Левы рэйс
Шрифт:
— Аркадзь Міхайлавіч, па які бок чыгункі ляжаў Рамейка?
— Правы. Я сам бачыў. А што?
— Неверагодна. Вось чытайце: эксперт сцвярджае, што ўдар быў зроблены ззаду і ў правы бок. Значыць, труп павінен ляжаць злева.
— А калі чалавек стаяў спіной да цягніка, на шпалах?
— Званіце медыкам, хай скажуць дакладна: мог чалавек пасля ўдару перапаўзці цераз рэйкі ці не мог?
— Удар не смяртэльны, — сказаў Пратасеня, перагаварыўшы з судмедэкспертам. — Рамейка хутчэй за ўсё ўпаў, страціў прытомнасць і задыхнуўся ў снезе.
— Або ва ўласным рукаве…
— Можа, і так. Некалькі варсінак было ў яго на губах, — пракурор пацягнуў руку да папкі са справай, быццам хацеў свае словы падмацаваць адпаведным вывадам экспертызы.
— Нешта не верыцца мне, — Корзун задумаўся. — Колькі ўсяго павінна збегчыся: падзенне, непрытомнасць, дыхавіца…
— Факт ёсць факт, Аляксандр Антонавіч.
— Фактаў столькі, што аж галава пухне, — Корзун адшукаў у папцы патрэбную паперу, ажывіўся. — Я гатовы з вамі пагадзіцца, Аркадзь Міхайлавіч, але пры адной умове. Усё, пра што вы гаварылі, было. Толькі не так, і ў другім месцы. Можа нават недалёка ад гасцініцы, — ён прыжмурыў вочы, быццам успамінаў нядаўна бачаную карціну. — Журналіст ішоў па праезджай частцы — тратуары былі заснежаныя, ішоў, як і патрабуюць правілы дарожнага руху, злева. Машына наляцела ззаду — шафёр не адразу заўважыў яго ў такую непагадзь. І, каб схаваць сляды, адвёз збітага чалавека, балазе быў той непрытомны, на чыгунку…
— Рас-пі-саў,— Пратасеня аж прыцмокнуў языком. — Можа, у сведкі пойдзеш?
— Каб-то, — Корзун не звярнуў увагі на іронію. — Сведкам што, сказаў і пайшоў, а мне тут усё гэта або даказваць, або абвяргаць прыйдзецца. А доказаў — усяго сляды зялёнай фарбы на Рамейкавым паліто. Раптам аўтамабільная?
— Толькі не забудзь пра маю думку: навошта было збітага на пераезд везці?
II
Неба пасінела, засвяцілася халоднымі зоркамі. Ажылі, напоўніліся гоманам вуліцы. Пад нагамі суха рыпеў прамёрзлы снег. Халоднае паветра пахла дымам, бадзёрыла. Корзун крочыў і думаў, як дзіўна часам разгортваюцца падзеі. Загінуў чалавек, ёсць нават версія, што забіты, а ён, інспектар крымінальнага вышуку, замест таго каб нешта рабіць, пляцецца міма нядаўна пабудаваных тут пяціпавярховых камяніц і заглядае ў размаляваныя марозам вялікія шкляныя вітрыны, не ведаючы, ні куды пайсці, ні чым заняцца. Яны з Пратасенем прачыталі некалькі рапартаў мясцовых аператыўнікаў, пагутарылі з магчымымі сведкамі і нічога такога, што праліло б хаця праменьчык святла на гэта здарэнне, не заўважылі. Больш таго, пасля дня напружанай працы апынуліся ў тупіку, з якога, здаецца, адзін выхад — павярнуць назад. Але, што яшчэ горшае, і вяртанне нічога не абяцае.
Нечакана для сябе Корзун апынуўся ля рэдакцыі. На другім паверсе, дзе размяшчаўся сельгасаддзел, свяціліся вокны.
Святлана яшчэ працавала. Накінуты на плечы шэра-зялёны махеравы шаль, цыгарэта ў бледных ненафарбаваных губах, задуменны позірк надавалі дзяўчыне зусім інакшы выгляд, чым быў у яе надоечы. Рабілі нейкай сталай, непрывычна сур'ёзнай, нават непрыкаянай. У Корзуна зашчымела сэрца — непрыкаянасць дзяўчат яго заўсёды кранала. Святлана ўзняла вочы, узяла пальцамі цыгарэту і, бліснуўшы ўсмешкай, пявуча сказала:
— Малайчына, дэтэктыў!
А Корзун падумаў, што мог бы, каб ведаў раней, зайсці сюды яшчэ тыдзень таму назад, і не было б у яго нудных гасцінічных вечароў.
