Мроi Багны
Шрифт:
Сляпы не адказа, але нспектар убачы, як ён прыцснуся да сцяны, яго бяскронае аблчча збялела яшчэ больш. нспектар задаволена смхнуся.
– мя?
– патары ён сваё пытанне.
– Ян... Сямшка...
– адказа той, запнаючыся.
– Ужо лепш, - сказа нспектар пада знак начальнку турмы.
Выхапшы аркуш паперы з шуфляды стала пяро-самапсец з нагруднай кшэн, той пача лхаманкава запсваць. Начальнк турмы не павнен выконваць абавязк сакратара, аднак сёння выпадак бы адмысловы. Як-няк перад м агент Канцыляры палонны пастанец - мяркуючы па см, надзвычай небяспечны.
***
Кал допыт бы скончаны палонага адвял камеру, нспектар уздыхну з палёгкай. Ён адчува сябе цалкам выматаным.
Кал нспектар пакну будынак турмы, ужо згусцся змрок, на вулцах горада запаллся бляклыя алейныя лхтары. Прайшошы некальк крока, ён спынся знямозе прыхнуся да каменнай сцяны. Яго рук злёгку дрыжэл, кал ён намацва у кшэн шыняля капшук з юклай серныя запалк. Скруцшы самакрутку, ён з асалодай зацягнуся.
На суседняй вулцы памж дамам вднелся ярка асветленыя вокны гасцнага двара. Па бруку прагрукатала павозка, запрэжаная парай скакуно, спынлася каля дзвярэй гасцнцы. нспектар безуважлва назра, як з павозк выходзяць пажылая манашка дзячынка гадо дванаццац, апранутая клятчастае палто, якя носяць выхаванк прытулка. Расплацшыся з фурманам, манашка падштурхнула наперад дзячынку, яны двах рушыл да гасцнцы.
нспектар здрыгануся, пачушы прыглушаныя галасы некалькх кроках ад сябе. Пад лхтаром насупраць будынка турмы стаял трое. нспектар гатовы бы паклясцся чым загодна, што секунду таму х тут не было. Дзве дзек, апранутыя, як курвск, а з м побач высок, стансты мужчына рамейскм каптане з чырвонага сукна. Яго догя, да плеч, валасы был чорным, як крыло гругана, так што яго сапрады можна было прыняць за рамейца. Кал гэты тып на мгненне азрнуся, нспектар разглядзе у святле лхтара яго аблчча, якое можна было б назваць бездакорна прыгожым, кал бы не бяльмо на яго правым воку. Аднавок хмылся. нспектара перасмыкнула. Шанцуе мне сёння на сляпых ды крывых, сказа ён сабе.
Аднавок нешта шапну дзекам, тыя разам азрнулся, утаропшыся на нспектара. Твар адной з дзевак бы абязвечаны нейкай асаблва брыдкай формай праказы. Яе шэрая, ставатая скура была нбыта паедзена чарвякам, а на правай шчацэ зерала дзрка, скрозь якую вднелся жатлявыя зубы. Аблчча другой было быццам бы парадку, але яе догя, да пояса, кудлы был цалкам свым, як у старой карг, хаця дзека, вдавочна, была яшчэ маладая.
нспектар зажмурыся. Кал ён зно расплюшчы вочы, аднавок ды пракажоная кудысьц падзелся. Пад лхтаром засталася адна тольк свая дзека. Яна смхнулася, прадэманстравашы распухлыя чорныя дзёсны, рушыла напрост да нспектара.
– Не-не, мне не патрэбны твае паслуг!
– сказа нспектар.
Дзека смхнулася яшчэ шырэй, перш чым нспектар паспе адрэагаваць, працягнула да яго твару сваю худую, бледную руку злёгеньку пляснула яго па шчацэ. нспектар адхснуся, ледзь не выпусцшы самакрутку. Дзека знкла.
– Трызненне нейкае, - прамармыта нспектар.
Ён выцягну з кшэн батыставую
Кветка Нявннасц
– Каб яго халера!
