Мроi Багны
Шрифт:
– Ллея...
– Змоч!
– загадала спадарыня, закрышы яму рот далонню.
Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-унз. Спружыны ложка зарыпел.
– Ллея, чорт!..
Адчушы яго далон на свах сцёгнах, спадарыня пераможна смхнулася. Яе пяшчоты аказался мацнейшыя за зелле. Упершыню жыцц...
– Так! Та-а-ак!
– вырвалася яе.
Квятчастыя зоры на шпалерах закружылся яе перад вачам, нбы шкельцы калейдаскопе, а праз мгненне, кал яе жо накрывала гарачая хваля, спадарыня заважыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала мргаць - хаця, мажлва, апошняе ёй
Потым яны ляжал побач пазверх скамечанай кодры. Рамеец спа. Спадарыня трымала яго свах абдымках, паглядваючы на адлюстраванне патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка- яны ляжал, шчыльна прыцснушыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк пераблытался з яго чорным пасмам. Прыгожа, падумала спадарыня. Нбы той стараданяй песн. Як жа гэта?.. А, успомнла:
Дзева садочку гуляе -
Бялей за калядны снег,
Каваль каля тыну чакае -
Чарней за смяротны грэх...
Што ж там далей?.. Забылася, зусм забылася, сонна разважала Ллея. А сапрады, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а сё рона прыходзяць. Жыць без нас не могуць. хто з нас бераг паблыта?.. Ат, крамола сё гэта, крамола. Нецкава. Сп...'
Кал спадарыня прачнулася, у пако было жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал ключася Народны Вяшчальнк, з яго бляшанага чэрава пачынал вывяргацца гук гмна. Але цяпер Вяшчальнк мача, як дупа, спадарыня - упершыню за догя гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе на кра ложка, зашнуроваючы чаравк. Аблчча яго было трох змардаванае, валасы мокрыя - пэна, тольк што з ваннай.
– Втай, ратанца душ, - сказа ён з усмешкай.
– Як спалася?
Пазяхнушы, спадарыня прызнялася, кветка лле, ужо пажоклая скамечаная, выслзнула з яе валасо пала на падушку. Спадарыня абыякава змахнула яе на падлогу. Кнушы позрк за акно, яна вохнула ад захаплення. Чарапчныя дах дамо галны дрэ, пазбаленыя лстоты, зраблся белым, пакой з акна ллося мяккае малочна-белае святло. Ноччу выпа снег, пахавашы пад сабой бруд смецце вялкага горада.
– Як жа прыгожа...
– вымавла яна.
Йорхас падняся, пацягнуся за палто, якое ляжала на канапцы.
– Ллея, ты гэта...
– прагавары ён пасля кароткага вагання.
– Карацей, дзякуй табе за сё. Кал б не ты, я б здох ужо, напэна.
Усярэдзне яе раптам усё заледзянела. Яна павольна закруцлася кодру села на ложку, падабрашы ног.
– Ты больш не прыйдзеш?
– спытала яна вельм цха.
– Пэна, не.
Яна падцснула вусны, але вочы яе застался сухм. Што ж. Яна ведала, што рана ц позна гэта здарыцца. Два гады таму ён з'явся невядома адкуль, цяпер сыходзць. З самага пачатку яна сведамляла, што х адносны не могуць дожыцца вечна. Яна чакала гэтага дня, непазбежнага, як смерць. сётк, неяк усё хутка. Занадта хутка. Яна не паспела падрыхтавацца...
– Ллея.
Яна зняла вочы.
– Так?
– Паслухай мяне, - сказа ён вельм сур'ёзна.
– З'язджай з Паночнай Правнцы. К чортавай мацеры,
– куды мне ехаць?
– спытала яна паныла.
– Куды захочаш. Ты Мрку Шэлега ведаеш?
– Шэлег. Шэлег-шмелех, - яна паквала галавой.
– Не ведаю. А хто гэта?
– Годны мужык, хоць агент Канцыляры. Дакументы табе зробць, на выезд. Не фальшыку якую, тут усё законна. Зможаш ехаць, куды пажадаеш, нводзн мытнк не прычэпцца. У Зрайск Калфат, напрыклад. Зкураты хня паглядзш. сады з архдэям.
Спадарыня пахтала галавой.
– У Зрай не хачу.
– Ну, Эверон тады. Ц Братэрства. Там вайны няма.
Эверон. У спадарын зашчамла сэрца. Яна смуткавала па Эвероне на працягу сх дванаццац гадо акупацы. Вобразы гэтай дзвоснай краны пераследвал яе снах. Домк на беразе горнага возера - белы, з чорным бэлькам балкончыкам, пазасталяным гаршчкам з геранню. А накол смарагдавыя луг, алвы внаградныя лозы. так дурманлва, п'янлва пахне чабаром базлкам...
– Папера, аловак ёсць?
– спыта Йорхас.
– У шуфлядцы пад люстэркам, - сказала яна абыякава.
Ён выцягну з шуфляды нататнк надрапа м нейк адрас.
– Мрка Шэлег. Звяжашся з м. Ён растлумачыць, што трэба рабць.
Спадарыня кнула.
– Добра.
Паклашы нататнк на край ложка, ён нахлся да яе дакрануся вуснам да яе лба.
– Бывай, Кветка Нявннасц. Дзякуй за сё.
– Вэл, - яна вырашыла зрабць апошнюю спробу.- Слухай, а гэты Шмелех можа зрабць дакументы... для цябе?
Ён зрну на яе з неразуменнем.
– Навошта мне?
– Вэл, паедзем разам!
– сказала яна з жарам.
– У Эверон. У мяне грошай дастаткова, на асабняк хопць. Там горы, возера...чабор квтнее...
– яна асеклася. Рамеец глядзе на яе так, быццам яна звярзла неймавернае глупства.
– Ллея, ты свам розуме?
– Але чаму не?
– спытала яна.
Ён крыва смхнуся.
– Ллея, яны нас ненавдзяць! Ты хоць ведаеш, што яны пра нас кажуць? Як нас называюць? Дый на вас глядзяць, як на гразь...
– Вэл, я была Эвероне, - мякка сказала спадарыня.
– Дано, прада. Але нчога такога я не чула. Н пра вас, н пра...нас. Ан слоца.
– Але гэта х думках, - упарта прамов рамеец.
Спадарыня прамачала. Спрачацца не мела сэнсу. Яны сапрады вар'яты.
– Бывай, Йорхас. Бывай, - сказала яна.
Кал за м зачынлся дзверы, спадарыня зяла рук нататнк, блзарука прыжмурышыся, паднесла да вачэй, спрабуючы разабраць адрас, накрэмзаны ад рук. Але раптам радк паплыл яе прад вачыма, у носе зашчыпала, спадарыня Ллея заплакала.
Пошасць
Сястра Марта, начальнца прытулку для дзячынак-срот, прыбыла Лемар позна вечары. З ёй разам была адна з выхаванак, якую манашка пазначыла кнзе пастаяльца як: "Нара, 12 гадо 8 месяца". Сястра Марта заняла апартаменты на другм паверсе замовла познюю вячэру: пару смажаных рабчыка з журавнам, запечаны мучны корань, фаршыраваны сечанай свннай, гарачыя часночныя булачк, чарнчнае суфле з замарожанай салодкай смятанкай падагрэтае вно з цынамонам.