Мроi Багны
Шрифт:
– Ну, што ты глядзш?
– прамовла яна з прыкрасцю.
– Я ж казала, што нчога не атрымаецца.
Памва смхнуся.
– Значыць, трэба рабць так, як я каза напачатку. Рэзаць сетку ламаць генератар. То бок, наадварот. Спачатку ламаць, потым рэзаць.
Яна махнула рукой.
– Ты не здолееш.
– Лта, ну ты што, думаеш, я зусм бодзла дурны?
– Памва-Хлуск пакрыджана таропся на яе.
– Ян мне адзн раз патлумачы, я сё запомн. Не атрымалася дзюнах, атрымаецца цяпер. А зрэшты, мы яшчэ можам дачакаць гэтага...паветраплаца. Можа, прыляцць акурат пад вечар, хто яго ведае.
Лта здыхнула
– Цяпер тольк гаворк, што аб гэтым карабл. Ну дзе ён?
– сказала яна.
Хлуск хмыкну.
– Ты ж ведаеш, як гэта робцца. Альбо хтосьц камусьц недаплац, альбо чынаё аж дагэтуль важдаецца з паперам. Альбо тое, другое адначасова. А Морава Дзека-то не чакае. Палова горада апражэцца, пакуль яны свае пячатк расставяць...
Тут Памва прыкус язык, зразумешы, што ляпну лшняе. Ён бачы, што Лты задрыжэл вусны, як быццам яна вось-вось расплачацца. Але Лта не заплакала. Яна мочк паглядзела на рудавалосага хлопца, а потым раптам абняла яго, прыцснушыся шчакой да яго вачынага кажуха. Памва-Хлуск адчу, што шчок яго зно запалал.
– Ды годзе табе, - сказа ён трох павагашыся, прыняся нязграбна гладзць яе далонню па валасах. - Нчога з м не здарыцца. Ён жа стражнк. А стражнк - яны такя. Някая халера х не возьме.
Гаспадар Вулц
'Гульню жабрако' Нара нечакана падабала. Усё аказалася вельм проста. правла някх. Ёй нават не давялося падыходзць да мнако выпрошваць грошы. Людз, праходзячы мма, сам кдал манетк. Дзячынка радасна засмяялася, кал на маставую са звонам упала першая манета пакацлася м пад ног.
– Ян, гэта ж срэбранк!
– крычала яна захапленн.
– Цэлы срэбранк! Такя грашышчы!
– Спадзяюся, сапрадны, а не фальшыка, - адказа Ян.
Потым м кнул пару медных, затым пасрэбранка, потым зно медны. Нара збрала манеты складвала х у прамдку. Нкол яшчэ яна не адчувала сябе такой заможнай. У прытулку выхаванкам не належыла мець кшэнныя грошы.
– Ян, тут стольк грошай! х ёсць куды схаваць?
– У кшэнь, хба што.
– Ой, я зусм забылася. У мяне ж кашэль ёсць!
Нара сунула руку кшэнь палцечка выцягнула адтуль маленьк кашалёчак, пашыты з рознакаляровых лапка прыгожаны бсернай вышыкай.
– Я сама зрабла яго прытулку, - сказала яна.
– Дакладней, сястра Марта загадала мне яго зрабць, у падарунак спадару Пелягрыюсу. Яна сказала, што яму падабаюцца такя забак.
– Здаецца мне, у спадара Пелягрыюса такх забавак поная шуфляда. Пэна, разглядвае ды шныпарыць цшком, - прагавары Ян.
– Што?
– Нчога, Нара, - спахапся Ян.
– Так, задумася.
– А хто шныпарыць?
– Нхто. Давай, трамбуй манеты, - сказа Ян.
