Замежная фантастыка
Шрифт:
Чацвёра людзей паднялі брызент з сабранымі рэчамі і накіраваліся ў шлюзавую камеру. Пяць хвілін праляцелі ў напружаным, панурым маўчанні. Нарэшце загарэлася зялёнае вочка, потым чырвонае і зноў залёнае.
— Што паказвае індыкатар?
— Дзвесце пяць кілаграмаў лішку, камандзір.
Арнэ Лагерсан разгублена правёў рукой па твары. Выкінуты ўсе сталы, канапы, кухонныя інфрапліты, засцерагальныя рамяні, посуд. Яны засталіся без усяго, што стварае пэўны камфорт, вызваліліся ад таго, што не з'яўляецца прадметам крайняй неабходнасці.
— Фултан! — сказаў камандзір. — Колькі засталося аварыйных клапанаў скафандраў?
— Пяць.
— Тры выкінуць. Доктар Паўльсэн, хадземце са мною. Нам трэба абмеркаваць пытанне аб рацыёне.
Як толькі доктар і камандзір карабля падняліся наверх, касманаўты ўсхваляваныя і занепакоеныя тым, што здарылася, разбрыліся па зале. Адны селі проста на падлогу і, сціснуўшы галаву рукамі, застылі нерухома з заплюшчанымі вачыма; другія, стараючыся не думаць аб трагічнай перспектыве, спрабавалі жартаваць і смяяцца.
Боба Арджытая, дзевяностакілаграмовага бамбізу і здаравяка, акружала невялікая група людзей.
— І што гэта такое — сіла цяжару? — штучна-наіўным тонам спытаў Боб.
— Адразу відаць, што ты асёл. Зараз я табе растлумачу, дурань. — Яго сябра Джо, які стаяў побач, закасаў рукавы. — Уяві сабе, што ты сядзіш у сябе ў небаскробе, на сорак першым паверсе. Дык вось, я бяру цябе за шкірку і выпіхваю ў акно. А потым знянацку адпускаю. Ну што, зразумеў? Што тады здарыцца, га?
— Гэта ты дарма, Джо, — сказаў нехта. — Нічагуткі не здарыцца. Боб з духу пярэчання возьме ды на злосць табе не ўпадзе.
Нехта засмяяўся, нехта злосна паціснуў плячамі, а тыя, каму абрыдла слухаць няўдалыя жарты, адышлі.
— Смех смехам, сябры, — сказаў Боб, — але я і праўда не разумею гэтага. Няма чаго строіць з сябе разумных — вы ведаеце роўна столькі, колькі і я. Індыкатар паказвае, што ў нас дзвесце пяць лішніх кілаграмаў. Дык няўжо, каб іх чорт узяў, з-за нейкіх там нікчэмных двухсот кілаграмаў мы павінны тарчаць на гэтым Тытане? Паспрабуй тут разбярыся.
— Ну, ці ж не асёл ты? — усклікнуў Джо. — Так і быць, паспрабую растлумачыць табе больш наглядна. Уяві, што ў цябе ёсць шалі з чашамі. На адной чашы сядзіш ты, а на другой ляжыць груз, дзевяноста кілаграмаў. Што здарыцца, калі ты таксама важыш дзевяноста кілаграмаў?
— Разумнейшага нічога не прыдумаў?! — усклікнуў Боб. — Зразумелая рэч, шалі застануцца ў раўнавазе.
— Вось іменна, — згадзіўся Джо. — Чашы шаляў не апусцяцца і не падымуцца, але калі ты вымеш з кішэні асадку і выкінеш яе, то чаша з грузам апусціцца, а цябе злёгку падыме. Зразумеў?
— Дурань! — усклікнуў Боб. — Як дзейнічаюць шалі, я з пялёнак ведаю.
— Але антыграў працуе па гэтым жа прынцыпе, — сказаў Джо. — Розніцы ніякай.
