Рэчыва
Шрифт:
Яна скочыла села на ложку.
– Мама, ты не разумееш! Яму нельга дадому, у х там мярцвяк!
Я пахтала галавой.
– Алеся, ты памыляешся. Лёня табе схлус. Няма там някага мерцвяка. Я сёння хадзла да дзядз Сашы. Нхто нкога не забва. Дзядзя Сярожа жывы, ён сядзе на канапе.
– Мам, ну ты зусм не разумееш!
– усклкнула яна з запалам.
– Няк ён не жывы! Ён мёртвы! Як Тоша. Яна таксама была мёртвая, яе пераехала машына, яна ляжала лужыне. А Лёня яе забра ажыв. Рэчывам.
– Якм рэчывам?
– спытала я.
– Дзядз Сашавым! У яго цэлы флакончык у шуфлядзе. А дзядзя Саша яго цёц Марты зя. На сядзбе гэтага рэчыва процьма, яны м мерцвяко ажыляюць.
– На чорта м тыя мерцвяк?!
– выклкнула я. Прагучала гэта, напэна, смешна, але мне было не да смеху.
– Для заклёна - прашаптала Алеся.
– Яны там баго заклкаюць, вельм
– Можа, гпербарэйскх?
– паправла я.
– Ну, дык я кажу! А па правлах трэба, каб частку заклёну прамов жывы мярцвяк, накш не спрацуе. Там усё проста, трэба зяць крыху рэчыва папырскаць м на мерцвяка, ён ажыве. Тоша так ажыла. Мы яе вымыл расчасал. Яна пасля бегала гулялася цэлы дзень. А цяпер яна захварэла, мне здаецца, што яна зно памрэ. Ты тольк Лёню не гавары, а то ён засмуццца.
– О, Божа...
– выдыхнула я.
Усе падзе сённяшняга двух папярэднх дзён замльгал перада мной, складваючыся адзную карцнку, як каляровы пазл. Заадно спомнлся бабы Надзны балачк пра "вядзьмарак". Сапрады, Сашкавы сястра пляменнца - вельм дзныя людз. Я чула, што на х аграсядзбу проста немагчыма трапць, месцы весь час забранраваны. Хто ж яны на самай справе? Адкуль прыязджаюць х загадкавыя пастаяльцы, якх, дарэчы, нхто вочы не бачы, н разу? Чым яны там займаюцца? рэчыва. Тое самае, якое Сашка, як з куста, сцягну з аграсядзбы. Мне засёды здавалася, што гаворка дзе пра нейк наркотык. А што, кал гэта сапрады нейкае ведзьмна зелле, здольнае падняць мерцвяка з маглы? Чорт, але гэта ж вар'яцтва! Не можа такога быць. Не можа!.. Я не спала той ноччу. Седзячы на кухн, я глушыла моцную каву, кубак за кубкам, пакуль не пачало днець.
Я падхаплася, як ад штуршка. За вокнам было жо светла. Я ляжала нераспранутая на неразасланым ложку пазверх скамечанай кодры, перада мною на тумбачцы стая кубак з астылай кавай. Я не помнла, як перабралася з кухн пакой. Вдаць, вырашыла прылегчы на хвлнку сама не заважыла, як заснула. Я паглядзела на гадзннк, тут мяне закалацла. Палова на дзявятую. Праспала!
– Алеся!
– паклкала я.
Яна не азвалася. Напэна, ужо школе. Сама цхенька сабралася ды пайшла. Маладзец дзячынка. Чаго не скажаш пра мяне. Зараз звольняць за спазненне. А кал не звольняць, дык дэпрэмруюць. О, праклён! Я скочыла, як абвараная, кнулася ванную. Спехам паплёскашы сабе твар халоднай вадой з-пад крана, я глынула астылай кавы, сунула сумачку ключы з тэлефонам пабегла - хутчэй, хутчэй на работу!..
