Мроi Багны
Шрифт:
– Разумееш, хлопча...
– прамов ён павольна.
– Рамейцы, кал разабрацца, не такя жо пачвары. У цэлым агульным. Намад вось тольк м душы пакалечы. А астатнм яны такя ж, як мы.
Пасля адыенцы машына павезла х зваротна порт. Паром да Нра адыходз праз гадзну. Прагуляцца па 'Царо Сталцы' так не пашчасцла. Зрэшты, яны не маюць права тут знаходзцца. Абодва прыехал па падробных дакументах. Стах ме пасведчанне асобы на мя "Караль Блайд". Выдал службе бяспек. 'Вншую, Караль. Ты цяпер наймт Севаста, - дума Стах.
– Гэта ж трэба, якая зайздросная кар'ера, падскок, можна сказаць, на купне. Куды там Вташу,
– як дога сё гэта працягнецца?
– спыта ён уголас.
– Да пераможнага канца, - прагавары рамеец.
Ён сядзе, адкнушыся на сядзенн безуважна таропшыся столь. Выгляд яго бы стомлены.
– А кал мы прайграем? Што тады?
– нядбайным тонам спыта семгалец.
Вэл Йорхас скоса зрну на Стаха, ухмыльнуся.
– Ну, тады будзем тхоос грызц адной шахце. Ц гругано кармць. Варыянта тут няшмат.
'Твая прада, - сказа у думках Стах.
– Мне, прынамс, губляць няма чаго. А табе, Йорхас?'
слых:
– Дам'ян Росца сё яшчэ астрозе.
– ? Мае дзеянн?
– Ён н чым не внаваты, Йорхас. Прафесар не мае дачынення да 'Еднасц'. Ён нкол не цкався палтыкай. Яго захапляла тольк старажытная лтаратура. Кнг, рукапсы... Прафесар Росца бы арыштаваны па лжывым даносе.
– Як жаль, - абыякава сказа рамеец.
'Н халеры табе не шкада. Але сётк...'
– Йорхас, ты Тайнай Канцыляры свой чалавек. Ты можаш паспрыяць. Дам'ян Росца мусць быць вызвалены. як мага хутчэй.
Рамеец хмыкну.
– Гучыць ультыматына.
– Гэта просьба.
– якая табе з гэтага выгода?
– Мне? Някай. Проста хачу, каб у свеце дзеялася трох менш паскудства. Разумееш?
'Не разумееш. Ну чорт з табой'. Адчушы прыкрасць, Стах адвярнуся да акна таропся на каменныя будынк, мма якх ехала машына. "Навошта сётк гэтыя прысценк? Мо Йорхаса спытаць?.."
– Ты бачы самерытавыя шахты?
– прамов раптам Йорхас.
Стах пахта галавай.
– Адкуль? Не.
– Я бачы. Там пустыня накол. пасёлак каля вусця шахты, а пасюль драцяныя агароджы вартавыя вышк. Вядома, там ёсць вольнанаёмныя. Ахонк, вайскоцы, горныя нжынеры. Дык вось, яны мяняюцца кожны луструм. Навукоцы вызначыл, пяць гадо - гэта крайн тэрмн. Там, на шахтах.
– што?
– Яны здыхаюць там, як мух, - сказа Йорхас адрывста. На Стаха ён не глядзе.
– Здыхаць пачынаюць яшчэ дарозе. Там могльнк за пасёлкам. Цягнецца далёка пустыню. х хаваюць без труны. Проста запхваюць у мях закдваюць пяском. Уся пустыня нашпгавана трупам. Яна чорная ся. Чорныя пяск, базальтавыя скалы над м. калючк яшчэ там, ведаеш, свалачныя такя. Жывыя, драпежныя. Варушацца, як пальцы, а на сцёблах х адчувальныя плямы, яны бачаць святло цен. А з неба зрываюцца аскепк зорак. Падаюць у пясок, рыюць м разоры. Уся пустыня зорках...
Голас яго сарвася. Ён замок, схлшы галаву.
"Хопць ныць," - падума Стах. А слых сказа:
– Не ты адзн усё страц.
пасля кароткай пазы дада:
– Дык што там наконт прафесара?
– Паглядзм.
Рэшта дарог прайшла мачанн. Стах безуважлва глядзе акно, занурышыся думк. Дзна сётк, што "Сказ пра Горад Зхатлвы" не трап пад цэнзуру. Рэчы там не вельм прыгожыя.
