Мроi Багны
Шрифт:
– -----------------------------
* Вобраз, натхнёны Калевалай, дзе Мана (Туон) - крана памерлых.
Кронпрынц
– Суцэль вдавочна, што Дуумврат зацкалены ва сталяванн мру,- сказа Олаф Магнус.
– Нават кал за гэты мр давядзецца заплацць дарагую цану. Будзем шчырыя - чалавек я жо немалады, мне бы не хацелася пакдаць свам нашчадкам крану, якая знаходзцца стане вайны.
Прамаляючы гэтыя словы, кароль Антрама - каржакаваты стары з пранзлвым льдзста-блактным вачам, шызым бакенбардам апаплексчным колерам твару - шматзначна зрну на юнага
– Ну што вы, та... Ваша Вялкасць. Круйце цэлую вечнасць, - адказа той незаважна памаца свежую скулу сябе за вухам. Спадчыннку прастола нядана спонлася пятнаццаць гадо, яго пачал пераследваць прышчы на скуры, якя выскоквал самых вдочных месцах у самы непрыдатны час, прычыняючы Кронпрынцу невыносныя душэныя пакуты. Апроч таго, у гасцён было занадта горача, спадчыннк распарыся змакрэ, яго гмназсцк парадны кцель з тонкай воны агдна калося скрозь кашулю, няшчасны Кронпрынц прагну тольк аднаго - каб гэтая адыенцыя хутчэй скончылася.
– Маеш рацыю, сын мой, - прамов кароль Антрама.
– У мам узросце жо пачынаеш задумвацца аб вечнасц. я шчыра жадаю адысц яе са спакойным сэрцам, ведаючы, што мой народ запомнць Олафа Магнуса як годнага мудрага валадара, як прымножы тэрыторы Дуумврату заключы вечны мр з Паднёвай мперыяй!
Ён ганарлва смхнуся расправ плечы, бразнушы эпалетам. З нагоды вайны Яго Вялкасць змян цывльную вопратку на беласнежны мундзр, як дапанял срэбны корцк з касцяной дзяржальняй зхатлвы пазалочаны шлем з шышаком. На перамовы з Паднёцам кароль з'явся ва сё тым жа ваянчым убранн - мундзры з корцкам, храмраваных ботах, нагавцах з лампасам шлеме, як ён, прада, незабаве зня, паклашы на краёчак мапы, якая была разаслана на мармуровай стальнцы.
Леваруч Олафа Магнуса сядзе Орвк Магнус, яго пляменнк кароль Эверона. Яго Вялкасц было жо далёка за трыццаць, аднак выгляда ён юнаком - хударлявы гнутк, з пяшчотным рысам твару, меланхалчным позркам прыгожых шэра-зялёных вачэй саламяным валасам, якя моцна цярпел ад брыльянцну гарачых шчыпцо для завк. Орвк Магнус недалюблва ваенную нформу, але па прыкладзе дзядзьк ён таксама апрануся белы мундзр, у якм пачувася вельм нятульна. Яго тонкя, догя пальцы з адпалраваным пазногцям ляжал на кра стала рытмчна варушылся, як быццам ён найграва на нябачным клавесне. Кароль Эверона заважна нервавася, таму был прычыны. Ён шчыра, ад усёй душы ненавдзе Паднёца - за х нечалавечую жорсткасць, хцвасць крывадушнасць, варварскя законы шмат за што яшчэ. кал жо па збегу акалчнасцей яны, цывлзаваныя людз, змушаны дачыняцца з гэтым дзкунам, то няхай гэтым займаецца ягоны дзядзька суправцель, чалавек больш спрактыкаваны дыпламаты не так грэблвы, як Орвк Магнус.
Кароль Эверона зня галаву змрочна, спадылба зрну на гаспадара рэздэнцы, як сядзе акурат насупраць яго. Гай Дамар, Севаст* старшыня Савета Наглядчыка, выгляд ме ганарлвы велчны - зрэшты, як усе рамейцы. Чарнавалосы, высок стансты, апрануты, паводле традыцы, у пунсовы каптан з залатым гафтам, ён сядзе у крэсле, паклашы рук на разныя падлакотнк, ягоны твар, аблямаваны фарсстай бародкай, захова абыякавы выраз. Здавалася, Севаста наогул не цкавць, чым скончацца перамовы, аднак Орвк Магнус не мог не заважыць пагардлвую хмылку куточках ягоных вусна. 'Смяюцца з нас, - падума кароль Эверона.
– Прайграюць жа, а смяюцца. Ненармальныя. Ох, дзядзюхна, не пратаргавацца б з гэтым пагадненнем...'