Па дарозе мяне абагнал тры млцэйскя машыны з уключаным праблсковым маячкам. Следам праехала карэта "хуткай дапамог". Увесь гэты картэж павярну на рагу вулцы скравася да прыватнага сектара. Туды, дзе жы Сашка Ялевч. Потым у мяне запшчэ мабльнк, прыйшла смс-ка ад Верк, маёй каляжанк: "Вк, сёння спазнюся, я на Груш. Тут такое!!!" 'Груш.' - гэта, вдавочна, Грушаская. Вулачка, на якой знаходзся Сашк Ялевча дом. Наступным паведамленнем Верка даслала дзве фотк з месца здарэння. "Ды каб ты спрогся", адно вылаялася я, утаропшыся на экран мабльнка. , паскорваючы крок, рушыла тым жа крунку, якм паехал млцэйскя машыны. Гары яно сё гарам, спазняцца, дык глабальна...
На Грушаскай чынлася форменнае стопатварэнне. Вузенькая вулачка была пад завязку запонена людзьм - здавалася, тут сабралася ледзь не палова гарадка. Пасярод вулцы стая рэанмабль сня 'азк'. Працснушыся наперад, я гледзела на зямл наслк, на якх ляжала цела, прыкрытае скрываленай прасцной. Гэтыя наслк я жо бачыла на фатаграфях, што надоечы даслала мне Верка. Адшукашы яе натопе, я даведалася аб падрабязнасцях здарэння. Забойства, казала Верка з нейкм захапленнем. Аркаша, цх п'янца, як жы праз тры двары ад Сашк Ялевча, бы знойдзены сёння ранцой на парозе ласнай хаты. Цела ахвяры знаходзлся такм стане, што растлумачыць гэта банальнай бытавой панажошчынай было немагчыма. Тут вдавочна арудава маньяк. Або нейкая звяруга. Ц то вок, ц то нешта горшае. Мутант... Чупакабра!
Цела забтага знайшо яго сябрук Ягеныч, яшчэ адзн вясёлы забулдыга, як вырашы завтаць да Аркашы па раншнх справах. Убачанае яго так уразла, што небарака дога вантава, трымаючыся за плот. Паводле яго сло, гэта было "нешта няянае'. З канкрэтных факта Ягеныч згадва, у прыватнасц, 'зняты скальп', 'вантробы вонк' 'дзрку горле'. Гучала давол нтрыгавальна, некаторыя з цканых мкнулся непрыкмет прасачыцца да наслак зазрнуць пад прасцну (а заадно засняць мерцвяка на смартфон), але х адганяла млцыя. Сашка таксама бы тут. З м размалял два чалавек шэрых цывльных пнжаках - пэна, следчыя. Сашка, у свах нязменных трэнках майцы, стая змрочны, як хмара, трымаючы рук кшэнях гледзячы сабе пад ног. У адказ на се пытанн ён, як заведзены, патара: "Не курсах я, не курсах. Не чу я нчога. Спа я'. Ужо сыходзячы, я цшком зазрнула да Сашк двор. Белы легкавк знк. Значыцца, Сяргей ачомася паеха. Прынамс з м усё парадку. Гэтая думка мяне крыху супакола, але ненадога.
На працоным месцы я з'явлася на дзве гадзны пазней, чым належала, але майго спазнення нхто не заважы. У той дзень многя махачане паспазнялся на працу, работа н каго не клелася, усе тольк гутарыл, што аб здарэнн на Грушаскай. Усе был напалоханыя не на жарт, але да пачуцця жаху прымешвалася яшчэ нейкае дзнае, ледзь не радаснае зрушэнне. То ж бо. Нарэшце нашай глухмен адбылося штосьц па-сапраднаму сенсацыйнае. Пра гэта напэна напшуць у газетах. Магчыма, нават знмуць сюжэт на тэлебачанн. Верка жо на поным сур'ёзе разважала, што б ёй надзець якую прычоску зрабць, кал прыедуць тэлевзйшчык. Яна нават не сумнявалася, што яе асабста возьмуць нтэрв'ю. Тым больш што верся яе была гатовая: 'Чупакабра, адназначна!' ван Фёдаравч, наш старэньк бухгалтар, бы ншага меркавання. 'Гэта была выбухная хваля!
– каза ён.
