Мроi Багны
Шрифт:
– Даводзлася, - адказвае ён не вельм пэнена.
– А ты мог бы забць дзеля мяне, Ян?
– прамаляе яна вельм цха.
– Ну, гэта гледзячы каго, - кажа ён з кароткм смяшком.
Яны абодва ведаюць, аб км размова. Падчас кожнай х таемнай сустрэчы Берэнс расказвае пра свайго мужа. Гэта пачвара, Ян. Грубая жывёлна. Ён падобны да мядзведзя. Не, хутчэй да вепрука. Ну сапрады, свння! Я здрыгваю ад агды кожны раз, кал ён дакранаецца да мяне. ведаеш, яму падабаецца прычыняць боль. Па-мойму, ён атрымлвае ад гэтага асалоду. , нягледзячы на сваё звераватае аблчча, ён вельм пасрэдны як мужчына. Кажуць, нбыта ён дзелць ложак з Агустай. Гэта здаецца мне вельм сумненым, Ян. Альбо... альбо наша Агуста нейкая жо зусм непераборлвая. Слухаючы яе, ён кожны раз смяецца да паду. Не пускае выпадку пакпць з грознага Мк. той жа час ён ведае глыбн душы, што гэта не проста жартачк. Рана ц
Але не трэба спяшацца, кажа сабе Берэнс. Ён мяне, канечне, кахае, але сё ж не настольк, каб лезц дзеля мяне логава звера. Трэба прапанаваць яму штосьц, ад чаго ён не зможа адмовцца. Грошы. Маёнтак у прадмесц. Пасаду Намеснка, у рэшце рэшт. Ведаю, яго захапляе Мка. Гэты байструк, нкчэмнасць, што дарвася да пасады прэфекта. Ён хоча быць, як Мка. Ён ужо спць з ягонай жонкай. кал яму прапануюць заняць месца Мк, хба здолее ён сказаць "не"?
Яны ляжаць, абняшыся, на падлозе. Звонку над абледзянелым лугавнам гуляе свер. Ян спць - Берэнс чуе яго ронае дыханне. Усе вы засынаеце, - думае яна паблажлва.
– ты таксама, мой стражнк. Кольк ж у цябе яшчэ дзцячага, нанага. Я бы не надта здзвлася, кал б выявлася, што я - першая жанчына твам жыцц... Хм, а ён сапрады верыць, быццам я кахаю яго. Веда бы ён, што каханне гэтае халадней, чым лёд над прорвам.
Закалоты
Я памятаю дзень, кал сё пачалося. Была сярэдзна змы, са свята Аб'ялення мну прыкладна месяц. Помнцца, маразы тады стял траскучыя, было многа снегу... Угледзешы на вулцы натоп, я не адразу зразумела, што адбываецца. Я нават вырашыла спачатку, што гэта нейкая мпрэза накшталт параду альбо святочнага гуляння. Хаця дзень бы самы звычайны, працоны. Помню, як наведнк карчмы разам з падавальшчыцам стаял, прыклешыся да вокна, мочк глядзел, як па праспеце Трымфатара - цэнтральнай вулцы Вльска - рухаюцца людз. Галоным чынам моладзь, на выгляд гэта был хлопцы не з працоных квартала. Шкаляры, студэнцтва. Такх была большасць. У натопе я разгледзела таксама маладых мужчын у строгх палто чаравках, начышчаных да бляску - пэна, канторскя служачыя, людзей больш старэйшага зросту, апранутых як гандляры ц рамеснк. Мажлва, яны далучылся да шэсця жо пазней. гэта не падобна было да вулчнага бунту. Тыя, хто выступае супраць Агусты Ахмстрыньчыка, звычайна цягнуць з сабой выявы Мтры селадара сцяг Венда, каралескай дынасты, якая больш не снуе. Гэтыя шл з пустым рукам - н сцяжко, н знака. не падобна было, каб яны падрыхтавался да вулчнай бойк. Шэсце выглядала абсалютна мрным. што самае дзнае, ндзе не вдаць было н стражнка, н жандара, н ваеннай тэхнк. Здавалася, што гэтым людзям нхто не спрабуе чынць перашкод. Яны шл свабодна. Свабодна.
– Лта, куды гэта ты сабралася?
– крыкну з-за стойк Тастун Каначык, убачышы, што я, накнушы кажух, рушыла да выхаду.
– Я...мне на хвлнку. Проста паглядзець, - адказала я нялад.
Напачатку я сапрады проста назрала, стоячы на ходнку. Людз шл па праезджай частцы. Фурманк самаходныя экпажы спынлся. Пасажыры омнбуса - бледныя, спалоханыя - мочк глядзел на шэсце, прыхнушыся да вокна. Не ведаю, чаму я рэшце рэшт сышла с ходнка таксама далучылася да натопу. Мажлва, проста з цканасц. А што будзе далей? Альбо тут паплывал словы Сташака. 'Кольк можна баяцца?' Ён часта гэта патара. Дарэчы, мы з м не бачылся апошня дн. У карчме ён больш не з'яляся. Напэна, бы вельм заняты ва нверстэце...