'Намад шо з базальтавай пустын, з м дэманы разбурэння. Дзе ступала яго нага, там зямля ператваралася камень, а гарады папялшчы, вада калодзежах раблася нячыстай, Падземныя грызл мёртвых, кнутых пад сонцам без пахавання, на зямл, што ператварылася базальт..."
Ён шо, прад м падал гарады дзяржавы, войск кдался
"Горад Зхатлвы бы цвярдыняй на кра пустын, цытадэллю на мяжы Поначы Подня, яго вартавыя был млаваным дзецьм Творцы.
Вандронк стая каля сцен цытадэл, сам цёмны, як грэх, з цемрай вачах, стая не рушы далей. Але пала цвярдыня".
Так, яны прайграл тады. Прынял бой - прайграл. Намад увайшо у Горад Зхатлвы. Ён адабра х мрою, зачын х сэрцы, зраб хня душы чорным. Яны сам зраблся Намадам. Але кожным з х Горад Зхатлвы. Проста яны нбыта сне. Спяць ужо дог, дог час няк не могуць абудзцца.
– Няхай яны прачнуцца, - прашапта Стах адным вуснам.
– Госпад Вышн...Творца...Мтра селадар...хто-небудзь... Няхай яны прачнуцца!..
Забойца
У салоне омнбуса пахла цвллю. Моташны, учэпсты пах, як лпне да адзежы валасо быццам лезе пад скуру - лазн не адмыеш. Не ведаю, што за разумнк дадумася абшываць падлог сядзенн омнбуса дывановым пакрыццём. Напачатку гэта выглядае прыгожа, парадна нават, але з цягам часу абка робцца шэрай ад пылу слзкай ад бруду, а непагадзь дывановы насцл пад нагам ператвараецца козкае месва. цвллю тут смярдзць, ды старым анучам, як са скрын старызнка... Омнбус еха, гайдаючыся на рысорах, уздож асветленых праспекта плошча, якя патанал зелянне кветках. Вулцы был запонены людзьм, уздож набярэжнай Вльяры шпацыравал парачк. Многя трымал руках дагаватыя пакеты з непразрыстай плёнк, у якх был схаваныя пляшк з выпкай. Распваць спрытус на вулцы было сурова забаронена, але тутэйшыя дано навучылся абыходзць гэтую забарону.
Омнбус спынся пад чыгуначным мостам. Выйшашы з салона, я перасекла чыгуначнае палатно накравалася да жылога квартала, абнесенага плотам. Вулцы был пустынныя, не вдаць было нават прапойца - мусць, нядана тут прайшо патруль. У вокнах барака гарэл агн, за апушчаным франкам рухался цен. Сем' збрался за вячэрай.
Каля ваходу барак я сустрэла Яна. Не чакала, што ён прыйдзе. Апошн раз я бачыла яго змку, падчас аблавы. З таго часу ад яго не было някх звестак. Я не адразу пазнала Яна цывльнай вопратцы - паруснавая куртка, нагавцы, чаравк на высокай шнуроцы. Ён сядзе на лацы, выцягнушы ног, сунушы рук кшэн куртк звесшы галаву на грудз. Здавалася, што ён спць, але ледзь тольк я наблзлася, як ён ускну галаву - сну н адным воку - засмхася.
– Прывтанне, сястрычка, - сказа ён.
– Ну, чаго прыйшо?
– адказала я няветла.
Ён перасмыкну плячыма.
– А што, не маю права? Тут мой дом, мж ншым.
"У казарме твой дом", падумала я.
– Добра, Ян. Заходзь, кал жо з'явся, - прамовла я слых.
Разам мы прайшл барак. У кватэры было душна. У цёмным пако бубн Народны Вяшчальнк. Плявузгалка, як называюць яго тутэйшыя. Я правяла брата малюсенькую кухню. Уключыла святло. Запалла агонь у плце, паставла чайнк. Ян сядзе за сталом, па-ранейшаму трымаючы рук кшэнях. У святле электрычнай лямпы яго аблчча здавалася жатлява-шэрым. Нябожчык... Ён сапрады бы вельм бледным. паводз ён сябе неяк дзна. Сядзць як на голках, нацягнута смхаецца. Такм я яго яшчэ не бачыла. Спачатку мне падалося, што ён трох п'яны, але я хутка зразумела, што памыляюся. Спрытусам ад яго не пахла. Цвярозы, як шкельца. сётк з м штосьц было не так.