– У мяне зяць у МНС працуе, ён пацвердзць. Аркаша, вдаць, у лесе нямецк снарад знайшо, вырашы разабраць на каляровыя металы, вось вынк. Альбо балон рвану.' Выбуха, аднак, нхто не чу, Аркашава хата была непашкоджаная, так што гэта верся выглядала сумненай. Так ц накш, усё сыходзлся на думцы, што звычайны чалавек учынць такое не мог. Гэта была альбо нейкая жывёла, альбо разбуральная стыхя, альбо...монстар.
У абедзенны перапынак Верка злётала гастраном вярнушыся, прынесла з сабой цэлую кучу навн - у дадатак да тых, ад якх ужо гудзе увесь гарадок. У крэйдавым кар'еры дзесяц кламетрах ад Маховшча сёння ранцай знайшл згарэлы легкавк. Салон багажнк был пустыя, значыць, гэта не аварыя, машыну адмыслова адагнал кар'ер спалл. Магчыма, нейкая бандыцкая разборка, сляды замятал. А Вцьк Лпкевча, што на Дзяржынскага жыве, сёння бы вдзеж, самы натуральны. Ён гэтай ноччу еха з Беластока бачы на трасе Сашку Ялевча - кламетрах у дзесяц ад гарадка, там, дзе крэйдавы кар'ер. Сашка стая на абочыне адных трэнках майцы, п'яны дровы. Ва сякм разе, Вцьку здалося, што ён п'яны, таму спыняць машыну Вцька не ста. Сашку наогул лепей лшн раз не чапаць, а кал ён нападптку, дык пагато. Незабаве Вцька жо бы у горадзе, еха да сябе на Дзяржынскага праз прыватны сектар. Не, нкога падобнага на забойцу або монстра ён там не заважы. Затое, праязджаючы мма частка Сашк Ялевча, Вцька бачы, што гаспадар ужо дома. У перадпако гарэла святло, дзверы был адчынены, Сашка стая на парозе - ва сё тых жа трэнках ды майцы, тольк жо са сцркай на галаве - абедзвюма рукам чапляся за дзвярны праём, каб не павалцца. Ён сапрады бы п'яны, тут Вцька не памылся. Пакольк так хутка перамясццца з абочыны трасы на парог ласнага дома Сашка фзчна не мог, кал тольк гаворка не шла пра тэлепартацыю, то Вцька вырашы, што з м ад ператамлення здарыся вдзеж. Ц, кал па-навуковаму, галюцынацыя. А яшчэ да нас у гарадок прыехал гэтыя, з сядзбы 'Крыштальны рачук'. Сваячк Сашкавы. Сястра пляменнца. х чорны джып як раз мма гастранома праязджа, кал Верка адтуль з пакупкам выходзла.
Магчыма, Верк мелся яшчэ нейкя факты, якя яна збралася паведамць, але даслухаць яе аповед да канца я не паспела, бо мне патэлефанавала Кладзя гарана, Алесна настанца. Яна цкавлася, ц сё нас у парадку - у гарадку дзеяцца жудасныя рэчы, а мая дзячынка сёння не з'ялялася школе.
– Як не з'ялялася?
– у мяне нутры сё абарвалася.
Сёння я не выпраляла дачку школу. Праспала. Яна сама сабралася пайшла. На роках не з'явлася... У мяне трэслся рук, кал я набрала на мабльнку Алесн нумар. На званок яна не адказала. Вычакашы хвлн дзесяць - гэтыя хвлны здался мне бясконцасцю - я набрала зно. Не адказвае... Што было потым, я памятаю цьмяна. Я выбегла з паштамта, ледзь не выбшы дзверы. Потым я панцы наслася па вулцах, кдалася да мнако, прыстаючы да х з адным тым жа пытаннем - вы не бачыл дзячынку, дзевяць гадо, светлыя валасы, чырвоная куртка? Не, нхто не бачы. Людз глядзел на мяне спалохана, напэна, я выглядала, як вар'ятка. Мяркую, са мной сапрады адбылося кароткачасовае памутненне розуму. Нчога дзнага. У мяне перад вачыма стаяла тое скрываленае цела на наслках, я проста шалела ад думк, што здарылася найгоршае, Алеся жо не жыве...