Мроi Багны

Гуринович Влада

– Яны забрал целы, а згарэлую машыну чапл на трос, - працягва Хлуск.
– Потым яны сышл, Цёрн запался зно. Вось тады я зразуме, што Цёрн можна выключыць. Тольк не мог сцямць, як гэта зрабць. Пакуль Ян мне не сказа.

Падчас адной са свах вылазак у лес Хлуск знайшо Жалезнага Цмока. Ён так гэта называ. Спачатку ён заважы за дрэвам прастакутную пляцоку, абнесеную высокай агароджай з вапняковых плт. За агароджай чулася вантробнае гудзенне, яшчэ там штосьц трашчала. Падышошы блжэй, Хлуск зазрну у шчылну памж плтам бачы Жалезнага Цмока, як сядзе проста пасярод пляцок. З ягонага чэрава цягнулся догя жалезныя нтк закручвался мудрагелстыя спрал, а з глотк вырывася сн

агонь з трэскам разбягася па нтках. Хлуск мог бы лёгка пераскочыць цераз агароджу падысц да Цмока, каб разглядзець яго як след, але ён шчыра прызнася, што яго спын страх. Вантроба Цмока гудзела, а паветра вакол яго дрыжэла, як над нагрэтым камяням спякотны дзень. Здавалася, быццам сама Смерць плавае паветры памж нткам. Хлуск пэна звался бы мёртвы, кал бы тольк сунуся туды.

Я жо не спадзявалася, што кал-небудзь зно убачу, як мой брат усмхаецца. Але кал Хлуск распавё пра "цмока", Ян пача рагатаць. 'Генератар, - ледзь вымав ён памж прыступам смеху.
– Ёлуп ты сельск. Гэта ж генератар!' Смерць не плавае паветры, смерць усярэдзне нтак. А абгароджаная пляцока - гэта станцыя, тлумачы Ян. Такя станцы размешчаны здож усяго збярэжжа. Яны-то слкуюць Цёрн, накроваючы яго смяротны агонь. Генератары працуюць на самерытавых стрыжнях. Кал з генератара выцягнуць стрыжань, ён заглухне, тады частак Цёрну працягласцю некальк мль згасне. А згаслы Цёрн не больш небяспечны, чым звычайны калючы хмызняк.

Памва-Хлуск слуха вельм важлва. Не ведаю, ц шмат ён зразуме з аповеда Яна, але адно ён засво цвёрда: Жалезнаму Цмоку можна распароць бруха выдраць яго чорнае сэрца. тады Цёрн памрэ. У Хлуска адразу ж нарадзся план: прабрацца на станцыю паспрабаваць адключыць генератар. А потым, кал сё атрымаецца, прадрацца скрозь Цёрн выйсц да мора. 'Ну, выйдзеш. А потым што?' - пацкався Ян. Хлуск не веда. Далей ягоныя планы пакуль што не распасюджвался. Ян смяяся. Той дзень прайшо добра.

Мне здалося тады, што Ян пачынае патроху ажываць. Але потым бы новы дзень, Ян зно ляжа тварам да сцяны, а я была адча. Кал Хлуск паведам, што дзе лес збраць стрэляныя гльзы, я напраслася яму спадарожнк. Праду кажучы, мне проста хацелася збегчы. Апошнм часам я сё часцей кдала Яна намёце аднаго. Надога. Кожны раз, вяртаючыся, я чакала знайсц яго мёртвым з капсулай у зубах. Часам я сама гатова была яго прыкончыць. Лепей так, чым назраць за яго павольным згасаннем. Я ненавдзела сябе за такя думк. Але што я магла зрабць? Надзе мяне больш не засталося. сл таксама. Таму я махнула на сё рукой пайшла лес збраць гльзы.

Братчык зброены был вельм дрэнна, таму лагеры цанлася сё, чым можна страляць, сячы калоць. У тым лку стрэляныя гльзы. х пераплалял на балты для самаробных арбалета. Арбалеты был не такя дзейсныя, як внток, але пры правльным абыходжанн бл напавал. Аднак, як высветллася, гэтым разам гльзы Памву не цкавл. Ён шчыра схлус Вочаку, што дзе шукаць боепрыпасы. Насамрэч Памва шо бцца са свам Цмокам. Ён мяне не вельм хаце браць у спадарожнк. "Герой засёды змагаецца з цмокам сам-адзн", - сказа ён сур'ёзна. А потым мы сустрэл ваенны патруль да логава цмока так не дайшл. Заладзся дзянёк, нчога не скажаш.

Зараснк хвойнку скончылся, пачалося багншча. Мы цягнулся па зыбкай глебе, часам правальваючыся дрыгву ледзь не па пояс. Але пад пластом тван тойвалася цвёрдая сцяжынка, аб якой ведал тольк Братчык. Сцяжынка вяла лясны стан.

