Сэрца на далонi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Ад чаго гэта?
– Не ведаю. Быў кансiлiум у Савiч. Сэрца яе ўсе прафесары прызналi нармальным. Цудоўная аперацыя! Антона Кузьмiча вiншавалi.
– А хто гэты Савiч?
– Гэты! Соф'я Савiч! Няўжо ты нiчога не ведаеш?
– вельмi здзiвiлася Маша.
– Табе Яраш не расказваў?
– Ты думаеш, я з Ярашам штодня п'ю чай?
– А бацька твой?
– Бацька заклапочаны, каб перавыхаваць мяне.
– О, я табе раскажу.
Яна павярнула лодку назад, унiз па плынi, i, амаль не вяслуючы, толькi накiроўваючы, каб не круцiла, пачала расказваць, што ведала, пра Зосю, пра яе
– Ты сама бачыла, як ён дабраўся да сэрца?
– Дзiвак! Я аперацыйная сястра. Ты ведаеш, што робiць аперацыйная сястра?
Ён засаромеўся свайго пытання.
Дзiўна, яе расказ не проста зацiкавiў хлопца. Ён неяк зусiм з iншага боку адкрыў яму самую Машу. Пры першай сустрэчы i цяпер ён глядзеў на яе як на незвычайную, па-свойму цiкавую i прыгожую, дасцiпную i вясёлую дзяўчыну, з якой прыемна правесцi час. Ён не ўнiкаў у сутнасць яе прафесii i ў самую сутнасць як чалавека, якi трохi больш пажыў i, безумоўна, значна больш пабачыў. Цяпер ён адчуў гэта, i ў яго з'явiлася павага да яе - такая, як да Яраша, да Тараса, да Галыгi, да ўсiх, хто меў цiкавую i карысную, на яго думку, для людзей прафесiю i цвёрдыя погляды на жыццё.
Машу здзiвiла, крыху спалохала i нават расчаравала, калi пасля катання Славiка быццам падмянiлi. Пакуль яна разлiчвалася i забiрала дакумент, ён стаў сур'ёзны да паважнасцi, рахмана-сцiшаны i ветлiвы. Можа, таму позна ўвечары, каля яе кватэры, яна не вырвала сваёй рукi i не абурылася, калi ён раптам на развiтанне сцiснуў яе тонкiя пальцы, нахiлiўся i пацалаваў iх.
Ёй упершыню быў прыемны такi пацалунак.
19
А на другi дзень ёй пазванiў Тарас. У бальнiцу. Яна толькi скончыла з хiрургам Лапацiнай аперацыю. Дзяжурная па аддзяленню сястра паклiкала яе да тэлефона, амаль таямнiча паведамiўшы:
– Трэцi раз звонiць.
Маша падумала, што гэта Славiк, i пайшла незадаволеная, сярдзiтая, збiраючыся добранька прабраць яго.
Ды раптам зусiм другi голас, усхваляваны да невыразнасцi:
– Маша? Маша! Я прашу прабачыць. Можа, адарваў вас ад работы? Прабачце. Гэта Тарас... Маша... Помнiце? Ну, Ганчароў.
Яна павiталася сур'ёзна, стрымана:
– Добры дзень, Тарас.
Ён ажно засмяяўся ад радасцi, што яна помнiць яго.
– Добры дзень, добры дзень... Маша! Вы прабачце.
– I раптам выпалiў на адным дыханнi: - Я запрашаю вас на канцэрт Дзяржаўнай капэлы ў клуб Ленiна. Сёння ў восем.
Яна анямела ад нечаканасцi. Успомнiла, што паабяцала Славiку сустрэцца з iм. Яна нiколi не была такой ветранай, каб ад аднаго бегчы да другога. Праўда, да яе раней не надта заляцалiся. I раптам два такiя хлопцы, розныя i цiкавыя! Каго ж выбраць? Адмовiцца ад спаткання з Тарасам ды яшчэ на канцэрце, на якi немагчыма дастаць бiлетаў? Не, не, не.
Пра Тараса яна думала больш, чым пра каго другога. Падвесцi Славiка? Яму можна пазванiць. Не, не трэба i званiць. Няхай паблукае па парку. У яго залiшне самаўпэўненасцi, хоць учора пад канец ён i быў сур'ёзны. Няхай не думае. Ёй зрабiлася смешна, калi яна ўмiг уявiла, як Славiк будзе шукаць яе. Два днi, учора i сёння, быццам нейкi вясёлы
"Хвалюецца... Няўжо хвалюецца?"
