Рэчыва
Шрифт:
– Дурнца. Апск, халера б цябе!..
– прашаптала я замахнулася на яе, каб сагнаць з фортк. Кошка злосна заспела выскачыла вонк, усешыся на выступе пад акном.
– Тоша!.. Тоша!..
– пачула я.
Прыхнушыся да акна, я разгледзела нзе Лёню. Ён стая у пляме месяцавага святла, задрашы галаву, глядзе на маё акно.
– Тоша, кс-кс-кс. дз сюды!..
– паклка ён напаголасу.
Я зачынла фортку адступла цемру пакоя. Пэна, гэта была тая самая кошка, з якой дзец гулял на бровары. Прыбегла забралася да мяне фортку. Можа, Алесю шукала? як яна знайшла дарогу? У пако сё яшчэ пахла мярцвячынай,
Ранцой я нчога не сказала дачцэ пра начное здарэнне. Алеся была цудоным настро. За сняданкам яна гаманла аб школьных справах, пра 'дзядзьку Сярожу' нават не спомншы. Мяне ж не адпускала гнятлвае пачуццё трывог. Праводзшы дачку школу, я адправлася на працу. На службе я сядзела сама не свая, увесь час прыслухваючыся да гутарак супрацонка. Пра забойства нхто не гавары. Вось цудона, супакойвала я сябе. Кал б штосьц такое здарылася, пра гэта жо ведал бы се. Аднак праз гадзну я не вытрымала. Я адпраслася з работы, сказашы начальнку, што, здаецца, забылася выключыць прас, амаль бегам накравалася прыватны сектар, дзе жы Сашка Ялевч. Гэта была благая дэя, але я не прыдумала нчога лепшага, апроч як пайсц да Сашк ды спытаць напрост... А што спытаць-то? "Слухай, Сашка, а ц не ляжыць у цябе падмосц як-небудзь мярцвяк? З сякеркай у галаве..." Добра, нчога не буду яму казаць, нарэшце вырашыла я. Проста пагляджу, што там робцца пераканаюся, што нчога страшнага не адбылося, а Лёня сё выдума.
Дом Сашк стая трох наводшыбе самым канцы вулцы, адразу за яго участкам знаходзлася перасохлая сажалка, зарослая лазой. Прыдатнае месцейка, каб схаваць цела... Штурхнушы брамку, я вайшла Сашка двор. Каля яго дома стая белы легкавк, той самы, што ледзь не зб мяне ля паштамта. Значыць, Сяргей усё яшчэ тут. Кал, вядома, ён яшчэ жывы... Я пагрукала дзверы, Сашка, да майго здзлення, тут жа адчын. На м был расцягнутыя трэнк майка-алкагалчка - усё давол бруднае, але плям крыв на вопратцы я не заважыла. Аблчча яго было трох змардаванае, правае вока падпухла, на шчоках снела шчацнне - ён бы цвярозы. Як шкло.
– Вка? Ну, чаго табе?
– спыта ён такм тонам, быццам я адцягваю яго ад вельм важнай справы.
– Дзе Лёня?
– выдала я першае, што прыйшло мне галаву.
Саша пацсну плячыма.
– Халера яго ведае, швэндаецца недзе. А што?
– Саш, тут такая справа ...
– я шматзначна паглядзела на машыну, якая стаяла на газоне.
– Учора Сяргей абяца да мяне прыехаць. Не прыеха вось. Ён, часам, не цябе?
Саша выскался.
– А куды ж ён дзенецца? Тут ён. Вунь, сама паглядз.
Сашка саступ убок, прапановаючы мне зазрнуць у дом. Праз адчыненыя дзверы была бачная частка пакоя - крэсла, сервант, краёчак канапы. Па пако нехта хадз. Нейк чалавек. Таксама трэнках майцы. Сяргей гэта бы ц хтосьц яшчэ, я не магла сказаць - аблчча было не разглядзець, бо галава яго была заматаная кухонным ручнком. Плям крыв на м не было.
– Сяргей?
– паклкала я.
– Ды ёлк...цшэй!
– зашыпе Саша, вылупшы вочы прыцскаючы палец да вусна.
