Мроi Багны

Гуринович Влада

– Ты як?
– спытала я.
– Вады хочаш?

– Кал я захачу вады, то пайду вазьму, - адказа Ян. У ягоным голасе чулася партасць. Ён часам дава мне зразумець, што не так жо ён бездапаможны можа сам аб сабе паклапаццца.

– Дык што вас там?
– Ян прызняся се, абхапшы кален рукам.
– Атрымалася з генератарам?

– Не, - адказала я.

Я расказала яму сё, уташы тольк тое, што я ва пор застрэлла жанера. Калсьц Ян не здоле стрэлць чалавеку твар. Я здолела.

– Вочак ведае? Пра патрульных?
– спыта Ян, кал я скончыла свой аповед.

Я мочк кнула. Потым, спахапшыся, што Ян не бачыць, вымавла слых:

– Ведае. Хлуск пайшо адчытвацца.

Ян

засмхася.

– Дарма я яму сказа. Ён жа цяпер не супакоцца. Ёлуп сельск.

Але смешка яго хутка згасла. Ян апусц галаву на рук замок. Я глядзела на яго, сэрца маё сцскалася. Ад майго брата застася тольк цень. Ён ста вельм замкнутым. З м часта здарался прыступы нейкай тужлвай абыякавасц, кал ён дн напралёт ляжа тварам да сцяны, не рэагуючы н на словы, н на дотык. Расштурхаць яго мог тольк Памва-Хлуск. Я не ведала, як гэта яго атрымовалася. Памва проста гутары з м. Расказва гсторы са свайго жыцця, палова з якх, несумнена, был выдуманым. Аднойчы я бачыла, як Хлуск схап Яна за руку прыняся нешта крэслць пальцам на ягонай далон. Памва спрабава апсаць нейкую пачварыну, якую ён быцам бы бачы на балотах, але яму бракавала сло, тады ён паспрабава 'намаляваць' гэтую стоту на далон Яна. так кожны раз. Памва-Хлуск расказвае. Ян мачыць. Здаецца, слухае. Часам ён просць Хлуска заторкнуцца сысц. Але той не адступаецца. Цягне яго з гэтай ямы. Не ведаю, дзеля чаго.

мя яго Памва, а Хлуск - гэта не прозвшча, а мянушка. З адной старой казк. Усе яе ведаюць. У цёмным-цёмным лесе жыл два злыя черцяняц, Хлуск Злыдзень. Яны хавался гушчары каля лясной дарог, падпльноваючы самотных вандронка. кал на дарозе паказвася чалавек, пешы альбо конны, Хлуск Злыдзень выскоквал з зараснка палохал небараку аж да смерц. Але аднойчы м сустрэся чалавек, як не спалохася. Гэты смяльчак схап Злыдзеня за катун павалок яго да ляснога вру, збраючыся тапць. тады Хлуск выкана тры жаданн бясстрашнага вандроца, каб вызвалць свайго сябрука. Ужо не памятаю, чаго сабе запатрабава той смяльчак. Здаецца, новыя боты, каня прынцэсу сабе за жонку. Мараль казк: пераадолей свой страх, зробшся каралём.

Памва-Хлуск не падобны да злога чарцяняц. Ён дзнаваты. Многа хлусць, але без злога намеру, яму проста падабаецца выдумляць розныя гсторыйк. Галава яго працуе не так, як у большасц людзей. Часам яго можна прыняць за вар'ята. Але яму неяк удаецца выцягваць Яна з чорнага смутку, за што я вельм яму дзячная.

Падняшыся на ног, я выцягнула з-пад цынок драляны грабеньчык. Падышла да Яна. Ён не варухнуся, кал я дакранулася грабеньчыкам да яго скудлачаных валасо. У дзяцнстве, кал мы яшчэ жыл дзюнах, я часам саджала брата перад сабой зброшыся грэбнем, ваявала з яго зблытаным кудлам. Для хлапчука гэта было здзекам. Ён ны вырывася. Часам я губляла цярпенне знагароджвала яго похай. Цяпер, як процьму гадо таму, я расчэсвала брату валасы драляным грэбнем. Аддалены шум мора бы чутны нават тут, сярод балот. Кал-небудзь мы вырвем сэрца Жалезнаму Цмоку. Кал-небудзь мы зно выйдзем да Мора.

МРОЯ ТРЭЦЯЯ. ПОШАСЦЬ

Прыпавесць трэцяя. Пра Дары Творцы пра тое, як яны был страчаны

Кал Той, Хто Мроць пажада ачысцць сусвет агнём, заклка ён усх праведнка, што заставался на зямл, загада м схавацца на поначы горадзе Аройн, што азначае 'Зхатлвы'.