Шэсце рухалася крунку Трымфальнай плошчы, дзе размяшчалася сталчная рэздэнцыя Намеснка. Я не вельм здзвлася, кал бачыла наперадзе стражнка. Выстрашыся шарэнгу, яны перакрывал подступы да плошчы. Стражнк был понай баявой экпроцы - унформы зямлстага колеру, адмысловыя шлемы, якя закрывал аблчча, металчныя шчыты внток напагатове. Я не ведала, ц ёсць сярод х мой брат. Ян неяк хвался, што яго накравал аховаць рэздэнцыю Намеснка прадмесц. "Што мы там робм? Ат, нчога асаблвага, лайдачым проста. А жалаванне двая вышэй. Няблага, так?.." Аднак падчас закалота стражнка, якя аховаюць рэздэнцы, магл перакнуць зваротна казармы. У любым выпадку, я спадзявалася, што Яна гэта не закране...
Шэсце спынлася. Наперадзе тварыся затор, ззаду пачал напраць. Я не бачыла, што адбываецца галаве калоны. Кал наперадзе пачулся стрэлы над вулцай паплы парахавы дым, я сё яшчэ не верыла. Пэна, яны страляюць у паветра, думала я. Гэта ж не вулчны бунт. Не могуць яны расстрэльваць бяззбройных людзей... Затым я пачула немыя ляманты.
У той дзень дадому я вярталася позна. Омнбусы не хадзл, да свайго барачнага пасёлка я змушана была дабрацца пешшу. Я крочыла здож вузкай, засыпанай снегам вулачк. Нада мной навсал цагляныя сцены двухпавярховка - у такх дамах звычайна селяцца сем' рабочых. Лхтары не гарэл, за вокнам таксама панавала цемра. Людз не наважвался запальваць святло - баялся, што па вокнах пачнуць страляць.
Я не спалохалася, убачышы наперадзе скурчанае цела, якое нерухома ляжала на снезе. Небараку, пэна, падстрэлл сёння на плошчы. Да дому так не дайшо... Над целам стаял два бадзяжныя сабак азвярэла грызл яго, выдзраючы зубам вялзныя шматы мяса. Я адступла на крок, агледзешыся, падхапла са снегу абломак дошк. Трэба адагнаць сабак ад мерцвяка. Нядобра, кал звяры цягаюць па завуголл чалавечыя костк. Я голасна закрычала на х замахнулася дошкай. Адна з жывёлн, глуха загыркашы, адскочыла цень. Другая, азрнушыся, пачала павольна падымацца на задня ног. Тое, што я спачатку прыняла за бадзяжных сабак, насамрэч было чымсьц ншым. Я разгледзела слзкаватую шэрую скуру, пазбаленую посц, загнутыя кпцюры, галаву з касмыкаватай грывай рухомым завостраным вушам. Аблчча пачвары дзна нагадвала чалавечае, нягледзячы на пляскаты нос, выскаленую слнявую пачшу дагаватыя вочы, якя свяцлся цемры. Я павольна адыходзла, мкнучыся не рабць рэзкх руха. Абедзьве стоты мочк глядзел на мяне з цямрэчы. Мне здавалася - вось яшчэ крок, яны накнуцца на мяне. Але мяне не кранул.
Апынушыся на рагу вулцы, я нарэшце павярнулася пабегла з усх ног. Я жо зразумела, што менавта я бачыла. Гул. Пажыральнк мярцвячыны. Нхто не мог патлумачыць, адкуль яны зялся Паночнай Правнцы. Некаторыя казал, што гэта рамейцы прыцягнул х сюды. Нарад ц. Рамейцы сам х баяцца. Гэтыя дэманы з'яляюцца там, дзе шмат памерлых, якя дога ляжаць без пахавання - на палях бтва, альбо гарадах, дзе лютуе пошасць. У Вльск х прыцягну пах смерц. У тую ноч я тварам у твар сутыкнулася з ншасветным жахам - не загнула. Я тады яшчэ не ведала, што сапрадны жах чакае мяне наперадзе, ён мае мя чалавека, а не дэмана.
Намеснк
Пасля бойн на плошчы жыццё сталцы пачало патроху вяртацца звыклую каляну. З вулц прыбрал мерцвяко змыл кро з брукаванк. Быццам не было нчога. Намеснк тры дн мача, а потым выступ са зваротам да народа. Жыхаро горада сагнал на Трымфальную плошчу. Намеснк выйша на тэрасу свайго палаца-рэздэнцы сказа догую напышлвую прамову. Напрыканцы ён павншава свах падданых з чарговай перамогай сцны Дабра над паскудствам ерас чужашальства. У той дзень я першыню бачыла Намеснка на свае вочы. Ён стая на мармуровай тэрасе, убраны шэры палявы мундзр. Ягоны твар з воспнкам бы бледным. Тонкя вусны крывлся ва смешцы. Вочы яго был светла-шэрага колеру, а валасы белыя, быццам выбеленыя марской соллю. Яго мац-ахмстрыня была родам з Дольнай Зямл.
Людз мочк стаял на плошчы слухал Намеснка. Брукаванка была белая ад снегу. Неба над горадам было зацягнута хмарам, скрозь хмары свяцла каламутна-белае сонца. Помню, у тым дн было многа белага колеру. Белы снег. Белы камень тэрасы. На тэрасе палал жарон, пры святле дня агонь х таксама здавася белым. За спнай Намеснка стаял рамейцы традыцыйным адзенн. Белыя падперазаныя каптаны са срэбным зашплькам круглыя шапк, аблямаваныя футрам. Выглядала гэта прыгожа. Рамейцы сам па сабе - прыгожы народ. Рослыя станстыя, з высокм скулам бездакорна правльным рысам аблчча. Прыроджаныя салдаты заваёнк. Прыгожыя. Вось тольк душы х выродлвыя.