Порт у тумане (на белорусском языке)
Шрифт:
– Добра, я пайду!
Жулi кiнула на камiсара роспачны позiрк, у якiм адчувалася i нейкая крыўда. Дзяўчыну зноў чакала адзiнота. Вiдаць было, што ёй хочацца пра нешта спытацца.
– Скажыце, а пахаванне... Я думаю, - узняла яна на яго вочы, - нельга так доўга чакаць... бо труп...
– Ён пакладзены ў лёд, - з цяжкасцю знайшоў камiсар адказ.
Жулi ўздрыгнула.
* * *
– Ты тут, Люка?
Было так цёмна, што ўжо нiчога нельга было разгледзець. Да таго ж бура заглушала ўсё навокал. У порце, кожны на сваiм месцы, чакалi прыбыцця судна з Глазга, якое, зрабiўшы няправiльны манеўр, гудкамi падавала каля пiрса сiгналы.
– Я тут.
– Што яны робяць?
– Ядуць. Хацеў бы я быць на iх месцы. Крэветкi, малюскi, амлет i нешта падобнае на халодную цяляцiну.
– Яны абодва за сталом?
– Абодва. Луi ўсё яшчэ не зняў са стала локцi.
– Гутараць?
– Мала. Час ад часу выцiскаюць па слову, але, здаецца, iм няма пра што гаварыць.
– П'юць?
– Матрос п'е. На стале дзве бутэлькi. Дарагое вiно. Мэр увесь час падлiвае.
– Бы напаiць хоча?
– Выдае на тое. Служанка смешна трымаецца. Так баiцца зачапiць госця, што калi ёй трэба прайсцi мiма, дык абыходзiць яго.
– Нiхто больш не званiў?
– Не... Чакайце. Луi сморкаецца ў сурвэтку, устае... Iдзе па цыгары. Скрынка - на камiне. Падае мэру - той адмаўляецца, круцiць галавою. Служанка нясе сыр... Хоць бы сесцi на што-небудзь!
– жаласна дадаў Люка.
– У мяне ногi замерзлi. Паварушыцца баюся, каб не грымнуцца.
Гэтага было мала, каб разжалiць Мэгрэ: ён i сам дзесяткi разоў быў у падобных сiтуацыях.
– Зараз прынясу табе паесцi i выпiць.
У гатэлi "Унiверсаль" была добрая вячэра, але Мэгрэ абышоўся кавалкам хлеба з паштэтам, праглынуў яго стоячы. Пасля зрабiў калегу бутэрброд i ўзяў недапiтую бутэльку бардоскага вiна.
– А я зрабiў вам такi буайбэс*, якi вы i ў Марселi не пакаштуеце!
– пачаў угаворваць прысесцi гаспадар.
* Рыбны суп з часнаком i вострымi прыправамi.
Але нiшто ўжо не магло ўтрымаць камiсара. Вярнуўшыся да Люка, ён у каторы раз задаў тое самае пытанне:
– Што яны робяць?
– Служанка прыбрала стол. Мэр у крэсле палiць адну за адной цыгары. Па-мойму, Луi засынае. Цыгара ў яго ўсё яшчэ ў роце, але дыму не вiдаць.
– Што яму далi выпiць?
– Поўную шклянку з бутэлькi, што на камiне.
– Арманьяк, - успомнiў Мэгрэ.
– Чакайце... На трэцiм паверсе запалiлася святло... Пэўна, служанка збiраецца спаць. Мэр устае, iдзе...
Чуюцца нейкiя галасы - недзе каля шынка. Шум матора. Можна разабраць адсюль некаторыя словы:
– За сто метраў? У доме?..
– Не. Каля дома.
Мэгрэ пайшоў насустрач машыне. Спынiў яе даволi далёка ад дома, каб не ўстрывожыць мэра. У машыне сядзелi некалькi чалавек у палiцэйскiх мундзiрах.
– Што новага?
– З Эўрэ паведамiлi, што чалавек у жоўтай машыне арыштаваны.
– Хто ён?
