Мроi Багны
Шрифт:
За вячэрай яна не дакранулася да ежы. Яе аблчча было бледнае, ейных вачах бы дзны бляск. Незабаве пасля вячэры яе пачало вантаваць чорнай жоцю. Яе цела пакрылася клейкм потам. Карын паскардзлася на слабасць галавакружэнне. Ног яе падкаслся, яна паваллася бы на падлогу, кал б я не падхап яе на рук. Я аднёс яе ложак зня з яе сукенку, панчох туфл, пакнушы на ёй тольк тонкую нжнюю кашулю. У пако было змна. Я хаце бы накрыць Карын кодрай, але яна адкнула яе бок, сказашы, што хаце занадта горача, яна не можа здыхнуць. Яе трэсла лхаманка. Плямы-стыгматы на яе целе паярчэл , здавалася, пульсавал такт бццю яе сэрца. Блжэй
Прытомнасць вярнулася да Карын тольк аднойчы. Вочы яе пашырэл ад жаху, кал яна дрыготкай рукой паказала на акно. "Гуль, - прашаптала яна.
– Там, за акном, гуль. Ён глядзць на мяне хмылцца". Я азрнуся. За акном не было нчога, апроч апраметнай цемры. Жадаючы супакоць Карын, я падышо да акна разнасцежы яго. У твар мне дыхнула ледзяным холадам. Звонку панавала золкая змовая ноч, у паветры наслася дробная снежная крупа. "Тут нкога няма, Карын, - сказа я пяшчотна.
– Табе прымролася..." Але яна жо не чула мяне, зно страцшы прытомнасць. На досвтку яна памерла.
Усх, хто скана ад моравай язвы, належыла аддаваць коранерам. Яны з'явлся горадзе першы ж дзень эпдэм. Коранеры расхаджвал догх зелянявых балахонах з капюшонам. На х был высокя боты пальчатк да локця, а аблччы был схаваныя пад чумным маскам, падобным на птушыныя дзюбы. У свах адзеннях масках коранеры нагадвал пачвар-сцярвятнка са страшнай казк.
Зачапшы цела памерлага адмысловым круком з догм дзяржальнам, коранеры кладвал яго на пахавальныя драбы, запрэжаныя парай чорных яка. Кал воз бы запонены даверху, я'к валакл яго да догай траншэ, выкапанай ля гарадскога вала. Целы памерлых скдвал траншэю засыпал х вапнай ды едкм абеззаражвальным парашком. Я не жада, каб Карын ляжала там, агульнай магле пад адкрытым небам. Я вырашы пахаваць яе садзе побач з нашым домам.
Я адшука пад ганкам рыдлёку зяся за працу. Стаяла зма, змёрзлая зямля была цвёрдай, як камень. Праз некальк гадзн магла была гатова. Я апусц туды цела Карын, загорнутае прасцну, закда маглу зямлёй. Я жо не адчува н гора, н скрух. Мяне нудзла ад стомленасц. У тупым здранцвенн стая я над свежай маглай, успамнаючы наша былое жыццё.
Гэтым летам Карын стала маёй жонкай. Яе бацьк не адразу згадзлся на гэты шлюб (жанх з мяне бы незайздросны), але бачачы сю моц нашага кахання, саступл. Лшнх грошай у мяне не вадзлася, але, прынамс, у мяне бы стары асабняк з невялкм садам, як дастася мне ад нябожчыка бацьк. Цяпер дом гэты ста домам Карын.
