Сэрца на далонi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Якi клопат звёў разам медыцыну i лiтаратуру?
Яраш сказаў проста, без дыпламатыi:
– Сямён Парфёнавiч, трэба памагчы аднаму чалавеку.
– Трэба - паможам. Калi хадайнiчаюць два дэпутаты...
– Жанчыне, - сказаў Шыковiч, зазiраючы старшынi ў вочы.
Гукан увесь час, з самага парога, адчуваў, што Шыковiч не зводзiць з яго вачэй, i гэтыя дапытлiвыя позiркi - "Што ён хоча ўбачыць?" - нервавалi яго.
– Тым больш неабходна памагчы.
– Трэба невялiчкая, на адзiн пакой, але асобная
Гукан цiха свiснуў:
– Таварышы дарагiя, дэпутаты мае, вы не ў курсе нашых кватэрных спраў.
– Жанчына ў бальнiцы. Пасля цяжкай аперацыi.
– На сэрцы, - падказаў Шыковiч, разглядаючы на гэты раз Гуканавы рукi, у якiх ён круцiў тоўсты зялёны аловак.
– Яшчэ адна аперацыя на сэрцы?
– зацiкаўлена спытаў Кушнер, падняўся з крэсла каля стала для пасяджэнняў, дзе было прымасцiўся, каб не перашкаджаць размове, падышоў да Яраша.
– Што ў яе - нiкога няма родных?
– Няма.
– А дзе яна жыла да аперацыi?
– Наймала прыватны куток. На ўскраiне. А ёй цяпер неабходны меднагляд.
– Безумоўна, - згадзiўся Кушнер i пакiваў галавой.
– Выпадак цяжкi. Трэба нам падумаць, Сямён Парфёныч.
Гукан падсунуў да сябе вялiкi настольны каляндар, нацэлiўся ў яго алоўкам:
– Як яе прозвiшча?
– Савiч, Соф'я Сцяпанаўна, - хутка адказаў Кiрыла, ва ўпор гледзячы на старшыню.
Аловак уздрыгнуў. Расшырыўся вузкi твар каля вачэй i тут жа звузiўся шчокi аплылi ўнiз. Абяскровiлiся глыбокiя залысiны. Гукан залiшне доўга не ўзнiмаў вачэй. А потым схамянуўся, хутка глянуў, i нешта накшталт сумнай усмешкi скрывiла яго вусны:
– Гэта не таго Савiча?
– Таго, - жорстка адказаў Кiрыла.
– Яна прапiсана ў нас?
– спытаў Гукан абыякавым голасам.
– Чатыры гады жыве. I працуе.
Шчокi аплылi яшчэ раз - нiбы пад гладка паголенай скурай перакочвалiся нейкiя валiкi.
"Чорт!
– вылаяўся Сямён Парфёнавiч у думках.
– Трэба мiлiцыi накруцiць, каб такiх без майго дазволу не прапiсвалi".
Ён падняўся, выпрастаўся на ўвесь рост, быццам узлез на п'едэстал, засунуў рукi глыбока ў кiшэнi штаноў. Сказаў афiцыйна i катэгарычна:
– Што ж... Паглядзiм. Можа, возьмем на чаргу.
– Не будзь бюракратам!
– амаль пагрозлiва папярэдзiў Шыковiч.
Гукана ашаламiлi не столькi словы, колькi тон, тое, што "пiсака гэты" вось так да яго - на "ты".
– Дзён праз дзесяць Савiч можна выпiсаць, - спакойна паведамiў Яраш i наском чаравiка наступiў сябру на нагу, каб той трымаўся спакайней.
– Праз дзесяць дзён, Антон Кузьмiч, i размовы не можа быць.
– Гукан звяртаўся цяпер толькi да хiрурга.
– Што вы! Ды яшчэ асобная... Такiх i кватэр няма для аднаго чалавека. Ёсць дзяржаўная норма.