Адказала весела, гучна:
– Дзякую, Тарас. Я з прыемнасцю пайду з вамi. Дзе мы сустрэнемся?
Ён задыхнуўся ад шчасця:
– Дзе хочаце.
– На пераходным мосце. А палове восьмай. Добра?
Яна паклала слухаўку i вясёлымi вачамi пераможна агледзела сваiх калег маладога лекара i дзвюх сясцёр.
– Хто гэты Тарас?
– спытала адна, старэйшая, замужняя i незадаволеная сваiм замужжам.
– Ярашаў сын.
– Антона Кузьмiча? О-о!
– Нiшто сабе!
– Цэлiш правiльна!
Маша засмяялася. Яна, напэўна, зарагатала б, каб ведала, што адбылося на заводзе.
Славiк з'явiўся на працу такi шчаслiвы, нiбы за ноч ён засвоiў усе таямнiцы зборкi i заняў месца брыгадзiра цi нават начальнiка цэха. Да гудка частаваў хлопцаў "Казбекам".
– Ого! Цi не атрымаў ты спадчыну?
– пажартаваў Косця.
Славiк кiнуў Тарасу мiж iншым:
– Табе прывет.
– Ад каго?
– Адгадай.
– Што мне гадаць!
– Ад Машы.
– Ад той?
– Ад той.
– Дзе ты яе бачыў?
– Сустрэў на вулiцы. Яна пыталася пра цябе.
Ён не схлусiў. Маша сапраўды пыталася ў яго пра Тараса.
Косця адразу ж, як толькi адышлi ўбок, накiнуўся на свайго брыгадзiра:
– Ну што, не казаў я табе? А ты - вось.
– Ён моцна i злосна стукнуў сябе кулаком у лоб.
– Я ж бачыў, што яна не зводзiла з цябе вачэй. Дагэтуль не сустрэцца! Аблавух! А яшчэ ў армii служыў. Памрэш ты халасцяком.
Тарас не крыўдзiўся i не адбiваўся. Ён думаў пра Машу. Яму вельмi хацелася сустрэцца. Але як гэта зрабiць?
– Ведаеш што?
– не адставаў мiж тым Косця.
– Я аддаю табе свой бiлет на сённяшнi канцэрт. Запрасi яе.
– Як?
– У дваццатым стагоддзi iснуе тэлефон, майстар. Калi ты баiшся, я пазваню ад твайго iмя.
Рэдка калi Тарас адрываўся ад работы. А то раптам знiк да абеду на добрыя паўгадзiны.
У яго, як у намеснiка сакратара, быў другi ключ ад пакоя камiтэта камсамола. Падпiльнаваўшы, калi сакратар пайшоў на чарговую нараду ў райком, ён нырнуў у пакой. Можа, дзесяць разоў падымаў тэлефонную слухаўку i клаў назад, часам набраўшы тры лiчбы з чатырох. Па-першае, баяўся наскочыць на бацьку. Кнiжка i даведачная станцыя паведамлялi той жа нумар, па якiм ён званiў Ярашу. Урэшце адважыўся, вырашыўшы, што калi нават слухаўку возьме i бацька, то ён усё адно папросiць паклiкаць Машу. Што тут такое? Бацька - гэта нават лепш, бо ён, на жаль, не ведае прозвiшча дзяўчыны.
Адгукнуўся жаночы голас.
– Паклiчце, калi ласка, аперацыйную сястру Машу.
– Лiтвiн? Яна на аперацыi.
Так, так, гэта яна Лiтвiн, ён бачыў гэтае прозвiшча ў Ярашавых паперах апiсаннях аперацый.
Другi раз ён званiў смялей, чамусьцi ўпэўнены, што яе не паклiчуць. Трэцi раз, пасля абеду, зусiм смела. Але калi пачуў i пазнаў яе голас, то спалохаўся, пачаў заiкацца.
З'явiўся ў цэх як удачлiвы змоўшчык. Прашаптаў аднаму Косцю:
– Запрасiў.
– Згадзiлася?