Мроi Багны

Гуринович Влада

Раптам Берэнс адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц яшчэ. Яна абарочваецца. Стражнк. Той самы. Ён усё яшчэ тут. х позрк сустракаюцца, ён не адводзць вачэй. Берэнс ускдвае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з цкавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо васемнаццац. Не вельм прыгожы, але не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэна, пачаставал п'янай бойцы. Сам невысок, але прысадзсты - гэткае дрэца. што ён так уперыся на яе? Глядзць з пэным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом яе тольк тоненькая сарочка. Берэнс павольна смхаецца. дзе да яго.

На хаду скдвае плашч, засташыся адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Наблзшыся да стражнка, Берэнс мочк абдымае яго, запячаташы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н дзна, мяккх, нбы футра ласк. Потым яна прыцскаецца да яго см целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк Сэта. Адчушы ягоную далонь на свам сцягне, яна дазваляе яму прызняць край яе карункавай сарочк.

Потым, прыкрышыся ваняным плашчом, яна ляжыць на ягоным кажусе, кнутым проста на камян тэрасы. Холаду яна больш не адчувае. Стражнк ужо падняся на ног спрабуе прывесц да ладу сваю скамечаную нформу. Рух яго такя нязграбныя, што ёй становцца смешна. Берэнс паднмаецца на ног, нетаропка наблжаецца да яго. Кончыкам пальца бярэ яго за падбароддзе. Павольна цалуе вусны. Адхляецца.

– Ты ж нкому не раскажаш, прада, дзцятка?
– пытаецца яна шэптам.

Ён матляе галавой. Берэнс ведае, што ён не скажа.

– Як тваё мя?
– пытаецца яна, усмхаючыся.

– Ян. Сямшка.

***

Ты мой хмель, ты атрута салодкая,

За цябе хоць у пекле згарэць,

Без цябе снаванне самотнае

Горш за вязнцу, горай за смерць...

– Кмыч, машыну!

Будынак Тайнай Канцыляры - крэпасць з чатырма круглым вежам, складзеным з шэрага каменя - знаходзцца амаль у самым цэнтры Вльска. Пад'езд аховаюць узброеныя жанеры з шаблям нагала. Берэнс, апранутая лёгкае белае футра змовую сукенку колеру халоднай стал, узбягае па прыступках з шэрага мармуру. Каля ваходу вартанк - малады дурань ва нформе - патрабуе пропуск. Млае дзця, ты смяешся з мяне?
– усмхаецца Берэнс. Я жонка Намеснка Правнцы. Дарэчы, учора ён вярнуся сталцу, службе бяспек гэта вядома? Яна з задавальненнем назрае, як вартанк мяняецца з твару запнаючыся, мямлць: "Внаваты, спадарыня Венд. Праходзьце, кал ласка".

Кал яна ваходзць у кабнет Сэта, памяшканне напаняецца густым мускусным водарам яе парфумы. Сэт, вдавочна, не чака яе взту. Ён сядзць за псьмовым сталом з чырвонага дрэва, заваленым паперам. На м чорны кцель са срэбным нашыкам. Берэнс цяжка разгадаць ягоныя пачуцц, бо на яго аблччы не варушыцца нводная цяглца, а позрк яго схаваны за цёмным шкельцам.

– Я разумею, што памж нам сё скончана, - гаворыць яна.
– Але апошняя просьба, Сэт. Апошняя, клянуся, больш ты мяне не бачыш. Я назасёды знкну з твайго жыцця.

Яна схляецца над псьмовым сталом адцягвае канер сукенк, дэманструючы фялетавыя сняк на плячах грудзях.

– Глядз, што ён зраб са мной. Глядз!

Сэт адводзць вочы. Яму вядома, як груба абыходзцца з Берэнс яе муж-варвар.

– Берэнс, мы жо гутарыл на гэтую тэму. Разводу табе нхто не дасць. Кал тольк ты не пастрыжэшся манашк. Але гэта для цябе не варыянт, прада?