— Што маўчыш? — Святлана, відаць, прыкмеціла нешта на ягоным твары.
Корзун збянтэжана ўсміхнуўся. Разумеў, трэба штосьці сказаць, не стаяць ёлупнем на парозе. Але слоў не было.
Святлана скаланулася, як ад холаду, паднялася.
— Ведаеш, — загаварыла, ідучы да вешалкі,— я нядаўна кватэру атрымала. Асобную, аднапакаёвую. Пасядзім, успомнім былое.
Ён ледзьве ўцяміў, што Святлане можна памагчы апрануць паліто, — неяк ужо адвык ад дзяўчат. Падаючы паліто, раптам адчуў, што зусім не хвалюецца. І ад гэтага сумеўся.
Дзяўчына заўважыла, весела засмяялася.
— Ты зусім не змяніўся, — сказала, як шкадуючы.
— Каб зусім, то не, — Корзун запярэчыў, абы толькі не даць Святлане ўзяць над сабой верх, як гэта здаралася раней.
Святланіна кватэра здалася нечым падобнай на сваю гаспадыню. Такая ж неўладкаваная, быццам тут не жылі, а толькі адбывалі час. Просценькая мэбля, на якую па цяперашнім часе ў магазінах і пакупнікоў няма. Ні тэлевізара, ні радыёпрыёмніка. Кнігі і часопісы мясціліся на стале, на падаконніку і нават на тумбачцы ля тахты, дзе звычайна знаходзяцца духі, пудра і шмат што іншае, без чаго жанчына нібы і не жанчына.
— Мне не падабаецца, як ты жывеш, Светка, — не ўтрымаўся Корзун.
— Я векавуха, — бадзёрачыся, адказала яна. — Дваццаць пяць… Узрост!
— Не какетнічай! — Корзун непрыкметна акінуў яе позіркам, са здавальненнем адзначаючы, што Святлана па-ранейшаму прыгожая. — Хіба тут жаніхоў няма?
— Хлопцы што, — на гэты раз у голасе дзяўчыны пракінуўся сапраўдны смутак. — Патрэбны той самы, а яго ўсё няма.
— Шмат працуеш? — спытаў ён, разумеючы, што закрануў далікатную тэму.
— Напэўна, шмат, — падобна, і ёй не хацелася гаварыць пра жаніхоў.— Але, ведаеш, калі работа падабаецца, гэтага неяк не заўважаеш.
— Газета ці што большае? — Корзун успомніў яе студэнцкія планы.
— Нарыс у мінскім часопісе надрукавала, цяпер вось над новым працую. — Святлана прыбрала са стала кнігі.— Газета шмат часу патрабуе, для сябе пішу ўначы, у выхадныя. Дзе ўжо тут пра быт думаць, — не забыла яна яго папрок.
— Хіба ў цябе адной выхадных не бывае?
— Можна падумаць, што ў цябе не кватэра, а гняздзечка, — пажартавала Святлана.
— У мяне і кватэры няма, — засмяяўся Корзун і бесклапотна махнуў рукой: — Мне і кута хапае.
— Вось бачыш. Жытла ўласнага па-ранейшаму не маеш, то, можа, хоць з такога гора віно піць навучыўся? Не? Ну, то каву прыгатую — і зерне ёсць, і млынок. Табе чорнай, з малаком?
— Давай натуральную, чорную, усё роўна мне сёння не да сну.
— Рамейка?
— Раскажы мне пра яго, калі помніш. Ён, здаецца, гады на два раней за цябе журфак скончыў?
— Таго я ведала кепска, мы ўжо тут зблізіліся. Як карэспандэнтам па вобласці стаў. Ёсць у нас, журналістаў, салідарнасць, незалежная ад пасады. Свайму брату-газетчыку ў камандзіроўцы і паможам, і падкажам, і выручым.
— Ён часам вершаў не пісаў?
— Думаеш, рыфму на пераездзе шукаў? — Святлана здагадалася, куды хіліць Корзун. — Ён быў,— яна крыху задумалася, — як бы табе сказаць, занадта рацыяналістычны, ці што. Нават нарысы ў яго атрымліваліся сухаватыя, пабудаваныя на адной логіцы. Умеў стрымліваць эмоцыі,— яна ўсміхнулася. — Гэта мяне і напалохала, а то закахалася б. — Святлана адвярнулася, пакорпалася ў сумачцы, закурыла. — Вельмі шчыры… быў. Учора разгаварыліся з ім, пытае: «Адкуль жулікі бяруцца?» У яго галаве не ўкладвалася, як гэта можна залезці ў чужую кішэню.