Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
– Вой не! Навошта! Не турбуйцеся!- шпарка прамовіла дзяўчынка, спадзеючыся, што гэта яго спыніць.
– Тое, што я зараз прачытаю,- Ханьці быццам не чуў Алісіных слоў,- я напісаў спецыяльна, каб цябе пазабавіць.
Зразумеўшы, што ў любым выпадку слухаць прыйдзецца, яна маркотна падзякавала аўтару і прысела.
“Зімой, калі завея злая, Цябе я песняй забаўляю...”Зразумала, я гэта не спяваю...- дадаў Ханьці.
– Я бачу,- адказала Аліса.
– Няўжо ты можаш бачыць спеў, калі так, ты маеш выдатнейшы зрок!- сувора
– Дзякуй вам вялікі,- прамовіла дзяўчо.
“І летнім сонцам адагрэта, Ты зразумееш песню гэту. Як восень загрукоча ў дзверы, Усё запішаш на паперы.”– Калі буду іх датуль памятаць,- прамовіла Аліса.
– Твае словы,- адказаў на гэта Ханьці-Данці,- раняць мяне, няўжо ты зможаш гэта забыць?- але працягваў:
“Я рыбкам ў мора ліст даслаў Ў ім напісаў: “Я пажадаў!” І ўрэшце рэшт, праз нейкі час, Ад рыбак атрымаў адказ. Там напісана: “Мы нічым, Не можам вам дапамагчы””– Баюся, што не разумею, аб чым ідзе гаворка,- заўважыла дзяўчынка.
– Не хвалюйся, далей верш будзе значна лягчэй,- адказаў Ханьці.
“Я зноўку рыбкам напісаў, Слухмянасці патрабаваў, І атрымаў ад іх адказ: “Тон памяняць мы просім вас!” Пісаў ім раз і два пісаў: Ані радка не атрымаў. Ад гэткіх спраў я раззлаваў, Таму кацёл з паліцы зняў. Пакуль ваду я наліваў, Я грукат сэрца адчуваў. Мне лістанош прыйшоў сказаць, Што рыбы ўжо у ложках спяць. Яму сказаў: “Тады ідзі І зараз жа іх разбудзі!” Не варухнуўся ён. Пачаў У вуха я яму крычаць.”Гэтыя радкі Ханьці-Данці насамрэч пракрычаў і зрабіў гэта настолькі громка, што Аліса ўзрадавалася, што яна не на месцы беднага лістаноша.
“Ён мне няўмольнасць паказаў, Ён “Не крычы”- мне адказаў. Ён з гонарам прамовіў мне: “Я разбудзіў бы іх, але...” Я штопар ўзяў і непахісна Пайшоў будзіць іх асабіста. Я дзверы ўбачыў і пачаў Ў іх стукацца, за іх крычаць: “Прачніцеся дурныя рыбы!”, І разбудзіў бы іх, калі бы...”Пачалася доўгая паўза.
– І гэта ўсё?- баязліва спыталася дзяўчынка.
– Так. Гэта ўсё!- адказаў Ханьці-Данці.- Бывай!
Гэта
– Да хуткай сустрэчы!- як мага больш вясёлым тонам прамовіла яна.
– Нават калі мы сустрэнемся зноў, не ўпэўнены, што пазнаю цябе,- незадаволена адказаў Ханьці, працягваючы дзяўчынцы толькі адзін палец,- вы людзі так падобныя адно да аднаго.
– Але ж твары ў нас розныя.- задумліва прамовіла Аліса.
– Не кажы ерунды,- адказаў ён.- Усе вашы твары выглядаюць заўжды аднолькава - два вока (ён намаляваў іх у паветры пальцам), пасярэдзіне нос, а пад ім рот. Заўсёды адно і тое ж. Але, калі б у цябе абодвы вокі былі з аднаго боку ад носа, альбо рот на ілбе... пазнаць цябе было б даволі лёгка.
– Гэта выглядала б даволі брыдка,- заўважыла дзяўчынка. Але Ханьці-Данці толькі заплюшчыў вочы і спытаў:
– А хіба ж ты спрабавала?
Аліса крыху пастаяла, каб упэўніцца, што з ёй больш не размаўляюць. Але паколькі вочы Ханьці больш не расплюшчваліся, і здавалася, што ён забыўся аб дзяўчынцы, яна яшчэ раз развіталася і, не атрымаўшы аніякага адказу, спакойна пайшла прэч, разважаючы сам-насам:
– Ён самы непрыемнейшы!- Аліса сказала гэта громка, адчуваючы задавальненне ад таго, што ужывае гэткае доўгае слова,- самы брыдотнейшы з тых, каго я колісь сустракала...
Яна не паспела скончыць сваю думку, паколькі адчула ў лесе мацнейшы гук нечага падзення.
Раздзел VII
Леў і Аднарог
Праз імгненне Аліса ўбачыла, што лес пачаў запаўняцца салдатамі: спачатку прабег адзін, потым два, тры, а потым дзесяць, а то і дваццаць адначасова. Урэшце рэшт яны пабеглі па лесе цэлымі батальёнамі. Дзяўчынцы, нават, прыйшлося схавацца за дрэва, каб яе не затапталі, і ўжо адтуль назіраць за тым, што робіцца.
Ніколі ў жыцці яна не бачыла салдат, якія б так блага трымаліся на нагах: яны увесь час куляліся, і як толькі падаў адзін, аб яго спатыкаліся яшчэ колькі. Таму ў лесе сям-там ладзілася куча мала, толькі замест малых, у ёй ўдзельнічалі дарослыя мужчыны.
А за імі следам з’явіліся вершнікі. Іх коні мелі чатыры нагі і былі больш устойлівыя за тых, хто рухаўся пехам, але ж і яны спатыкаліся ад часу і здавалася, што асноўным правілам для вершікаў было, адразу ж перакуліцца з каня на зямлю. З кожай хвілінаю становішча згоршвалася ўсё мацней, таму Аліса ўздыхнула з палёгкай, калі нарэшце выбралася з лесу. Тут яна ўбачыла Белага Караля, які сядзеў на зямлі і штосьці пісаў у сваім блакноце.
– Я адаслаў усіх да шчэнту!- захоплена ўсклікнуў ён, убачыўшы дзяўчынку.- Ты, напэўна сустрэла салдат, мая даражэнькая, калі выходзіла з лесу?
– Так,- адказала яна,- іх там напэўна колькі тысячаў!
– Чатыры тысячы дзвесці сем, калі быць дакладным,- прамовіў Кароль, паглядзеўшы ў свой блакнот.- Я не змог даслаць ўсіх вершнікаў, бо два павінны ўдзельнічаць у гульне. А таксама не дасылаў двух сваіх лістаношаў, паколькі абодва зараз у горадзе. Паглядзі, калі ласка, на дарогу і адкажы, ці ты бачыш там каго?
– Нікога,- адказала Аліса.
– А, каб мне гэткія вочы,- з тугою заўважыў Кароль.- Пабачыць Нікога! На гэткай адлегласці! Пры гэткім асвятленні, я з цяжкасцю бачу і тых, хто паблізу.