А думках ён адзначы, што неяк гладка сё дзе. Занадта гладка. Так не бывае. Зараз напэна здарыцца якое-небудзь паскудства. ён не памылся. Радасны настрой Нары незабаве бы азмрочаны з'яленнем Гаспадара Вулц са свтай. Ва сякм разе, так назва сябе худы цыбаты стары са злым вачыма, апрануты амаль новае ванянае палто высокую ачынную шапку. Ён бы кульгавы шо, абапраючыся на мылцу. За яго спной маячыл яшчэ двое. Адзн з х выгляда сапрадным грамлай - шырок прысадзсты, у шырачэзных штанах, кра якх цягался па зямл, лямцавым пнжаку, як бы яму зацесны.
– Новапрыбылыя?
– спыта Гаспадар Вулц, акнушы ацэньваючым позркам дзячынку сляпога. , не чакаючы адказу, абвясц: - Гэта адна з пешаходных вулц Лемара. Працонае месца тут каштуе пасрэбранка. Дакладней, каштавала да чорашняга дня. У сувяз з эпдэмяй цэны паднялся. Адзн срэбранк. Можаце дробнай манетай насыпаць, мне сё рона.
– Заплац м, Нара, - шапну Ян.
Дзячынка прыцснула да грудзей кашэль адмона пакруцла галавой, дзёрзка гледзячы на Гаспадара Вулц.
– Капрызць давай не будзем, ладна?
– сказа аднарук грамла.
– Непаслухмяных у нас караюць
Той, што з нажом, засмхася шматзначна правё указальным пальцам сабе папярок горла.
– Нара, аддай м грошы!
– сказа Ян.
Ледзь не плачучы, дзячынка дастала з кашалька срэбранк працягнула яго Гаспадару Вулц.
– Млае дзця, - сказа той, забраючы грошы.
Затым тройца накравалася да старога жабрака, як сядзе на супрацьлеглым баку вулцы. Не чакаючы, пакуль яны наблзяцца, жабрак суну руку кшэнь палто пача паспешлва адлчваць данну.
– Яны адабрал самую каштоную манету. Гэта несумленна, - з абурэннем прамовла дзячынка.
– Так трэба, Нара, - адказа Ян.
– Лчы, што гэта такя правлы гульн.
– Мне яны не падабаюцца, - сказала дзячынка.
– А што зробш? Усе так жывуць.
– Сапрады?
– Ян адчу на сабе яе пльны позрк.
– Цкава, а ёсць яшчэ якя-небудзь правлы, якх я не ведаю?
Ян кну.
– Ёсць, напрыклад. Нкол не спрачайся з людзьм, якя трымаюць у руках буданчыя ломк.
– Якя яшчэ ломк?
– неразумела спытала дзячынка.
– Ты пра што?
– Ну, я так х сабе яв. Гэтых трох. А што было на самай справе?
– аднаго нож, у другога дубнка. А трэцяга мылца.
– Вось бачыш, амаль што адгада.
Цяпер Нара глядзела на яго з непадробнай цканасцю. часта ён так адгадвае?
Кал гадзннк на гарадской ратушы адзван тры пападн, на вулцы з'явся невялк атрад жанера у чумных масках. За м непарадкаванай калонай крочыл мужчыны цывльнай вопратцы. жанеры, цывльныя несл на плячах крк рыдлёк. Яны рухался бок гарадскога вала.
– Што яны збраюцца рабць?
– шэптам спытала дзячынка, сцсла апсашы сё бачанае.
– дуць рыць траншэю. Там будуць хаваць целы памерлых, - сказа Ян.
Адзн з жанера аддзялся ад атрада падышо да гандлярк рыбай, якая сё яшчэ стаяла пасярод вулцы. Ён нешта сказа ёй. Жанчына паспешлва падхапла з зямл цяжкя кошык знкла падваротн.
– А гандлярка? Навошта жанеры прагнал гандлярку?
– спытала Нара.
– Таму што пошасць. Падчас каранцну вулчны гандаль забаронены.
– Ты так файна ва см разбраешся, Ян. Ты жо быва у зачумленых гарадах?
– Ды не. Мы гэта на вучэньнях адпрацовался. У ваеннай школе.