Вершы

Жилка Владимир Адамович

«Ночка марозная…»

Ночка марозная, Пад нагой сняжок. Да цябе, няжданая, Я прыйду здалёк. І

рукою, белая, Стукну пад акном, Гордая і смелая, Увайду ў твой дом. І цябе, слухмянага, Павяду упроч, Ад завеі п'янага, Скрозь глухую ноч.

«На жвіровыя ставіў я карты…»

На жвіровыя ставіў я карты, Хоць прыйшла рызыканту напасць, Ды не брак рызыканцкага гарту, Так і стаўлю на чорную масць. І пад нос пасміхаюся крыва, А кажу, каб не выдаць, што слаб, — Што ж, на слодыч і шчасце мы хцівы, — Вось з гарчэчай ужыцца патрап.

«А ты кажы, што радасць ёсць…»

А ты кажы, што радасць ёсць, Што слодыч збаўчая ў пакоры, Я толькі занядужаў штосьць, Я толькі недаўменнем хворы. А ты цалуй, сціскай мацней, Ён людскі, немінучы жэраб, З-пад тонкіх броў, з арбіт вачэй Рагоча мне твой бледны чэрап.

«З дзяцінства фіялкавых раніц…»

З дзяцінства фіялкавых раніц З юнацтва лілейнага дзён Малітваў не знала, ружанец, Нясла слугавання закон. Ў вянкі завівала лятункі, Аквечвала ж кроплямі слёз, І ў ночы прыносіў дарункі Ласкавы, салодкі Хрыстос. Ні з кім не дзяліла пасцелі, Нявехну туга праз гады, Каб вернай дзявоцкасці белі Нязгаматна ўзяў малады.

Прыкладзіны

Перайманне Гарацыя

Паставіў я сабе прыклад навек трывалы, Выносісты вышэй за валатовак вал, Не скрышаць мне яго ні ўлевы, ні навалы, Ні часу, дзён і год бурлівы перавал. Увесь я не памру, нястленнымі дарамі Найлепшае з мяне запоўніць мой працяг, Пакуль Пагоні меч зіхціць на Вострай Браме І рух нясе наш бел-чырвона-белы сцяг. І скажуць пра мяне, дзе ціхаводны Нёман Абняць хутчэй імчыць вірлівая Вялля, Што, цалкам кволы, я на духу быў нязломан І ўсё насіў нашы да роднага вулля. Бо быў між першых я, што летуцелі палка Пабачыць, як муры залье крывіцкі рух. Мае заслугі ўзваж, сялянская Купалка, Валошкавым вянком аздоб чало сукрух.