— Ціха вы, Фултан ідзе.
Фултан падышоў да групы касманаўтаў.
— Вось што, хлопцы, — дружалюбна сказаў ён. — Прыйдзецца нам выкінуць усё лішняе
Боб Арджытай зарагатаў.
— Цудоўна! — з штучным энтузіязмам усклікнуў ён. — Камандзір, відаць, вырашыў адправіць нас дадому ў адных трусіках…
— Хопіць выскаляцца, — абарваў яго Фултан. — Здымайце чаравікі, кашулі, бялізну.
— Загад пашыраецца на ўсіх без выключэння? — спытаў Боб.
Фултан кіўнуў.
— І да дзяўчыны наверсе ён таксама адносіцца?
— Зразумела.
— Выдатна, выдатна! — Боб Арджытай стаў радасна паціраць рукі. — Спадзяюся, інжынер Аляксей Платаў не раззлуецца, калі яго нявеста разок-другі спусціцца сюды, да нас.
— Крэтын! — раззлаваўся Фултан.
Усе засмяяліся.
— Гэта я так, пажартаваў, — апраўдваўся Боб, — каб хлопцаў падбадзёрыць.
Фултан разгублена паглядзеў на яго, потым сціснуў яго за локаць і лёгенька ляпнуў па плячы, павярнуўся і, чаканячы крок, пайшоў да дзвярэй.
Да адлёту заставалася васемнаццаць гадзін. Лагерсан, Фултан, доктар Паўльсэн, Аляксей і Ірына сабраліся наверсе, у галоўным салоне.
— Дык вось, — сказаў камандзір. — Улічыце, што ксемедрын чапаць нельга. Мне загадалі здабыць шэсцьдзесят кілаграмаў, і я прывязу роўна шэсцьдзесят кілаграмаў, ні грама меней.
Усе згодна кіўнулі.
— Нічога не зробіш, — уздыхнуў лекар. — Цяпер на індыкатары антыграва лішнія шесцьдзесят чатыры кілаграмы. У нас васемнаццаць гадзін, каб знайсці лішняе і…
— Нам яго не знайсці, — сказаў Аляксей. — На караблі няма больш нічога лішняга.
Лагерсан уважліва паглядзеў на сяброў, а тыя глядзелі на яго так, нібы вырашэнне праблемы залежала толькі ад яго аднаго.
Знізу чуўся глухі гоман касманаўтаў, ніхто больш не смяяўся. Нездаволенасць расла з кожнай секундай.
— Чаго вы ад мяне чакаеце? — са злосцю спытаў Лагерсан. — Вядома, прасцей за ўсё сабраць усіх і сказаць: «Сябры, адзін з нас лішні. Давайце кінем жэрабя, і той, каму не пашанцуе, павінен памерці. У адзіноце, як кінуты сабака».
Чацвёра афіцэраў не адрывалі ад яго позірку, і ў іх у вачах чыталася разгубленасць і нямы дакор.
— А некаторыя з вас лічаць, што я павінен добраахвотна пакінуць «Ібіс», так? Вядома ж, я камандую караблём, а камандзір абавязаны паказваць прыклад!
— Ніхто гэтага не кажа, — адазваўся Фултан.
— Смешна — звычайна ў выпадку небяспекі капітан пакідае карабель апошні. А я, па-вашаму, павінен пакінуць яго першы. — І Лагерсан ненатуральна засмяяўся.
— Паслухай, Арнэ, у час пасадкі індыкатар антыграва быў блакаваны. Можа, ён проста сапсаваны? — сказаў Фултан.
— Што ты гэтым хочаш сказаць?
— Ён паказвае шэсцьдзесят чатыры кілаграмы лішняй вагі, але, магчыма, гэта памылка. Чаму б нам не паспрабаваць узляцець?
Лагерсан на секунду задумаўся.
— Я згодзен, — сказаў ён. — Паспрабуй.