Мроi Багны

Гуринович Влада

Севаст не прапанава яму крэсла, пажадашы, каб семгалец стая перад м, нбы лёкай. За весь час адыенцы ён ледзьве зрну на Стаха, заняты кармленнем драпежнай птушк. Йорхас ме рацыю - Севаст сапрады бы аматарам дзкх жывёл. Развё у сваёй рэздэнцы цэлы звярынец. Птушка, якую рамейцы называюць "мператарск каршун", сядзела на падлакотнку фатэля, упваючыся кпцюрам каштоны атлас. Ля фатэля звышася столк на каванай ножцы. На круглай стальнцы стаял шырокая чара, напоненая салодкм вном, срэбны памсак з лустачкам белага бсквту. Севаст акуна кавалачк бсквту чару працягва х птушцы - тая з задавальненнем дзябла

салодкя хмельныя лусты. У Рамейскай мперы да гэтых птушак ставяцца з адмысловай павагай, лчачы х знакам улады. Ксайлахскя вершнк завуць х не так паважна - "газ'убла" - палююць на х з слом прашчай.

У пако было нацеплена задушлва пахла сандалам. Стах заважы у куце жароню на трыножку, над якой курыся сн дымок. Звычай палць араматычныя смолы рамейцы запазычыл жыхаро Бал-Сахр. На вулцах полса дзень, начы палаюць жарон з алеям мрры, сандалу ладану. Хаця там гэта хутчэй неабходнасць, чым прыхамаць. Полс Бал-Сахр сумна вядомы свам вычварным пахавальным культам. Там паляць але, каб адбць смурод мярцвячыны. Затое, з ншага боку, полс нкол не веда захопнцкх войн. Нават рамейцы х не чапаюць, адчуваючы тагасветны жах перад Падземным Народам. Так вось залог незалежнасц...

Гаспадар рэздэнцы апрануты бы па-хатняму - зрайск халат з чорнага, з сневатым водблскам, аксамту, аздобленага залатым гафтам, туфл з мяккай скуры. трымася ён вельм разняволена, як быццам яму наогул на сё пляваць. Гаман з Йорхасам, смяяся. Стах звярну увагу, што Йорхас звяртаецца да Севаста па-панбрацку, на 'ты'. заве яго не па прозвшчы, а па м - Гай. Так-так. Кантрабандыст, кажаце? Як з Севастам на кароткай назе. Халера, Йорхас, хто ж ты на самай справе?.. У нейк момант яны як быццам увогуле забылся на Стаха прынялся абмярковаць штосьц сваё. Стах не мешвася. Проста слуха. Уважлва, як яму было сказана.

– Вядома, у цябе застался пытанн, шмат пытання, - гавары Севаст.
– Ты гн астрозе, а Гай Дамар нчога не зраб, нават пальцам не паварушы. Але спомн, якое тады было становшча мперы. Забойства мператара, пераварот. Мы се был такой разгубленасц.

– Ведаю, Гай. Чу ужо, - прагавары Йорхас.

– Аднак, цяпер гэтыя мярзотнк заплацяць за сё. Вы згодныя са мной, Стах Вочак?
– яго рука з лустай бсквту знерухомела над чарай з вном, Севаст упершыню за весь гэты час зрну на Стаха.

– Я прымаю вашыя мовы, - адказа той, гледзячы яму вочы.

Севаст засмхася.

– Я веда, Стах. Я веда.

Ён макну бсквт у вно працягну яго птушцы, паклашы на раскрытую далонь.

– Адно тольк пытанне, спадар Дамар, - сказа Стах Вочак.
– Навошта так складана? Кал вы жадаеце пазбавцца ад Агусты, то што замнае проста падсыпаць ёй труцзны раншнюю каву?

Йорхас Гай Дамар пераглянулся.

– Якое нанае дзця, - прамов Гай Дамар.

тады Йорхас засмяяся, а Севаст войкну, бо мператарск каршун раптам без дай-прычыны з'юшыся дзебану яго мезенец.

