Мроi Багны

Гуринович Влада

Спадар Пелягрыюс бы ужо немалады давол мажны, яму каштавала немалых выслка, каб перабегчы храмавую плошчу збегчы на прыступк дзядзнца. Ён засопся, на твары яго блшчал кропл поту.

– Прывтанне, ласачка мая! Хвала Вышняму, нарэшце я цябе знайшо, - сказа ён, цяжка дыхаючы.

Дзячынка адступла. Суддзя апусцся на кукшк працягну да яе рук.

– Ну, ну, не бойся мяне, птушачка. Я Вальдэмар Пелягрыюс, твой прыёмны бацька.

– Пелягрыюс?
– пачу ён.

Нейк сляпы жабрак, як сядзе на дзядзнцы, назва суддзю па мен. Спадар Пелягрыюс не звярну на яго ваг.

– Тут так холад, рыбухна мая, а на табе сяго тольк

гэта дрэннае палцечка. ты, мусць, згаладала. Хадзем хутчэй да мяне, ты сагрэешся паяс, як след, - шчабята суддзя.

Дзячынка адступла яшчэ на крок схавалася за спну сляпога, як жо падняся на ног зручней перахап свой кй.

– Нкуды я з вам не пайду, - сказала яна.
– Я не хачу, каб вы мяне дачарал.

– Але... як жа гэта?

Суддзя адчу разгубленасць. Ён не бы гатовы да такога павароту падзей.

– Дзячынка, ты паступаеш нядобра. Твая выхавацелька паабяцала спадарын Сор... то бок мне, што...

– Мая выхавацелька памерла, цяпер я н ад каго не залежу, - перапынла яго дзячынка.
– А вы мне не бацька. Адчапцеся ад мяне.

Спадар Пелягрыюс зрну на дзячынку, потым на сляпога. Той стая, сцскаючы руках кй, выгляд яго бы пагрозлвы.

– Халера...
– прамармыта суддзя, адыходзячы.

Ён н разу жыцц н з км не бся. Ён увогуле адчува агду да фзчнага гвалту. Сляпы, вядома, не бы сур'ёзным працнкам, але ён мог учапцца яму рука пашматаць каштонае футра.

– Нара, хадзем адгэтуль, - цха сказа сляпы.

Дзячынка зяла яго пад руку, яны паспешна рушыл прэч ад храма. Суддзя ашалела глядзе м услед. 'Ах ты, поскудзь!
– вылаяся ён у думках.
– Божухна, няжо ты дазволш?..' Пачушы за спной нейкую валтузню, суддзя азрнуся. Дзячок, бразгаючы ключам, дбайна замыка дзверы храма. тут суддз прыйшла да галавы адна дэя. Ён ступ да дзячка прыняся нешта шаптаць яму на вуха.

***

Ян Нара адышл жо давол далёка ад храма, кал х нагна дзячок.

– Стойце! Чакайце!
– крыча ён.

Яны спынлся. Дзячок злёгку засопся ад хуткага бегу.

– Рахманасць чалавекалюбства Вышняга не ведаюць межа, сягоння Ён заклкае вас абцель сваю, каб здабыл вы там прытулак, - сказа ён.

– У якм сэнсе?
– спыта Ян

– Здаецца, ён прапановае нам заначаваць у храме, - прашаптала дзячынка.

– За якя такя заслуг?
– хмыкну Ян.

– Ц ведаеце вы слова "мласэрнасць"? - спыта дзячок.

Ян пахта галавой.

– Веда, ды забыся. Хадзем, Нара.

– Ды пачакайце ж!
– усклкну дзячок, кдаючыся следам.
– Вы, пэна, не разумееце. Гэта мой уласны пачын. Афяра дзеля ратунку душы маёй грэшнай. Кожны дзень я аказваю пасльную дапамогу см пакрыджаным лёсам - сляпым кульгавым, бязногм нямоглым, залатушным пракажоным. А таксама п'яным здурнелым. А з надыходам халадо у нашым храме начуюць бяздомныя, атрымлваючы прытулак, ежу.

Тут дзячок трох зман. Храм не начлежка, а раздачай бясплатнай полк займаецца Служба Грамадскага Нагляду. Але шаноны суддзя так шчодра заплац, а ад правл можна разок адступцца. Адзн-адзны разочак. Гэта, канечне, грэх, але ён неадкладна пойдзе да споведз шчыра пакаецца, як тольк яго духонк вернецца Лемар.

– Абыдземся як-небудзь, - сказа Ян.

– Ну, Ян!
– зашаптала дзячынка.
– Я ведаю, што табе не падабаюцца храмы, але жо пачынае шарэць, а нам трэба дзесьц заначаваць. Начлежку зачынл, а прасцца чужыя дамы я больш не жадаю.

