Творчество Лесной Мавки

Покровская Мария

Sergej Jesienin

* * *

 Ja ostatni poeta na wsi.  Skromny w pie'sniach klon'owy most.  O mlodo'scie mojej do'spiewa  pozegnalna msza 'siwysh brzoz.  sie dopalie zlotawym ogniem  'swieca — cialo to cieply wosk.  I ksiezyca drewniany zegar  mnie dwana'scie prochrypie w noc.  Na 'sciezku niebieskiego pola  wkr'otce wyjdzie zelazny zwierze.  Zyto jasne, slo'ncem wspojone,  pod okruetnym kielem zemrze.  Grube, cudze, nie zywe dlonie,  juz nie zyja pie'sni i czary.  Tylko klosy zostali, konie,  plaka'c o gospodarzewi starem.  Czarny wiatr tylko pije rdzenia,  mszu zalobnu odprawie los.  Wkr'otce, wkr'otce zegar drewniany  mnie dwana'scie prochrypie w noc.

POLSKIE WIERSZE

PORA SREBRNYCH DESZCZOW

(z tomu)

Wladislawie Miloslawskiej

Mojim polskim przyjaciolam Anie, Marzanie, Silwekowi

Pamieci Jana Boleslawa Ozoga

* * *

 Nastanie pora srebrnych deszczow.  Nastanie pora czystej wody  I czystego, jak 'zrodla, slowa,  prawdziwiego, niezlego slowa,  prawdziwiego, niezlego serca.  Nastanie pora srebrnych deszczow  na bialy dzie'n, na Zwiastowanie.  I czarna noc juz zgubi 'sily.  I nikt nie bedzie mie'c kamieniu,  kamieniu, zeby zabi'c brata.  I nikt nie bedzie chcie'c kamieniu  da'c zebrakowi zamiast chleba.  Nastanie pora srebrnych deszczow.  Ja wierze w to, ja tego czekam!

* * *

 Pierwsza zima bez ciebie  'sniegem w okna zastuka,  nie tym bialym, lagodnym —  gorzkim 'sniegem zmartwienia.  Pierwsza zima bez ciebie.  Placze ziemia bez ciebie!  W lesie cicho і teskno.  Czarny sosny w zalobie,  rzeka lodu nie zlamie,  zlego lodu rozlaki.  Pierwsza zima bez ciebie! —  serce bolem odpowie.  'Sciezka w 'siwiej zawieje  chce uslysze'c twoji kroki.

* * *

 Mam wilcku krew і duszu wilcku,  na Dzikiem Wzgordze urodziona.  Ale z bezbronnym sercem przyjszla  na bol і smutek — w ludzki dom.

Gdy umiera noc

 Sie boje chwily, gdy umiera noc  і gdy na zbladlym niebie gwiazdy, niby  na cichiem brzegu biale 'slepe ryby,  jakim's zlym bolem wypedzone z wod.  Sie boje! Bo ja wiem, ze nie powroci'c  umarlej nocy і umarlych lat.  Zostalo 'siwym wilkiem wy'c mnie z bolu,  pobieg'c szalonej dalej w dzikie pole,  bo wstaje dzie'n, jak moj prawdziwy kat.

Zarys

 Na podworko z golabami  slo'nce sypie promiennie, jak ziarno…  Gorzecz dnia na wargach.

(Lipiec 2009, Warka. Jeden z pierwszych polskich wierszow)

* * *

 Szukala czarny kwiat,  ze wszystkie drzwi odmyka.  Wiem ziemi pie's'n і placz —  nie wiem ludzkich jezykow.  Kiedy's z nieba spadla  moja mloda gwiazda —  czy w gorzkich ziolach sie chowa,  czy w jaskolczem gniazdku?  Szukam tego kwiatu  w dzikiem smutnem polu.  Szukam mojej gwiazdy,  az mnie oczy boli.  Do jaskolki mowim,  do stokrotki wolam.  Tylko juz do ludzi  wiecej nic nie mowim.  Wiecej nic nie mowim,  drogi swej nie powiem.

* * *

 Nad Czarnym Stawem wschodzi jasna noc,  zaglada gwiazda do mojego okna.  Niech bedzie nam nie teskno, nie samotno.  Jak mlody wilk, nad lasem wola juz ksiezyc.  Czas leczy bol. Tu zostam zy'c w spokoju.  I lepiej nie pamieta'c juz, ze gdzie's  jest inne zycie — і ta dawnia wie's,  gdzie krzyz moj na cmentarzy stoi.

* * *

 Spalone skrzydla  o niebie prosi.  Wola'c do Boga  czy sta'cie mnie glosu…  Trzyma mi ziemia,  zycie mi trzyma.  Wierze — odejszla  zla ciezka zima.  Brzoza zlamana  znow juz zielona.  Poznali niebo  skrzydla spalone.

Srebrny deszcz

 Srebrny deszcz u okien 'spiewa,  naboso po trawie biega.  Mloda wiosna. Usmiech nieba.  Srebrny deszcz — jak list od ciebie.  Jak borowka w lesie pachnie!  Pachnie zyciem.

* * *

 Na ziolach krew —  to slo'nce spada w las,  jak zloty poraniony ptak.  To las za toba placze w smutny czas!  Tu kazde drzewo, kazdy krzak  pamieta ciebie і do ciebie wola.  Tu twoja 'sciezka boli, boli…

Deszcz — ptak

 Jesienny deszcz — to tylko srebrny ptak,  w samotnym niebie cicho, cicho wola.  Spokoj na ziemie, w sercu і dokola.  Deszczowy czytam potajemny znak.  Rozprawie skrzydla, jak jedwab, ulewa —  to 'siwy kruk, ze ma tusiac juz lat,  w samotnym niebie o nadzieji 'spiewa,  kolysze senny, mokry bialy 'swiat.

* * *

W.O.

 Ludzi nie sluchaj —  ja nie umierla.  Brate moj, synie,  jak ci zostawi'c?  Bedzie jaskolke  pod twojim dachem,  bedzie ja trawe  na twojich 'sciezkach,  wiatrem lagodnym,  aniolem twojim.  Ludzi nie sluchaj —  ja nie umierla.

Dzwon

 Wola dzwon,  boli dzwon.  W lesie — czarnej nocy krok,  na dzwonnicu wschodzi cudzy,  na dzwonnicu wschodzi wrog!  Niby serce, wola dzwon.  Krwi nad lasem 'swiety dzwon.  Rwie powrozow zyly dzwon.

Winsent Wan Gog

 Sie chowa slo'nce w slonecznekach.  'Siwieje ruda glowa dnia.  Na starcze czarne dlonie ziemi,  szorstki, popekani, lagodni,  syn — slo'nce — rudu glowu chyli.  Jak w zl otem morzu, w slonecznekach —  az po ramiona, az do gardla —  samotny idzie rudy malarz.  On bol і piekno's'c calej ziemi  umie's'cil w swoje serce,  nie wieksze od skowronca.

* * *

 Nie zobacze wschod ksiezyca,  nie zata'ncze z mlodym deszcziem,  nie do'spiewam swojich wierszow,  gorzkich, niby czarne wino…

* * *

 Ja nie zamykam swoje drzwi  ni dla zebraka, ni dla wroga.  Odwarte moje serce wam,  niech jestem glupa і bezbronna.  Ta szczero's'c plonie w mojej krwi —  Ja nie zamykam swoje drzwi.