– Вка, ты што, не бачыш - кепска чалавеку. Ну, не пайшла. Учора сельпо палёную падсунул, паганцы. Я сам ледзь не здох... Ды сядай ты жо!
Апошня словы был адрасаваны чалавеку, як хадз па пако - дакладней, не хадз, а неяк бессэнсона таптася на месцы, разгойдваючыся з боку бок. Пачушы вокрык Сашк, ён паслухмяна апусцся на канапу се, абхапшы галаву рукам.
– Вось. Бачыш, як яму пагана?
– сказа Сашка, звяртаючыся жо да мяне.
– Вунь башку сцркай абкруц, мгрэнь яго. Ну, гэта нчога, бывае. Ачомаецца хутка адразу дадому паедзе. Ты жо прабач, Вк. Ну, так атрымалася.
Сашка развё рукам таропся на мяне з пакутлвым выразам твару, даючы зразумець, што адыенцыя скончана. Зрэшты, мне самой нецярпелася адсюль прыбрацца, да таго ж у хаце моцна смярдзела нейкай тухлнай. Здохлая кошка?..
Гутарка з Сашкам мяне трох супакола. Яны проста выпл гарэлк, потым, магчыма, пасварылся ц нават паблся, але някага забойства не было. Лёня схлус, як я меркавала. Ах ты, паршывец малы, я табе дам так жартаваць!..
3.
Прыйшошы вечарам дадому, я зазрнула у пакой дачк ледзь не млела. Прада мной пастала проста-тк дылчная карцнка. Алеся з Лёнем сядзел на падлозе - яна клятчастым школьным сарафанчыку, ён ва сё тых жа абрынданых красоках старэнькай куртачцы, якая была яму закароткая. Расклашы на дыване пазл, яны засяроджана збрал рэпрадукцыю Шышкна. "Ранца сасновым бары". Рэпрадукцыя была не вельм якасная, таму сосны выглядал чырванаватым, а мядзведз снм. Побач на цацачным сподачку ляжала надкушаная катлета.
– Алеся. Як гэта разумець?
– спытала я, кал да мяне вярнулася здольнасць гаварыць.
– Мам, а можна Лёня нас пажыве?
– спытала яна, усмхаючыся.
– Што?!
– вырвалася мяне.
– Мам, ну кал ласка!
– вымавла Алеся такм тонам, быццам выпрошвала цукерку або цацку.
– Лёню жыць няма дзе. А дадому ён не вернецца, у х там мярцвяк.
– Як яшчэ мярцвяк? Што вы верзяце?
– сказала я, ужо губляючы цярпенне.
– Мёртвы!
– радасна сказала Алеся.
– Яго дзядзька Саша заб, Лёня сам бачы.
Я зрабла глыбок дых.
– Лёня. Сыходзь, кал ласка, - прамовла я вельм спакойна.
На шчасце, Лёня не ста са мной спрачацца. Ён мочк падняся з падлог накравася да выхаду.
– Ну, ма-а-м!..
– закрычала Алеся, залваючыся слязьм.
– Мачы, - прагаварыла я сё тым жа роным голасам.
– паднм з падлог катлету. Я ж прасла цябе не гуляць з ежай.
– Катлета для Тошы. Яна захварэла. Лёня, Лёня!
– патарала Алеся, рыдаючы.
Не звяртаючы на яе ваг, правяла Лёню перадпакой, ледзьве стрымлваючыся, каб не схапць яго за канер не выкнуць вон.
– дз, Лёня. не прыходзь сюды больш. Зразуме?
– сказала я зачынла за м дзверы.
Алеся весь вечар блася стэрыцы. Я да яе не падыходзла - няхай праравецца. Нарэшце яна знемаглася ад уласных слёз зацхла. Я прымусла яе памыцца паклала у ложак.
– Алеся, ты пць не хочаш? Соку прынесц?
– спытала я, папраляючы ёй кодру.
– Не, - адказала яна, гледзячы столь.
– Мама, ты не павнна была так рабць.
Я здыхнула.
– Алеся, у Лён ёсць бацька ласны дом. Яму ёсць дзе жыць.