Пасля цёка з Вльска ён некальк дзён прабав на лясной сядзбе, што пад Чэрнцай. Надзейная схованка. Сюды прыходзяць тыя, каму трэба залегчы на дно знкнуць на некаторы час. Галоным чынам кантрабандысты. А таксама перабежчык. Тыя, хто вырашы уцячы за межы мперы, назасёды. Чакаюць на сядзбе, а потым разам з праваднкам сыходзяць за агароджу, Эверон Антрам, ц нават далей, у Братэрства. Йорхас пакну Стаха на сядзбе, а сам прапа

на тры дн. Потым патлумачы, што Вльску ён мус сустрэцца з начальнкам службы бяспек, а нарвася на людзей Валог. Шчурок паганы, за Ахмстрыньчыка глотку перарве. Прыйшлося выбрацца 'агародам'... Для Стаха гэта бы час кароткага зацшша, магчымасць проста аддыхацца прывесц да ладу думк. Ён разуме, што выбару яго няма. Кал да яго не дацягнуцца наймты Ахмстрыньчыка, то прыкочаць спецслужбы. Бегчы таксама няма куды. Кал тольк да Прадзеда... А не, не дачакаюць! Паваюем яшчэ.

Стах Вочак бы адзным госцем на сядзбе. Апроч яго, тут был тольк цётка Хльдэгерд, гаспадыня сядзбы, ды свы вусаты Златнк, мужчына, з якм яна жыла апошня некальк гадо. яшчэ восем като. Хльдэгерд казала, што х восем, хаця яны нкол не аб'ялялся се разам. Швэндаюцца недзе. Альбо вандруюць на Месяц. Каты гэта меюць. Скочаць у неба з верхавн высокх хвой, а потым дога гуляюць па месяцавых лугавнах, парослых бледнай дзваннай ды серабрыстым гваздзкам, а кал вяртаюцца на сядзбу, з х посц вусо сыплецца срэбны пыл... Так гаварыла Хльдэгерд. Было ёй ужо за сараконк, аблчча яна мела вельм румянаяе свежае, вочы валошкавыя, а валасы чорныя, без адзнай свой пасмачк. Яна хадзла догай семгальскай спаднцы караценькм кажушку, пад як апранала вязаны швэдар. Хльдэгерд нкол не пакдала сядзбу без старасвецкай крамнёвай дубальток, якую чапляла сабе на плячо. Яна тлумачыла, што чужынца тут не бывае, але мясцовых багнстых лясах можна натрапць на вака ц кластага хога, альбо на балотную рысь, якая вымахвае да памера ганчака нора мае люты.

Златнк з'явся на сядзбе тольк аднойчы. Стах так не разабрася х з Хльдэгерд адноснах - абое як быццам свабодныя людз, адыл Хльдэгерд абыходзлася са Златнкам, як клапатлвая жонка. Напяваючы, яна завхалася каля плты, на патэльн скврчэла яешня з салам, у яе пад нагам круцлся тры тостыя каты. Златнк, самавты дзядзька паношанай гмнасцёрцы, сядзе за сталом спакойна чака на сняданак. Перад м упоперак стальнцы ляжала армейская внтока - трафейная, няйначай.

– Крамольнк, значыцца, - сказа Златнк, змерышы Стаха позркам.
– Крамольнка тут яшчэ не бывала.

– У вас дамоленасць са службай бяспек?
– пацкався Стах.

Златнк узня бровы.

– Адкуль такя высновы?

Стах пацсну плячыма.

– Йорхас ведае пра гэту сядзбу. А значыць, Тайная Канцылярыя таксама. Ён х чалавек. тым не менш, вас не чапаюць.

Златнк махну рукой.

– Плява я на Тайную Канцылярыю. Няма някай дамоленасц. Хльдэгерд водзць мро вакол сядзбы, вось весь сказ.

– Мро?
– перапыта Стах.

– М-м-м, як жа гэта патлумачыць...
– Златнк пабарабан пальцам па стальнцы.
– Ну, мро водзць. таму сядзба нябачная для чужынца. Каму трэба, той яе знойдзе. ншыя пройдуць побач не заважаць.

– Вядзьмарства, ц што?
– здзвся Стах.

– Ат, якое там вядзьмарства, - сказала Хльдэгерд, пасмхаючыся.
– Трэба проста Бога верыць.

Яна прыбрала са стала внтоку паставла патэльню, у якой патыхала жарам пышная, на тры пальцы, яешня.

– Гледзячы якога Бога, - заважы Стах.

– Бог - ён адзн для сх, - паважна сказа Златнк.

– У рамейца свой, - прагавары Стах нягучна.
– Ашуканец. Зласлвы, помслвы. яны паводле вобразу ягонага.

Златнк уважлва, з прыжмурам, паглядзе на Стаха. Паква галавой.