– Але сё можна вырашыць накш, - кажа Берэнс напаголасу. Яна нстынктына азраецца цераз плячо, хоць ведае, што кабнеце няма нкога, апроч яе Сэта.
– Мяркую, у Канторы няцяжка будзе знайсц чалавека, як забвае за грошы?..

– Што?

Хвлну ён мачыць, быццам усведамляючы сэнс пачутага. Затым, падхапшыся з-за стала, ён кдаецца да Берэнс. Ад яго былой стрыманасц не засталося знаку. Цяпер усе яго пачуцц як на далон. Ягоныя рысы скажае такая лютасць, што Берэнс спалохана адступае. Яна яшчэ нкол не бачыла яго такм.

– Берэнс, ты хоць сама сябе чуеш?!
– шыпць ён.

– Сэт...

Ён хапае яе за запясц сцскае так, што яна скрыквае ад болю.

– Тваё шчасце, што кабнет не праслухваецца, - зласлва гыркае ён.
– накш бы цягнул цябе адгэтуль у кайданках.

– Сэт, пусц!.. - гаворыць яна дрыготкм голасам. У вачах яе блшчаць слёзы - ц то ад болю, ц то ад крыды - Я сё зразумела. Пусц!

Выбегшы калдор, яна сутыкаецца з Алехам ледзь не збвае яго з ног. На падлогу ляцяць скураныя тэчк паперы.

– Алех, ты... ты што, падслухва?! Шпён за нам?

Яна глядзць на яго зверху нз. Алех, укленчышы на барвовым клме, якм засланы калдор, збрае з падлог парассыпаныя дакументы.

– Сястрычка, май лтасць,- гаворыць ён спакойна.
– Дзяржава на мяжы вайны, у сталцы крамольнк. Берэнс, ты можаш уявць, якм я зараз стане? Другя сутк жо не сплю, як там шпянаж.

***

Закрычыць груганнё над долам,

Ад журботы згарчэе мёд,

Не сагрэюць нас кветк-полымя,

Не растопяць у сэрцы лёд...

Пакойчык на гарышчы пад самым дахам. Падлога засцелена вачыным шкурам. Адзнае круглае акенца глядзць на раку, за якой цямнее абледзянелы гай. Святла яны не запальваюць. х скамечаная вопратка раскдана па падлозе. У галавах ляжыць нядбайна кнутая вайсковая внтока.

– Берэнс, - кажа ён напаголасу.

Яна ляжыць на мяккх шкурах, закнушы рук за патылцу, на яе аблччы блукае смешка.

– Берэнс...

Ён гарнецца да яе, хоча абняць. Берэнс рэзка адштурхвае яго, а потым, прызняшыся, саджваецца на м конна. Учапляецца яму валасы, упваецца вусны. Пачынае рытмчна разгойдвацца, сцскаючы сцёгны. Ён енчыць. Берэнс чуе сваё ласнае перарывстае дыханне. Потым яны знямозе валяцца на вочыя шкуры. Берэнс не адпускае яго. Прыцскае да сабе, перакнушы сцягно цераз ягоны торс. Яны ляжаць так, як звер з дзвюма спнам. У х над галовам грукоча сарваны ветрам лст даху. Быццам нейкая пякельная хмера пляскае свнцовым крылам.

– Ян. Сямшка, - павольна прамаляе Берэнс.

Яна адсоваецца, прызнмаецца на локц. Ён глядзць на яе з захапленнем адданасцю - як пёс на свайго гаспадара. Здаецца, ён сапрады кахае яе. Яе стражнк. Маладая, моцная жывёлнка. Нажаль, занадта абмежаваная, каб гаварыць аб нейкх сур'ёзных адноснах. Хаця, час ад часу яна напраду адчувае да яго жарсць. Працягнушы руку да внток, якя ляжыць побач на падлозе, Берэнс асцярожна праводзць кончыкам пальца па халодным ствале.

– Ты забва кал-небудзь, Ян Сямшка?
– пытаецца яна.