Я бы паэтам - не вельм далым. Песн, якя я склада, дрэнна прадавался. Заказчык лчыл х залшне змрочным непрыдатным для спева пад лютню свецкх салонах. ншыя паэты нажыл сабе багацце, складаючы песн аб каханн салая ружы, аб журботным сэрцы пакнутай панны аб вцяз, як засну у садзе вядзьмарк. Мае вершы был зусм ншым. Я пса пра шэпты ветру верхавнах моглкавых кпарыса. Пра блукаючыя агеньчык, што начы загараюцца пад скляпенням закнутых храма. Пра Мораву Дзеву з юным аблччам свым валасам, якая цёмным начам
Меркавалася, што мораву язву прынесла горад заезджая манашка, якая спынлася мясцовай гасцнцы. Яна была першай, каго забрала хвароба. Вестка аб пошасц распасюдзлася з хуткасцю маланк. З горада лхаманкавай спешцы збегл сё, хто тольк мог збегчы. Я засёды стрымлвася ад крытык лад, але змушаны прызнаць: першым збегл чальцы Гарадской Рады са свам сем'ям. За м рушыла турэмнае начальства, а таксама мясцовы Клр амаль у поным складзе - пры Храме Вышняга застался тольк дзячок ды алтарны служка.
Зрэшты, безуладдзе было нядогм. Незабаве горад прыйшл коранеры адмыслова навучаныя жанеры сантарнага атрада. Вестка аб пошасц дайшла да нас з Карын занадта позна, мы не паспел збегчы. У першы дзень каранцну горад бы ахоплены панкай. Ашалелы натоп штурмава зачыненыя вароты, спрабуючы вырвацца з зачумленага гарада. Жанеры стралял паветра з внтовак разганял натоп атаматычным хлыстам. Я засёды з пагардай стався да гэтых стражнка, але цяпер х прысутнасць была цалкам апрадана. Звар'яцелыя, даведзеныя да роспачы людз папросту здратавал б адно аднаго да смерц.
Нам было абяцана, што з дня на дзень са сталцы прыбудзе паветраны карабель з грузам сываратк супраць моравай язвы. Карын так не дачакалася яго. Шмат хто не дачакася. Не ведаю, як дога прастая я над маглай Карын. Зно пайшо снег. Сняжынк цха апускался на свежую маглу, ахнаючы яе белым саванам. Па шчоках мах бегл слёзы - пэна, ад рэзкага ветру. Потым я адвярнуся пайшо прэч, без мэты, не разбраючы дарог.
Вулцы горада был пустынныя. Людз хавался дамах, быццам у спадзеве, што родныя сцены абароняць х ад пошасц. На вулцах уздож дамо ляжал целы, загорнутыя рыззё. Коранеры працавал дзень ночы, але сё рона не паспявал своечасова прыбраць трупы. Праходзячы мма Храма Вышняга, я пачу спе. Звонк, чысты голас паднмася да неба, зацягнутага снегавым хмарам. На дзядзнцы храма стая невялк натоп. Здзлены, я падышо да храма, жадаючы паглядзець, каму гэта здумалася спяваць у зачумленым горадзе.
Калсьц гэта бы храм Мтры селадара, але з усталяваннем новага Закона яго перабудавал храм Адзнага Вышняга. З алтаро знял выявы салярных знака, замазал рунчныя надпсы на сценах, а гольчатыя шпл замянл на круглявыя макак. Над цэнтральным алтаром залатой смальтай бы выкладзены Знак Усёвдушчага Вока - ншых выя Вышняга храме не было.
Был жыцц асалода шчасце
З тым, каго прагнула сэрца маё.
Быццам смуга, растала каханне,
Хуткай крынчкай прэч уцякло...
Шчыра кажучы, гэтая песня нкол мне не падабалася. Яна была модзе года патара таму, яе часта спявал заможных дамах пад музыку лютн. Працснушыся скрозь натоп, я бачы на дзядзнцы храма дзячынку-жабрачку шэрым клецстым палцечку, якя носяць выхаванк прытулка. З ёю побач бы сляпы пашматанай футравай куртцы. Я убачы западзны пустых вачнц. Ён сядзе на камянях дзядзнца, прывалшыся спной да сцяны храма паклашы кй сабе на кален, яго нерухомае аблчча было знята да неба, як ва сх невдушчых. Дзячынка стаяла спявала.