– Мяркую, што пытанне са спрэчным тэрыторыям вырашана, Паночная Правнцыя
Стары Олаф Магнус паква галавой.
– А што з мясцовым насельнцтвам, спадар Дамар? Дзевяць мльёна...
– Шэсць, пасля з'яднання, - удакладн Севаст.
– З якх ледзь не палова - недзеяздольныя прапойцы. Якм чынам мы вырашым гэтае пытанне?..
– Ах, дзядзюхна!
– Орвк Магнус ускну рук трагчным жэсце, святле жырандол асляпляльна блснул дыямантавыя каменьчык, якм был прыгожаны мочк ягоных вушэй.
– Дзядзюхна, хба вы не ведаеце, як яны гэта робяць? Усх у цягнк на сход! Там х цэлыя паветы незаселеныя стаяць, пошасць выкасла. Альбо пустыню, у шахты. На радовшчах засёды вольнанаёмных бракуе, адны катаржнк. Так, спадар Дамар?
Кароль Эверона дзёрзка, з выклкам утаропся на Севаста, але той брывом не павё.
– Перасованне насельнцва - гэта засваенне новых зямель, Ваша Вялкасць, - адказа ён спакойна.
– А што тычыцца самерытавых шахт, то вельм многя мкнуцца трапць туды якасц вольнанаёмных. Адпрацавашы там сяго адзн луструм, можна забяспечыць сябе бязбеднае снаванне да канца жыцця.
Орвк Магнус падцсну вусны. Не знайшошыся, што запярэчыць, ён прыняся мочк свдраваць спадара Дамара позркам, перабраючы думках усе зняважлвыя мянушк, якм Дуумвраце знагароджвал Паднёца. 'Гцл. Варвары. Груганнё. Ненажэрная зграя'. Кал б ягоныя думк был стрэлам, то Гай Дамар дано б ужо звался пад ножк крэсла перадсмяротных курчах.
– Такм чынам...
– дзелавта прагавары Севаст.
Узяшы хмчны аловак, ён схлся над мапай адным размашыстым жэстам пракрэсл лню новай мяжы, адсякаючы ад мперы Паночную Правнцыю. Олаф Магнус кашляну.
– Ваша Благароддзе, дазвольце мне...
– ён узя аловак з рук Паднёца пракрэсл яшчэ адну рысу, адступшы на некальк цаля на паднёвы сход.
Гай Дамар пахта галавой.
– Гэта цалкам выключана, Ваша Вялкасць.
– Але ахоная зона...
– запярэчы Олаф Магнус.
– Дзядзюхна, майце мласэрнасць!..
– выклкну Орвк Магнус, заломваючы рук.
Юны Кронпрынц мучыся на краёчку крэсла. Ён слаба цям у гульнях, якм забалялся дарослыя мужы, яму было сумна нудна, як на року геаметры. Зрэшты, ён бы бы шчаслвы апынуцца зараз у свам класным пако, а не кампан гэтых шаноных спадаро, якя яго на вачах крол мапу сусвету. Кронпрынц з тугой успамна свайго настанка - пажылога, увшнага Юлуса Дэменцу пудраным парыку чорным гарнтуры, як зазаята скака каля дошк, тыцкаючы казкай у карту Кантынента альбо дэманструючы нядбайнаму вучню мадэл шматграннка. 'Тэарэму вывучу, - паабяца сабе Кронпрынц.
– сачыненне мяне недапсанае ляжыць...' Яго рассеяны позрк упа на важкую прамдку, складзеную са свнцовых глобул, якая стаяла на кра стала. Кронпрынц акуратна зня з прамдк адну з глобул, пакруц яе пальцах, потым паднёс да вуха патрос. Унутры пачулася шамаценне, нбы там бы насыпаны буйны пясок.
– Асцярожна, Ваша Мосць, - сказа Гай Дамар, адарвашыся ад мапы.
– Гэта тхо'ос. Неапрацаваны самерыт. Надзвычай атрутная рэч. Кал яго часцнка трапць у ваду ц глебу, усю акругу прыйдзецца эвакуяваць.
– Прашу прабачэння. Не веда, - адказа Кронпрынц, крыху змяншыся з твару. Ён спешна прыштукава глобулу зваротна да прамдк старанна абцёр далон аб штаны. Пасля гэтага канфузу Кронпрынц некаторы час сядзе мочк, прыслухваючыся да гутарк дарослых.
– Застаецца яшчэ адна загваздка, спадар Дамар, - гавары Олаф Магнус.
– Так званыя 'Братчык'...