Творчество Лесной Мавки

Покровская Мария

Gdy 'spiewa rosyjski barda

W.O.

 Czerwony wiatr krzyzowych wojen.  Ten glos minelych dawnich czasow.  Nadzieja. Bol. Pragnienie zycia.  Gitary struny naprezone,  jak strzaly tej odejszlej bitwy.  Poeta pod przyceliem rampu,  I spada cie'n, jak chore skrzydla.

* * *

 Moj zielony dom  z oknem w dziwny las!  Tam gdzie gospodarz —  dobry czarodziej…  Czarne noce znow  szukam 'sciezki tej.  Ale spada czas,  niby krew na 'snieg.  Nie ma 'sciezki tej,  nie znajduje dom!  Tylko stary pies,  mily rudy pies —  ach, psie lzy — na 'snieg  I na moju dlo'n!

Noc lesna

 Gwiazda w koronce galezia —  'spiewa bez glosu nad lasem,  'spiewa na dawniem jezyku,  ktory ja jedna rozumiem.  Gwiazda w koronce galezia…

* * *

 Moje slowa —  jak jagody  jarzebiny  w krwawych lzach.  Slowo jasne  spadnie w ziemiu —  czy to zroscie,  czy to zgine.  Jarzebina, jarzebina!  Mi zostanie po nich tylko  gorzecz na wargach.

'Zrodlo

 Czerwona papro'c.  Wilcka 'sciezka  potajemna.  'Silniej od zmartwienia,  'Silniej od 'smierci  ziemia rodzie 'zrodlo,  dzikie 'zrodlo  srebrno 'spiewa.  Zywa woda  laska dloni.

Zarys morski

 W bialym niebie  krzyzyk ptaka.  Brzeg samotny.  'Siwe morze  psem lagodnym  lize dloni.

Pie's'n o jarzebinie

 Po wrzesniu wola jarzebina,  szalona moja, mloda, dzika —  w czerwonym szalu Eurydyka,  gdy drzwal-Orfeo jej u'cina.  Drza gwiazdozbiory jagod krwawych,  za wiatrem lecia skrzydla ognia.  Zielony wiatr… W zalobne trawy  sie chyli, cicha

і samotna.  Weselne swieto na polanie,  zielony wiatr jak mocne wino.  Dziewanna piekna, jarzebina,  przed panem mlodym na kolanach.  Kochany, zabiej! Mnie po zyciu  nie zal. Nad nami, zobacz, teraz  podnosi niebo straszny wieniec —  siekieru mlodego ksiezyca.

* * *

 Gwiazdy zbladly, krzycze kogut,  czas mnie i's'c w daleku drogu —  w czarny las, gdzie kwiat paproci  ogniem 'slepie ludzki oczy,  gdzie, jak szary cie'n, wilczyca  bronie mi, dabrow caricu.

* * *

Tiniel, siostrze

 Napisz do mnie list  literami srebrnego deszczu  na stronice nieba.  Odpowiem ci  szeptem opadlego li's'cia,  ktore plynie po jasnym strumieniu,  niby dzieciecy papierowe okretki,  poszuka'c kraj, gdzie zyje nadzieja.

Co zostanie

1

 Co zostanie po mnie?  Zlo czy dobro? Zmartwienie czy milo's'c?  Slo'nca wschod w ludzkiem sercu  czy noc oblakana, drapiezna?  Bardzo chcem dobry 'slad pozostawi'c na ziemi.  Moje drzewo maliutkie wam daje nie gorzki jagody.  Nie zlamujcie galezek,  nie mowcie, ze wilcki jagody,  ze dusza moja czarna, nieludzska  I dzie'n moj to noc.

2

 Co zostanie po mnie?  Czyste 'zrodlo za'spiewa  z mojego zgubionego zycia.  Sie nie bojcie, nie trzeba.  Dloni garstkiem —  і pijcie, pijcie bez strachu.,  nie trucizna, nie krew — czysta woda.  Niech mi zabili — krew moju ziemia wypila.  Niech mi zabili — w niebie dusza moja zyje.  Czyste 'zrodlo zostanie  z mojego zgubionego zycia.

* * *

 Moje serce — okret papierowy,  ktoru chcial do oceanu dotrze'c.  Moje serce — listek w pazd'ziorniku,  ktoru wierze, ze zobacze wiosnu…

Do matki

 Jestem czarna jaskolka.  Gwiazda, z nieba wygnana.  Jestem krew od krwi twojej.  Nie, bol dawny

і rana.  Z bolem stukam do 'slepych  twojich okien…  Pasierbica czy corka?  Nie, to czarna jaskolka,  to zmartwienie, to polmrok  gorzko krzycze za oknem.

* * *

 Przyjd'z do mnie tylko jeden raz!  A ja czekala cale zycie.  Przyjd'z do mnie, gdy nastanie noc,  poranie niebo noz ksiezyca.  Bez kwiatow przyjd'z, na krotki czas.  I zostaw. Prowod'z mi do Boga.  Przyjd'z do mnie tylko jeden raz —  cmentarny stroz pokaze drogu.

KWIAT PAPROCI

(z tomu)

Mistrzewi

Kwiat paproci  Kwiat paproci rozkwita w dloni.  Kwiat paproci — to Bozy ogie'n.  Potajemno's'c ziemi і Rusi  kwiat gwiazdowy powiedzie'c musi.  Gwiazda pada, jej boli zycie.  Nie rozbije sie, w ziemi zro'scie.  I zaplacze srebrna dzwonnica.  I rozkryje sie kwiat paproci.  Ja wam dam potajemne slowo,  klucz do ziemi, do wiecznej prawdy.  W dloniach Mawki — 'swiatlo brzozowe —  kwiat paproci, jak zorza, jak rana.

Piolun

 'siwy piolun,  gorzki piolun —  jak dym, 'siwy,  jak lza, gorzki.  Jestem piolun,  gorzki piolun  na najskrytszych  'sciezkach wilckich.

* * *

 Z jabloni dzikiej wiatr rwie kwiat,  w lzach bursztynowych stoje sosny.  Ja szukam ten zgubiony 'swiat  z drewnianym starozytnym slo'ncem.  Minelo wieksze 'smierci lat,  jak bladzem zmarlymi 'sciezkami  I szukam ten zgubiony 'swiat,  gdzie dom zielony pod sosnami.