Шпег Ахонк рабл сё, каб людз баялся, каб не асмельвался зняць голас

супраць улады. Але пасля расстрэлу плошчы раптам шуганула, пажар гэты бушуе аж дагэтуль. Ужо палова Правнцы ахоплена бунтам. Людз бягуць у лясы далучаюцца да пастанца. Наш лясны стан бы далёка не адзны.

Калегя Прады мусла даць гэтаму нейкае тлумачэнне. Напачатку Ахонк ва см внавацл Дуумврат. Братчык, маля, снуюць на грошы нягоднка-эверонца - якя, як вядома, спяць мрояць, як бы спалць Царгорад станьчыць 'ойру-ойру' на рунах Цытадэл. Цяпер, аднак, з Дуумвратам заключана мрнае пагадненне, эверонца моцна лаяць ужо нельга. Вось тады Ахонк спомнл пра змеепаклоннка. Тых самых недавярка, якя збегл Паночную Багну першы год Уз'яднання, кал Мка Ахмстрыньчык зрабся Намеснкам. Ва см внаватыя змеепаклоннк, казал Ахонк. Ерас ды бунты зараджаюцца Паночнай Багне. Гэтыя фанатык, падобна балотным гадзюкам, выпазаюць з дрыгвы блукаюць па зямл, шыпячы ды нашэптваючы, сеючы ерась бянтэжачы добрых людзей...

Лухта.

Не ведаю, ц веры хто-небудзь у гэтыя байк. Злашчасныя змеепаклоннк жо сам амаль што стал легендай. Нхто не веда, што дзеецца сярод паночных балот. Некаторыя людз, даведзеныя да адчаю, сыходзл Багну, але адтуль яшчэ нхто не вяртася. Мажлва, Паночная Багна вогуле бязлюдная, там няма нчога, акрамя тарфяных палё ды гблых прорва. Цяпер мы сам прыпадобнлся да змеепаклоннка, хаваючыся лясах на балотах. З той тольк рознцай, што Багна недасягальная, а да лагера мяцежнка дабрацца не так ужо складана. Нас вельм лёгка было зншчыць.

Наперадзе замаячыл няклюдныя назральныя вышк, так-сяк збтыя са старых дошак танклявых, выгнутых ствало балотных дрэ. Скрозь мрова, якое знмалася над багншчам, праступл абрысы нацягнутых тэнта. Пацягнула дымам вогншча. Лагер Братчыка.

Лясны стан размяшчася на сухой выспе пасярод балот. У нашым 'войску' налчвалася каля дзвюх соцень чалавек, узброеных хто чым: крэмневым стрэльбам, трафейным внтокам, сякерам шаблям, зробленым са звычайных сялянскх кос. Узначальва гэтае 'войска' Стах Вочак. Сташак. Якую ролю тут выконва Вэл Йорхас, я дакладна не ведала. Ясна было, што сам ён не з Братчыка. У лагеры ён з'яляся тольк час ад часу, нядога гутары са Сташакам знка зно. Памва сказа аднойчы, што Йорхас тут ад кантрабандыста. Прадстанк перагаворшчык. Неяк так. гэта важна. У кантрабандыста Братчык куплял зброю боепрыпасы. Кал было чым заплацць, вядома.

Кал мы вярнулся лагер, Памва адразу ж пабег да Вочака - дакладваць аб становшчы спра. Ну трафеям пахвалцца. Я накравалася да паходнага намёта, як размяшчася глыбн лагера. Мой дом цяпер тут. Ля ваходу стаяла бодня з вадой, у якой плава драляны кош. Я заважыла кро у сябе пад пазногцям. Зачарпнушы вады, я змыла кро з пальца вайшла намёт. Вокна тут не было, але нацягнутая тканна прасвечвала, намёце было давол светла. На зямлю был кнуты цынок, сплеценыя з трыснягу. На цыноцы, адвярнушыся тварам да сценк, ляжа Ян. Кал я вайшла, ён зварухнуся прызняся на локц.

– Лта?
– спыта ён напаголасу.

– Так, - адказала я.

У прыцемку я разглядзела яго шэрае аблчча. Палатняная павязка закрывае вочы. Яго цёмна-русыя валасы, калсьц коратка абрэзаныя, адрасл спадаюць на лоб зблытаным пасмам. Ён нервуецца, кал намёт заходзяць староння. Не хоча, каб яго бачыл. Нядана ён спыта мяне, ц вельм моцна абязвечана яго аблчча. Не, не вельм. Кат пашкадава. Я адчувала страшэнную стомленасць. Зняшы внтоку з пляча, я паваллася тварам унз на цынок. З-пад локця зрнула на брата.