пакну ён праведнкам два найвялкшыя дары - Мрою Ключ да Неба, сказашы: 'Кал стары свет згне полым, жыццё на Зямл будзе дожыцца яшчэ тысячу гадо. Кал за гэты тэрмн вашыя нашчадк не згубяць мах даро, то пражывуць яшчэ тысячу тысяч стагоддзя, а сыны х атрымаюць жыццё вечнае. Кал ж Ключ выслзне з х пальца, страчана будзе Мроя, то аддам я тое, што створана мной, у рук Хаосу, чаго ён так дано прагне, той дзень для сыно чалавечых стане апошнм'.

адказал яму праведнк: 'Мы захаваем твае дары славм мя тваё сярод наступных пакалення'.

А Вандронк, чыя сутнасць - няствораны Хаос, нябачна прысутнча там чу словы Таго, Хто Мроць.

Стагоддз ляцел, нбы вхура, рухалася кола сузор'я - Жнец, Каляснца, Валасажары, Вялк Змей.

Нашчадк Праведнка пакнул Аройн, дзе цяпер холад цемра, стал жыць на Кантыненце сярод новых народа будаваць каменныя гарады на берагах Паночнага Мора на скрайку базальтавых пустынь.

Горад, як пабудавал яны на Паночным Захадзе, звася Лэндале, там заховалася Мроя, першы з даро Творцы.

Горад, як збудавал на Паднёвым Усходзе, звася Царгорад, там заховася Ключ да Неба, друг дар Творцы.

У Лэндале Царгорадзе сядзел княз, якя был родным братам, народы х был нашчадкам Праведнка, што прыйшл з-за Паночнага Мора.

А Вандронк нябачна хадз па зямл жада ператварыць у хаос усё, што было створана Тым, Хто Мроць.

пайшо Вандронк на Паночны Захад, увайшо у стольны Лэндале, падняся княжы палац , падступшыся да князя, пача нашэптваць: 'Брат твой паста супраць цябе пажада краваць адзналадна см Кантынентам - святлом, цемрай, сякм стварэннем бачным нябачным'.

Але князь поначы адвярнуся ад Вандронка, сказашы: 'дз прэч!'

тады адправся Вандронк на Паднёвы сход, увайшо у стольны Царгорад, падняшыся палац да князя, ста нашэптваць: 'Брат твой паста супраць цябе'.

князь подня пачу Вандронка, праверышы яго лжывым прамовам, пайшо вайной супраць брата.

Сабра князь подня народ свой, паклка дэмана разбурэння, Паляндру-Мораву Дзеву, Падземных, якя жывуць у цёмных гротах слкуюцца мярцвячынай.

На берагах рак Вужалк войска Паднёвага сходу сустрэлася з войскам Паночнага Захаду, браты сышлся лютай бойцы. князь поначы адступ, тады Сонца пацьмянела схавалася за чорным хмарам, Кантынент пагрузся цемру, прыйшл халады, зямля пакрылася лёдам, а мора замерзла да самага дна.

пакуль на Кантыненце шла вайна памж князям-братам, Вандронк нябачна вайшо у белакаменны Царгорад забра адтуль дар Творцы - Ключ да Неба. аднёс ён выкрадзены Ключ на Край Зямл, закну яго Чысцец, на бераг Рудзцы, дзе блукаюць душы грэшнка, калматы М'ану, гаспадар крывавай рак, дзень ноч грызе х чорныя сэрцы.* Так нашчадк Праведнка страцл Ключ, а потым Мрою.

А Вандронк увасобся людзях Царгорада, сказшы х аблчча запячаташы х сэрцы, ста ён панаваць над х думкам.

тады Балтас-Светлы, першы з Блзнят, як бы апекуном Паночнага Захаду, чые спадарожнк - Сум Летуценн, адвярнуся ад сыно чалавечых, сказашы: 'Для х няма паратунку'.

Але Эфмас-Радасны, друг з Блзнят, як бы ахонкам Паднёвага сходу чые спадарожнк - Весялосць Славалюбства, не адступся, сказашы: 'Перахтры нас Вандронк, але я хтрэйшы. Я знайду сродак вызвалць свой народ вярнуць дары Творцы свет зямны'.

Але будзе так альбо не, ведае тольк Той, Хто Мроць.

'Збор легенд паданя Паночнай Правнцы (раней Каралества Семгален), складзены Дам'янам Росцам, прафесарам кафедры культур малодшых народа Унверстэта Славеснасц Вльску, Рамейская мперыя, год 999 ад Усёспалення'