Грэбля каля двух вадзяных млыно была ледзь не самым гблым месцам Асмен. Рака Нямрка несла свае каламутныя воды здож гарадскх разн'ц, лазня, мясных рыбных крмашо, начлежак, гарбарня бровара, збраючы весь бруд нечыстоты вялкага горада. Уся гэта брыдота збралася на дне штучнай запруды, гнючы атручваючы смуродам прылеглыя кварталы. Вада запрудзе была вязкая колер мела сярнста-буры, як у стаках Апраметнай, а ля самай грэбл нячыстыя плын закручвался бурлвыя вры, ускпаючы карычневатай пенай.
У тую познюю восень вада запрудзе адсутнчала. На грэбл ладзлся адналенчыя працы, граданачальнк распарадзся ваду да часу спусцць. Аголенае рэчышча выгляд мела засмучальны. Дно рак было схавана пад пластом смярдзючага глею прамдам смецця, аблепенага ракушкам згнлым багавннем. Пасярод лужынак застаялай вады вднелася спушаная туша патанулай ц то каровы, ц то кабылы. Ад рэчышча цягнула тухлнай золкай вльгаццю сх сутарэння, лёха склепа, што снавал свеце.
На набярэжнай, абапёршыся локцям аб парапет, стая адносна малады яшчэ чалавек (гадко гэтак сарака пяц), апрануты палто, перашытае з шэрага салдацкага шыняля, старэньк вязаны шалк, абгронуты вакол шы. У восеньскх прыцемках яго панурую фгуру можна было прыняць за прывд - незаспакоеную душу якогасьц нядалага паэта альбо нешчаслвага каханка-самагубцы, асуджанага вечна блукаць па берагах Нямрк, апранутых у камень. Зрэшты, папяроса-самакрутка, якая тлела курылася ягоных пальцах, указвала на яго прыналежнасць да роду людзей, а не зданей. Ён раз-пораз паднос самакрутку да вусна зацягвася павольна, з асалодай, падогу затрымлваючы дым у лёгкх. Агеньчык папяросы памргва у золкм сутонн, нбы чортава вока.
За ракой на цэнтральнай вулцы адзн за адным запальвался лхтары. На мосце па-над грэбляй грукатал фурманк самаходныя экпажы, па ходнку здож каванай агароджы паважна крочыл мнак, выфранчаныя, як на вяселле. Ц як на хатуры. За апошнм часам тутэйшыя гуляюць нярымслва з нейкм надрывам, нбы перад канцом свету. Навны спрыяюць. Кароль Антрама (а Дуумвраце ён усм верхаводзць) дога запрага нарэшце прыня рашэнне. Цяпер перамр'ю гамон, паветраныя карабл Дуумврату грамяць памежныя мястэчк мперы. Мястэчк Паночнай Правнцы, дакладней кажучы. Войск Агусты адыходзяць, пакдаючы за сабой цэлыя мл выпаленай зямл. Звычайная тактыка - н сабе, н ворагу. З захаду глыб мперы дуць цягнк з бежанцам. Калегя Прады пра гэта мачыць, але се ведаюць - людз кажуць - што па тых цягнках пачала гуляць морава язва. Уцекачо вязуць у граз скучанасц, лекара сантарных наглядчыка на сх не хапае, вось вынк. Многя памраюць у дарозе, х хаваюць у неглыбокх маглах уздож чыгунк. Целы памерлых не спальваюць не закдваюць вапнай, як мае быць, а гэта значыць, зараза пазе далей... Зрэшты, Севаст задаволены. Усё дзе па плану, кажа ён. Пры такм раскладзе Старушэнцыю яшчэ да вясны скнуць з трона, а пытанне з эверонцам ён вырашыць. Паночная Правнцыя як разменная манета...
Малады чалавек выцягну з кшэн палто гадзннк, паднёс яго да вачэй ста узрацца цыферблат, спрабуючы разглядзець у цемры палажэнне стрэлак. Потым, схавашы гадзннк, ён зраб апошнюю зацяжку кну папяросу цераз парапет. Апсашы паветры чырванаватую дугу, недакурак плюхнуся глей зашыпе.
– Каб яго халера!..
– патары напаголасу малады чалавек сунушы рук кшэн палто, рушы у бок цэнтральнай вулцы.
Апынушыся на мосце, ён спын вазок з адкрытым кузавам, як была запрэжана чэзлая рудаватая кабылка.