Творчество Лесной Мавки

Покровская Мария

Pie's'n dziewczyny

 Gdy nastanie wiosna, jasna wiosna,  rano wzejdzie slo'nce juz nie krwawe,  z nieba spadnie mloda biala gwiazda,  w chlodnej ziemi cieplym kwiatem zro'scie  I przez mgly pokaze komu's drogu.  Gdy nastanie wiosna, jasna wiosna,  z ciezkiej bitwy wrocie moj kochany.  Znow za'spiewa swoju pie's'n lagodnu.  Znow on bedzie ptakow karmi'c z dloni,  dzikich ptakow і wiewiorek zlotych.  Z ciezkiej bitwy wrocie moj kochany.  Moja pie's'n, jak ta samotna gwiazda,  jemu chce przez mgly oswietli'c drogu…

* * *

 Senna trawa zro'scie nasza 'sciezka,  tatarak z mojego sladu stanie.  Nasze slo'nce niby chmura ciezkie,  ale komu's serca nie poranie.  Ty nie pragniesz zemsty i pokuty.  Smutnu jesie'n, jak wiewi'orku rudu,  z dloni karmisz szcze'scia wspomnieniami.

* * *

 Nie wierze rozlace. Nam dano spotkanie  na skrytej we mglach poziomkowej polanie.  Zielony poranek przez drzewa nam 'swieci.  I jeste'smy sercem i usmiechem dzieci.  Las ma dobre oczy. To zwierze i drzewa.  Ten las na sto glos'ow weselnej nam 'spiewa.  I 'spiewa strumie'n, pod sosnami sie chowa.  I 'swieci polana — ze sn'ow — poziomkowa…

Zbieranie urodzaju

Mojemu dziadekowi Borisowi

 Sie opierla o mocnu czereszniu,  jak o ojcowske ramiona.  A czerwiec podnosi li'scie,  niby zagiel zielony.  Nibo tak dziwne blisko —  moglabym dotkna'c dlonia.  Trzyma mi madre drzewo,  jak ojcowske ramiona.

* * *

 Czarnieje mi srebro,  'siwieja mi wlosy.  Czas — jak n'oz pod zebra.  Nie powr'ocisz losu.  Niebo duszu ranie.  Zycie — garstka ziemi.  Moja pie's'n zostanie,  ona 'smierci nie wie.

ZIELONY DOM

(z tomu)

* * *

 Moj zielony dom  z oknem w dziwny las!  Tam gdzie gospodarz —  dobry czarodziej…  Czarne noce znow  szukam 'sciezki tej.  Ale spada czas,  niby krew na 'snieg.  Nie ma 'sciezki tej,  nie znajduje dom!  Tylko stary pies,  mily rudy pies —  ach, psie lzy — na 'snieg  I na moju dlo'n!

* * *

 Na ziolach krew —  to slo'nce spada w las,  jak zloty poraniony ptak.  To las za toba placze w smutny czas!  Tu kazde drzewo, kazdy krzak  pamieta ciebie

і do ciebie wola.  Tu twoja 'sciezka boli, boli…

Dzwon

 Wola dzwon,  boli dzwon.  W lesie — czarnej nocy krok,  na dzwonnicu wschodzi cudzy,  na dzwonnicu wschodzi wrog!  Niby serce, wola dzwon.  Krwi nad lasem 'swiety dzwon.  Rwie powrozow zyly dzwon.

Nad 'swietym ogniem

 W drzeworytach zascigal czas  I odmienial sie na bez'smiercie.  Cicho 'spiewal lagodny las  starozytnej wsi czarodziejskiej.  Zyli glosy srebrnysh gitar.  Zylo slo'nce na drzeworytach.  'Swiety ogie'n… Zgubiony skarb,  mojej Rusi zlamane skrzydlo.  Czarnym stal sie mi bialy 'swiat!  Czarodziejski las nie powrocisz.  'Siwym wilkiem tam placze wiatr —  oblakanej pokuta Rusi.

* * *

 Jarzebinowa krew  po kropli spada w okno  I dolu, w zaplakane ciche trawy.  Przychodzi czarny ptak jej pi'c.  Po kropli spada krew jarzebinowa.  W zielony dom nie wrocie gospodarz.  O jarzebino, siostro jarzebino,  poplacz tu ze mna,  mojim bolem zaliej  rozbite okno…

* * *

 Z jabloni dzikiej wiatr rwie kwiat,  w lzach bursztynowych stoje sosny.  Ja szukam ten zgubiony 'swiat  z drewnianym starozytnym slo'ncem.  Minelo wieksze 'smierci lat,  jak bladzem zmarlymi 'sciezkami  I szukam ten zgubiony 'swiat,  gdzie dom zielony pod sosnami.

* * *

 Ziemio moja, n'ozem pokrajana,  krewna Rus, za Judyn grosz sprzedana!  W gniewie szumia sosny bursztynowe,  czarny wiatr do Boga niesie slowa:  czas m'oj, czas, st'olecie oblakane!  'Swiety ogie'n, jak wiewi'orka ruda,  skoczy w dom, gdzie zamieszkali Judy.

* * *

 Na bialej dzwonnice  zaloba majowa.  Na strunach urwanych  muzyka i slowa.  Tam slo'nce sosnowe  ma usmiech dziecinny,  wkazuje nam drogu.  O 'swiat czarodziejski,  w zalobie majowej  zabity bez winy!  Niech lesna modlitwa  odmienie sie w bitwu!  Las 'smierci nie wierze.  Niech drzewa-zolnierzy  powstaja na wroga!  Nie oddam dzwonnicy,  nie oddam 'swietyni,  ojc'owskiego progu!

В этом разделе мои стихи на славянских языках, польском и украинском. Правда, на украинском я писала очень мало, а вот в польском ощутила свое второе крыло.

Спомин

 Була моя у лагiднiй покорi.  Була менi як непiзнаний свiт.  А яблука котилися, як зорi,  губилися у росянiй травi.  А ми збирали iх собi на щастя,  хмiльнi слiди ховали споришi.  Я тихо цiлував тво зап ястя,  шукав шляху до бiдноi душi.  Спомин кличе до саду старого.  Ти приходиш, як ангел, вночi.  Ми згубили вiд щастя ключi,  у минуле нема дороги. I зимно, i душа не хоче миру,  а сон, як кiнь слiпий, верта назад.  Тодi блищав лиш мiсяць, як сокира,  а вже i справдi порубали сад.  О давня, я тебе не потривожу,  нема вже яблук в росянiй травi.  Як всiх нещасних в свiтi — Матiр Божа,  мене твiй образ береже довiк.

Матiнка

 Матусю, свiтла берегине,  тобi вклонюся, мов святiй.  Душею я до тебе лину  крiзь терен буднiв i надiй.  Коли з життєвої розлуки  до тебе повернуся, мамо,  я поцiлую рiднi руки  смиренно, як iконку в храмi.  До дому рiдного, до матерi стежина  одна у серцi, як земна калина.  Моя пресвiтла, лагiдна матусю,  я на зорi за тебе Богу помолюся.  Там небо журавлями вишите  над домом, рiдним назавжди.  А весни облiтають вишнями  i зрiють лiт важкi плоди.  О мамо, я люблю i вiрю,  я повернуся, лиш чекай,  як журавлi знаходять сiрi  небесний шлях у рiдний край.