіцца шэф… Не бачу я іншага выйсця. Калі на адным згубім, то на другім выйграем.
— Сняданак — дзе? На пустой каве скора ног не павалачэш. Умяць бы хоць пару сандвічаў.
— Вунь… на тыя чарпалкі клаў я.
— Мяшок рагожны ты не браў? Я ўскідваў учора на чарпалкі, каб трохі абчах.
— Не бачыў… Крабы мо сцягнулі.
— А рыбу куды паклаў?
— Там жа… Не дабяруцца, не бойся.
— З гэтымі крабамі… Хоць махалам махай. Лезуць, як мухі на струп.
— Думаеш, паможа гэтая рыба? Дэльфіны не галодныя, начхаць ім на наш пачастунак.
У Янга даўно свярбела ў носе. Ён і на пераноссе ціскаў, і смаркаўся паціху, і чухаў пальцам у ноздрах. Не памагала, чхнуў — выбухова, бо заціскаў і нос і рот далонямі.
— Будзь здаровы! — сказаў правы аквалангіст.
— Гэта ты мне? Я не чхаў… Мо дэльфін.
— А што, дэльфіны таксама чхаюць?
— Мо і чхаюць. Кажуць, у іх мозг вельмі на чалавечы падобны.
— Калі так падобны, то мо іх і спакушаць трэба чым-небудзь іншым… Скажам, віном, а не рыбаю.
— Ха-ха, ну й прыдумаў!
— Рыбы ў пячоры хапае, пакуль не пераловяць усю — не суйся. А пераловяць — самі на паклон прыйдуць. А мы ім: хто не працуе, той не есць.
— Стары, ты не сацыяліст? Цяпер модна пад сацыяліста афарбоўвацца.
— Ты што — таго? — правы аквалангіст пакруціў пальцам каля скроні.
— Хм… Значыць, ты самастойна адкрыў адзін з асноўных сацыялістычных прынцыпаў.
— Значыць, сацыялісты — не дурныя, калі да гэтага дадумаліся.
— Разбалбаталіся мы тут…
— Ніхто не пачуе.
— Я не пра гэта. Працаваць трэба, а мы… Адцягваем час, адцягваем. А потым Піт ці шэф спытаюць: а што вы зрабілі за дзень?
— Ага-а… Каб яны выдахлі, гэтыя дэльфіны… Ведаеш, давай паснедаем, а тады і пачнём.
— Давай, хіба я супраць?
Двое на плыце пасталі на коленцы, загрэблі рукамі ваду, каб шчыльней прыстаць да пляжа. Як быццам баяліся намачыць гідракасцюмы. А прысталі, то першы, што ступіў на бераг, пачаў рабіць нагамі выверты, нібы стукаў імі туды і сюды, штосьці расшпурліваў у бакі. Спыніўся каля сцірты саўкоў, заглянуў па адзін бок, па другі, патупаў грозна, пужаючы крабаў.