– Пачакайце! Ён пратэстуе. Пагражае, што выклiча пасла.
– Iншаземец?
– Нарвежац. Нам сказалi па тэлефоне яго прозвiшча, але немагчыма было разабраць: Марцiно цi Мацiно... Здаецца, што дакументы ў парадку... Жандары пытаюцца, што з iм рабiць...
– Везцi яго сюды, разам з жоўтай машынаю... Хто-небудзь з жандараў, напэўна, умее вадзiць. А вы едзьце ў Кан... Паспрабуйце даведацца, дзе звычайна спыняецца панi Гранмэзон, калi прыязджае ў Парыж...
– Нам гэта ўжо сказалi. Гатэль "Лютэцыя", бульвар Распай.
– Тэлефануйце туды з Кана i даведайцеся, цi прыехала яна i што робiць. Гэта не ўсё! Калi яна там, звярнiцеся ад майго iмя ў крымiнальную палiцыю i папрасiце ўзяць яе пад нагляд. Але каб асцярожна!..
Машына ў тры прыёмы развярнулася на вузкай дарозе. Мэгрэ зноў падышоў да Люка - той чамусьцi спускаўся ўнiз.
– Чаму ты злез?
– А няма на што больш глядзець.
– Разышлiся?
– Не. Але мэр падышоў да акна i зашмаргнуў шторы...
Метраў за сто ў шлюз паволi ўваходзiла судна з Глазга. Чулiся ангельскiя каманды. Вецер сарваў з галавы камiсара капялюш. Святло ў акне на трэцiм паверсе раптам пагасла. Вiла патанула ў цемры.
VIII. МЭР ВЯДЗЕ СЛЕДСТВА
Мэгрэ стаяў пасярод дарогi, засунуўшы рукi ў кiшэнi i нахмурыўшы бровы.
– Вы чымсьцi ўстрывожаны?
– спытаў Люка, якi добра ведаў свайго шэфа.
Сам ён быў устрывожаны, бо надта змрочна пазiраў на вiлу.
– Нам трэба быць там, усярэдзiне, - цiха сказаў камiсар, узiраючыся ў кожнае акно.
Але ўсе яны зачыненыя. Не было нiякай магчымасцi прайсцi ў дом. Мэгрэ цiха падышоў да дзвярэй, нахiлiў галаву, прыслухаўся. Зрабiў памочнiку знак маўчаць. I абодва прыпалi вушамi да дубовых дзвярэй.
Галасоў чуваць не было. Але з кабiнета даносiўся тупат ног i глухi, мерны стук.
Няўжо яны бiлiся? Наўрад цi: удары не былi б такiя роўныя. Калi б яны бiлiся, дык, пэўна, перамяшчалiся б па пакоi, штурхалi адзiн аднаго i натыкалiся на мэблю, а ўдары былi б то часцейшыя, то радзейшыя.
А тут нiбыта палi забiвалi. Можна было нават пачуць цяжкае дыханне таго, хто наносiў удары:
– Х-ха!.. Х-ха!.. Х-ха!..
I як кантрапункт гэтаму хаканню - глухi хрып.
Мэгрэ глянуў iнспектару ў вочы, паказаў рукою на замок - i Люка ўсё зразумеў, выняў з кiшэнi набор адмычак.
– Толькi цiха!
– папярэдзiў Мэгрэ.
I ў доме цяпер было цiха. Цiшыня была нейкая цяжкая, трывожная. Нi ўдараў, нi крокаў. Хiба што чулася яшчэ крыху хрыплае дыханне чалавека, як бы з астатняй сiлы.
Люка даў знак i адчынiў дзверы. Злева, з кабiнета, прабiвалася святло. Мэгрэ пацiснуў плячыма, нiчога не разумеючы. Ён перавысiў свае паўнамоцтвы. Вельмi перавысiў. I зрабiў гэта ў доме афiцыйнай асобы, ды яшчэ такой далiкатнай, як мэр Вiстрэама.
– Ну, што тут ужо зробiш!