– Тады яна зойме свой дом. Судовага рашэння аб канфiскацыi маёмасцi няма. Дом належыць ёй, - сказаў Шыковiч, гледзячы ў гэты
– Яслi?
– на мiг аслупянеў старшыня, а потым шырока махнуў рукамi, як журавель на ўзлёце крыламi, i закрычаў, здавалася, узрадавана: - Цудоўна! Цудоўна!
– Да Кушнера: - Ты чуў? Выкiнем на вулiцу дзяцей! Сотню дзяцей! I аддамо дом, у якiм, дарэчы, амаль нiчога не засталося Савiчавага, ён перабудаваны i надбудаваны намi з табой... аддамо гэты дом - каму? Дачцэ...
– Вiна Савiча не даказана!
– злосна перапынiў яго Кiрыла.
Гукан шырокiмi крокамi выйшаў з-за стала i стаў перад Шыковiчам у непахiснай паставе, з цвёрдасцю i жорсткасцю ў твары.
– Не, таварыш Шыковiч, даказана! Вельмi добра даказана! Усiмi органамi. А вы не думайце, што калi знайшлi нейкую знахарку i яна напляла вам казак, дык вы ўжо ўсё даказалi, зрабiлi пераварот у гiсторыi падполля. Вы наiўны чалавек, Шыковiч. Для мяне цяпер ясна, чаму напiсаны ваш артыкул. Як толькi паявiлася гэтая асоба...
– Пра асобу гэту ты памаўчы.
– Кiрыла хацеў сказаць: "Хто, як не ты, загнаў яе ў Сiбiр?", але Яраш зноў штурхануў яго нагой.
Антону Кузьмiчу хацелася патушыць гэтую нечаканую ўспышку. Цяпер галоўная мэта - кватэра. Ён даў сабе слова любымi сродкамi вырваць для Зосi пакой, i сварыцца з Гуканам зусiм не ўваходзiла ў яго планы.
– Не прэтэндуе яна на дом, - сказаў ён.
– Налiха ёй той дом!
– А вось камунiст, работнiк рэдакцыi прэтэндуе.
– Гукан адступiў ад Шыковiча, павярнуўся да свайго намеснiка.
– Дзеля гэтага ён гатовы выкiнуць дзяцей... Чаго хочаш... Абы даказаць сваё...
"Ох i дэмагог, сабачы сын. Выдаў бы я табе", - думаў Шыковiч, але пад выразнымi позiркамi i жэстамi сябра маўчаў.
– А чаму, сапраўды, мы не можам даць кватэру гэтай жанчыне?
– неспадзявана для Гукана спытаў Кушнер. Ён не ўсё зразумеў са спрэчкi, але, чалавек сумленны, просты i шчыры, адчуў, што праўда на баку хiрурга i пiсьменнiка, што жанчына гэтая мае ўсе правы на кватэру.
Гукан аж крутнуўся на адной назе - да намеснiка:
– Ты можаш даць?
– Магу, - з добрай усмешкай адказаў Кушнер.
– Роўна праз тыдзень рачнiкi здаюць дом па Элеватарнай. Напiшам iм гарантыйнае пiсьмо, i яны пазычаць адну кватэру. Такi выпадак!
– Ну, ведаеш, я не магу адказваць за падобны шахер-махер. Ёсць партыйны i грамадскi кантроль.
– Якi ж тут шахер-махер? Вынесем на выканком. Папросiм таварыша Яраша далажыць. А я тым часам дамоўлюся з рачнiкамi. Яны хлопцы добрыя, зразумеюць.
– Спакойная разважлiвасць Кушнера неяк адразу ўтаймавала ўсiх. Нават Гукана. Але, забыўшыся, Кушнер нахiлiўся ў адчыненае акно i сарваў зялёны калючы плод каштана. I тады Сямён Парфёнавiч закрычаў вiсклявым, як у iстэрычнай бабы, голасам:
– Не рвi каштанаў! Абшморгаў усё дрэва!