– сцну чую з вусна гэтага дзцяц, - засмхася дзячок.

Падабрашы рызу, ён накравася бок храма. Дзячынка рушыла след

за м, цягнучы за руку Яна.

Вузкая, як цяснна, вулца, якая вяла да храмавай плошчы, была пустынная. У снх прыцемках мякка свяцлся вокны дамо - на снезе ляжал бурштынава-жотыя прастакутнк святла, а паласа вечаровага неба па-над дахам была льдзста-зялёнай. Ноч абяцала быць марознай. На рагу вулцы чорным сцярвятнкам прытался пахавальныя драбы, напалову запоненыя целам. Калматыя як, запрэжаная воз, неспакойна фыркал, трэсл грывам рыл капытам снег - паганяты х ледзьве стрымлва. Дзячок, праходзячы мма, накрэсл паветры Знак Усявышняга прамармыта словы малтвы. Як непаколся. Жывёл турбавала не тольк прысутнасць мерцвяко. Тут было штосьц яшчэ. Дакладней, хтосьц. Ц то сабак, ц то гены. Яны перасовался на заднх нагах, нязграбна валюхаючыся завальваючыся наперад. х целы был пазбаленыя посц, а ашчэраныя мызы з пляскатым насам вузкм зенкам мел мярзотнае падабенства з чалавечым тварам. Вакол пахавальных драба сабралася цэлая зграя гэтых стот. Адны сядзел на снезе, задрашы вастравухя галовы, як сабак, якя выюць на месяц. Другя швэндался побач, як быццам чакаючы. Людз х не бачыл, але як адчувал х прысутнасць , злуючыся, грызл цугл, грозна паводзячы рагатым галовам - паспрабуй тольк кран!..

Вобраз атрымася настольк яркм, што Ян замарудз крок правё далонню па твары, быццам адганяючы насланнё. Гэта ж трэба, зно разгулялася. Як днём раней, кал да х падышо Гаспадар Вулц са свам галаварэзам. Жывенька так, рознакалярова, як мроя наяве. Зрэшты, гэта сон наяве ёсць. Падманка. Бывае часам. А пачалося не так дано, восенню. У лагеры Братчыка. Ён злякася тады не на жарт, вырашы, што губляе розум. Ды Вочак супако. Сказа, што такое бывае людзей, якя страцл зрок. Як чалавек, як страц руку, часам адчувае сваю адсечаную канечнасць, якой дано жо няма.

– Ян, з табой усё добра?
– занепакоена спытала Нара.

– Лепей не бывае, - сказа ён.

Вочак каза, што з часам гэта пройдзе. А няхай бы не праходзла. Лепей так, чым поная цемра. Першыя тыдн был пеклам. Лта абыходзлася з м, як з дзцём. Слепата зрабла яго бездапаможным, быццам ён зно ста маленькм хлопчыкам, якому старэйшая сястра дапамагае апранацца, расчэсвае валасы, упрошвае паесц. Ён баяся, што цемра захлсне яго сны таксама. Яму часта снлася, што ён губляе зрок, тады ён прачынася з крыкам. Але паступова цемра стала набываць нейкя абрысы. Ён ужо пача трох арыентавацца. Мог ужо апрануцца без старонняй дапамог альбо адшукаць гарлач з вадой, кал яму хацелася пць. нават вызначыць, кал свецць сонца, а кал неба зацягнута хмарам. Нядрэнна для сляпога. Але сё рона гэта не жыццё. снаванне, як чарвяк жывуць. У яго адабрал сё, акрамя права самому выбраць дзень час сваёй смерц. Дзякуй, Алех...

– Вось мы прыйшл, - бадзёрым голасам сказа дзячок.
– Асцярожна, тут прыступк.

Вячэра была простай, але сытнай - збан кслага малака, пара жытнх праснако луста сыру, якя дзячок ахвярава са свах уласных запаса. Потым ён прынёс з рызнцы пару посцлак старую рызу, якая павнна была служыць падушкай. Нарэшце, пажадашы гасцям добрай ночы, дзячок сышо. Дзверы храма застался незамкнёным.

Ссунушы некальк ла, Ян Нара накнул на х посцлк так-сяк уладкавался на гэтых цвёрдых ложах, замест кодры накрышыся вопраткай. У храме было цёмна - сыходзячы, дзячок патушы усе свечк, пакнушы тольк дзве невялкя лампады над алтаром бакавой каплчцы. Скрозь стральчатыя вокны пранкала з вулцы святло лхтаро, на каменнай падлозе мж калонам ляжал догя цен.