Казкi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Прывязаў я яго да вяроўкi, пацягнуў дадому, ды па дарозе яго, пэўна, сабакi з'елi.
– Неразумна ты зрабiў, Ганс, - кажа матухна.
– Табе трэба было сала на галаве несцi.
– Добра, - кажа Ганс, - у другi раз так i зраблю.
I зноў сабраўся Ганс у дарогу.
Мацi кажа:
– Ты куды сабраўся, Ганс?
Ганс адказвае:
– Грэтэль праведаць, матухна.
Мацi кажа:
– Глядзi, будзь разумны.
Ганс адказвае:
– Буду, матухна.
Мацi кажа:
– Бывай, Ганс.
Ганс адказвае:
– Бывай, матухна.
Прыйшоў Ганс да Грэтэль.
– Добры дзень, Грэтэль.
– Добры дзень, Ганс. Што ты мне прынёс у падарунак?
– Нiчога не прынёс, - кажа Ганс.
– Ты мне што-небудзь падары.
Грэтэль падарыла Гансу цяляцi.
Ганс кажа:
– Бывай, Грэтэль.
Грэтэль кажа:
– Бывай, Ганс.
Узяў Ганс цяляцi, узвалiў яго сабе на галаву i панёс.
Нясе ён цяляцi на галаве, а цяляцi рвецца, брыкаецца, не хоча ў Ганса на галаве сядзець. Скiнуў Ганс цяляцi ў канаву, а сам прыйшоў дадому ўвесь у сiняках i гузаках.
– Добры вечар, матухна, - кажа Ганс.
– Добры вечар, Ганс, - кажа матухна.
– Дзе ты быў?
– У Грэтэль я быў, - кажа Ганс.
– Што ты ёй падарыў?
– пытае матухна.
– Нiчога не падарыў. Сам ад яе цяляцi атрымаў.
– А дзе ж цяляцi, Ганс?
– пытае матухна.
– Ды я яго на галаве нёс, - кажа Ганс, - а яно дарогай брыкалася-брыкалася i столькi мне гузакоў на iлбе наставiла, што я яго ў канаву кiнуў.
– Неразумна ты зрабiў, Ганс, - кажа матухна.
– Ты б цяляцi дубцом пагнаў, травой пакармiў i ў нас у двары да плоту прывязаў.
– Добра, - кажа Ганс, - у другi раз так i зраблю.
Вось зноў сабраўся Ганс у дарогу.
Мацi кажа:
– Ты куды Ганс, сабраўся?
Ганс адказвае:
– Да Грэтэль, матухна.
Мацi кажа:
– Глядзi, будзь разумны.
Ганс адказвае:
– Буду, матухна.
Мацi кажа:
– Бывай, Ганс.
Ганс адказвае:
– Бывай, матухна.
Прыйшоў Ганс да Грэтэль.
– Добры дзень, Грэтэль.
– Добры дзень, Ганс. Што ты прынёс мне ў падарунак?
– Нiчога не прынёс, - кажа Ганс.
– Ты мне што-небудзь падары.
– Грэтэль кажа:
– Няма чаго мне табе падарыць, Ганс. Я сама з табой пайду.
Узяў Ганс добры дубчык i пагнаў Грэтэль да сябе дадому.
А дома травы ёй кiнуў i моцна-моцна прывязаў яе да плоту.
Прыходзiць Ганс да мацi.
– Добры вечар, матухна, - кажа Ганс.
– Добры вечар, Ганс, - кажа матухна.
– Дзе ты быў?
– У Грэтэль я быў, - кажа Ганс.
– Што ты ёй падарыў?
– пытае матухна.
– Нiчога не падарыў, - кажа Ганс.
– Сюды яе прывёў.
– А дзе яна?
– кажа матухна.
– Ды я яе да плоту ў двары прывязаў i травы ёй пакiнуў.
Пабегла мацi ў двор, а Грэтэль там ужо няма, - толькi вяроўка на плоце матляецца. Збегла Грэтэль.
Так яе Ганс з той пары i не бачыў.
РУМПЕЛЬШЦIЛЬЦХЕН
Жыў калiсьцi на свеце млынар. Быў ён бедны, але была ў яго прыгажуня-дачка. Аднойчы надарылася яму гутарыць з каралём. I вось, каб выклiкаць да сябе павагу, кажа ён каралю:
– Ёсць у мяне дачка, якая можа прасцi з саломы залатую пражу...
Кажа кароль млынару:
– Справа гэта мне вельмi падабаецца. Калi дачка ў цябе такая мастачка, як ты кажаш, то прывядзi яе заўтра да мяне ў палац, я пагляджу, як яна гэта ўмее рабiць.
Прывёў млынар дзяўчыну да караля, адвёў яе кароль у пакой, у якiм было шмат саломы, даў ёй калаўрот, верацяно i сказаў:
– А цяпер прымайся за працу. Але калi ты за ноч да ранiцы не перапрадзеш усю салому ў залатую пражу, то чакай смерцi.
Потым ён сам замкнуў яе, i засталася яна ў пакоi адна.
Вось сядзiць бедная млынарова дачка, не ведае што ёй прыдумаць, як сваё жыццё выратаваць, бо не ўмела яна з саломы залатой пражы прасцi. I зрабiлася ёй так страшна, што яна заплакала. Раптам адчыняюцца дзверы i да яе ў пакой уваходзiць маленькi чалавечак i кажа:
– Добры дзень, маладая млынарка! Чаму ты так горка плачаш?
– Вой, - адказала дзяўчына, - я павiнна перапрасцi салому ў залатую пражу, але не ведаю, як гэта зрабiць.
А чалавечак i кажа:
– Што ты мне дасi, калi я табе яе перапраду?
– Свае каралi, - адказала дзяўчына.
Узяў чалавечак у яе каралi, падсеў да калаўрота, i - турр-турр-турр - тры разы пакруцiцца кола - вось i намотана поўнае матавiла залатой пражы. I так працаваў ён да самай ранiцы i перапраў усю салому, i ўсе матавiлы былi поўныя залатой пражы.
Толькi пачало сонца ўзыходзiць, а кароль ужо тут як тут: убачыў залатую пражу, вельмi здзiвiўся, абрадваўся, але сэрца яго яшчэ больш зрабiлася прагным да золата. I ён загадаў адвесцi млынарову дачку ў другi пакой, а быў ён большы першага i таксама поўны саломы, i загадаў ёй - калi яна даражыць сваiм жыццём - перапрасцi ўсю салому за ноч.
Не ведала дзяўчына, што ёй рабiць, як свайму гору памагчы. Але зноў адчынiлiся дзверы, з'явiўся маленькi чалавечак i спытаў:
– Што ты дасi мне, калi я перапраду табе салому ў золата?
– Дам я табе з пальца пярсцёнак, - адказала дзяўчына.
Узяў чалавечак пярсцёнак, пачаў зноў гудзець калаўротам i да ранiцы перапраў усю салому ў блiскучую залатую пражу.
Убачыўшы цэлыя кучы залатой пражы, кароль абрадваўся, але i гэтага яму было мала, i ён загадаў адвесцi млынарову дачку ў яшчэ большы пакой, якi быў увесь завалены саломай, i сказаў: