Мроi Багны
Шрифт:
– Вось бачыш, Ян, нчога страшнага не здарылася, - сонна сказала Нара.
– Гэты чалавек зусм не жада нам зла. Ён проста хаце дапамагчы.
– Не бачу. Ладна. Сп жо, - прагавары Ян.
***
Кал гадзннк на ратушы адзван понач, дзверы храма прыадчынлся, на парозе пастала мажная, захутаная футра постаць. Суддзя Пелягрыюс адчу расчараванне, убачышы, што дзячынка сляпы спяць побач на ссунутых лавах. Ён разлчва, што дзячок адвядзе дзячынку рызнцу, далей ад сляпога, а той застанецца дзе-небудзь ля ваходу. Ну, нчога, неяк разбяромся, сказа ён сабе. Дзейнчаць трэба было хутка. Бясшумна пракрашыся мж лавам, ён наблзся да дзячынк, якая спала, падклашы руку пад
На справе сё аказалася не так проста, бо дзячынка пачала супрацляцца з нечаканай лютасцю. Спрабуючы вызвалцца, яна адчайна тузалася яго руках нават спрабавала бцца нагам - кал б не тостае футра, суддзя бы сур'ёзна пацярпе. Нарэшце, злачышыся, яна плася зубам яго далонь. Суддзя скрыкну прыслаб хватку.
– Ратуйце!
– закрычала дзячынка.
Брудна вылаяшыся, суддзя зно зацсну ёй рот.
– Не трэба скандалць, мышка мая, - сказа ён.
– Нхто цябе не пачуе, нават дзячок. Ён сёння аглух аслеп, а заадно аняме.
Суддзя павалок яе да выхаду. Дзячынка адчайна адбвалася. Скрозь футра суддзя адчува дотык яе юнага, гнуткага цела. Раптам м разгарэлася жарсць. Ён спынся. А чаго, уласна кажучы, чакаць? На вулцы дзячынка можа вырвацца цячы, а храме нкога няма, апроч гэтага калек. Але ён нам не перашкодзць, прада? Суддзя развярнуся пацягну дзячынку бакавую каплцу, дзе гарэла лампада. Штурхнушы яе нутр, ён пача сцягваць з сябе бабровае футра. Скарысташыся момантам, дзячынка рванулася да выхаду, але суддзя заступ ёй дарогу.
– Не сварыся са мной, вавёрачка, - сказа ён.
– Ты павнна слухацца спадара Пелягрыюса паводзць сябе добра, накш будзеш пакарана.
Ён схап дзячынку за сукенку шпурну яе на падлогу. Тонкая тканна з трэскам разышлася пад яго пальцам. У прыцемку суддзя бачы яе бледнае плячо. Ён схлся над ёй , дрыжачы, пача расшпльваць гузк на пнжаку. Дзячынка адчайна лупла яго кулачкам па твары грудзях. Град удара, як сыпася на суддзю, яшчэ мацней распальва яго пажадлвасць.
Суддзя так не зразуме, адкуль узяся забойца, як накнуся на яго з цемры. Краем вока ён заважы, як цьмяна блснула лязо. нстынкт самазахавання бы развты яго выдатна. Суддзя кнуся бок. Лязо прасвстала мма са скрыгатам шарганула па каменнай падлозе, ледзь не зламашыся. Суддзя адштурхну дзячынку пабег. Хтосьц схап яго за нагу, ён адчу востры боль у правай галёнцы. Нешта гарачае, густое лпкае стала залваць яго чаравк. Завшчашы, суддзя павался долу. Ён ужо не адчува болю. Яго апанава жывёльны жах. Валакучы па падлозе параненую нагу, суддзя папоз да выхаду. Нечыя пальцы чаплся яго парадзелыя валасы. Галава яго закнулася, позрк скравася на цёмныя хоры.
– Гвалт...
– прахрыпе суддзя.
Яго горла быццам апякло агнём, ён захлынуся крывёй, наступла апраметная цемра.
Ян адкну нож падняся на ног.
– Нара!
– паклка ён.
Дзячынка не азвалася.
– Нара, дзе ты?
Ён выцягну перад сабой рук зраб крок. Вылаяся напаголасу, наляцешы на лаву.
– Я тут...
– пачу ён.
Нара сядзела на падлозе каплцы, сцснушыся камяк. Ян апусцся перад ёй на кален дакрануся да яе пляча. Яго пальцы прабегл па яе аблччы. Дзячынку злёгку калацла, але яна не плакала.
– Ён нчога табе не зраб? - спыта Ян.
– Ды не. Тольк сукенку парва.
– Нара, трэба сыходзць. Нам нельга тут заставацца. Разумееш?
Яна кнула паднялася на ног, прытрымлваючыся за Яна.
– Што з м?
– прашаптала дзячынка, кал яны праходзл мма нерухомага цела, якое ляжала памж лавам.
– Самле. Хадзем хутчэй, пакуль не апрытомне.
Кал храм спусце, цен ншах
Чалавек у чорным
Яны дога бегл па вузкх, заблытаных вулачках, не разбраючы дарог, прэч ад злашчаснага храма. Нара цягнула Яна за руку - свой кй ён дзесьц згуб, магчыма, пакну яго храме. Там жа, дзе нож. Яму заставалася тольк спадзявацца на вочы Нары, а дзячынка, здаецца, заблудзлася канчаткова. Потым, выбшыся з сл, яны шл наздагад, пакуль не апынулся нейкм аддаленым квартале, дзе не гарэла нводнага лхтара, а на вулцах замест бруку ляжал дошк, умёрзлыя застылую гразь. Уздож вулц грувасцлся двухпавярховыя барак, многя з якх выглядал закнутым. х струхлелыя сцены, сяк-так падпёртыя шастам бярвенням, небяспечна хллся навсал над маставым, ледзь не завальваючыся адзн на аднаго.
– Як крываножк, якя стаяць, абапраючыся на мылцы, - сказала Нара, разглядваючы пахленыя барак.
Квартал, аднак, бы заселены - дзе-ндзе дварах был нацягнуты вярок для бялзны, а вокнах з ацалелым шыбам вднелся франк нават гаршчк з хатнм раслнам. Так не наважыся папрасцца да каго-небудзь на начлег, уцекачы знайшл прытулак адным з закнутых дамо. Мяркуючы па см, гаспадары пакнул яго жо дано. Дзверы был сарваны з завес, шыбы павыбваны, на падлозе сценах ляжа тонк пласт намараз. У паветры луна ледзь улоны пах гару - напэна, калсьц тут здарыся пажар.
– Ян, я так стамлася...
– Я таксама.
Яны сядзел на дошках падлог, прывалшыся да сцяны. Звонку насся ледзяны змн вецер, пляска аконным рамам, шпурля унутр прыгаршчы снежнай крупк. Дзесьц далечын пачулся стрэлы - сух часты строкат. Стралял са штурмавых внтовак. Потым зно наступла цшыня.
– Што гэта было?
– спытала Нара. не дачакашыся адказу, прамовла напаголасу: - Не магу заснуць. Ян, раскажы што-небудзь.
– Што расказаць?
– Якую-небудзь гсторыю.
– Нара, зараз не лепшы час для гсторый.
– Ну, чаму. Якраз наадварот, - запярэчыла дзячынка.
– Весялей бы зраблася. У прытулку мы засёды распавядал адна адной сякя байк, хаця манашк нам гэта забаранял.
Ян нявесела смхнуся.
– Паршывы з мяне апавядальнк. Вось Памва змог бы. У яго нядрэнна атрымлваецца.
– Памва? А хто гэта?
– Ён з Братчыка.
– Твой сябар?
– Можна так сказаць.
– А дзе ён цяпер?
– Не ведаю, Нара.
Яна памачала трох.
– Добра, кал ты не хочаш расказваць, паспрабую сама прыдумаць,- сказала дзячынка.
– Значыцца, так. Калсьц стараданя часы, адным невядомым каралестве жы пацучыны народ. Пацук гэтыя был не зусм звычайныя. Яны мел размаляць, вогуле был зусм як людз, тольк маленькя. Яны жыл ва тульных хатках з сапраднай маленькай мэбляй. Сваё жытло яны прыгожвал лугавым кветкам галнкам ядлоца. Змовым вечарам яны любл сядзець каля камна маленькх фатэлях. Яны пакурвал люлечк, а камне пяклся на пожагах ягады бруснцы. Пацук наведвался адзн да аднаго госц, частавался салодкм прагам пл гарбату з кубачка, зробленых з каляровага лушчаку. У х было многа вясёлых свята. Увесну яны скакал вакол шаста, абвтага рознакаляровым стужкам, а змку прыгожвал галнк ядлоца засушаным ягадам чарнцы бруснцы. Ну а потым... А што было потым, Ян?