Мроi Багны

Гуринович Влада

– Каламутны ён нейк...як там яго...Пелягрыюс, - сказа Ян.
– Можа, яно лепш, што вы з м так не сустрэлся... Выходзць, ты так бадзялася па горадзе цэлы дзень?

– Ага. Я заблукала, мне вельм хацелася есц. Сястра Марта аддала мне чарнчнае суфле, таму што яно ёй не спадабалася, але яна не стала кармць мяне вячэрай. Сказала, што спадара Пелягрыюса я наемся волю... А потым был стрэлы крык. Я схавалася пад ганкам нейкага дома сядзела там, пакуль не звечарэла. Потым стала вельм холадна. Я стукала дзверы дамо, але мне нхто не адчын. Адчынл тольк той начлежцы,

але туды мяне не захацел пускаць... Ян, а кал мы будзем есц?

– Пытанне, канечне, цкавае.

Ян паспрабава успомнць, кал ж ён сам апошн раз е. Здаецца, у гарнзоне. Пэна, так. Палоннаму прынесл ежы, каб ён, баран божа, не памёр з голаду, пакуль не прыедзе нспектар. У гарадской турме Лемара гэтым пытаннем не заклапацлся, ну а потым ужо стала не да таго.

– Нара, дзе мы цяпер?
– спыта Ян.

– На вялкай вулцы.

– Што ты бачыш?

– Тут людз. Давол шмат людзей. Адны ходзяць, ншыя стаяць гутараць. Яны се выглядаюць вельм спалоханым.

– Дзва што спалоханыя... Што яшчэ, Нара?

– Яшчэ...
– працягнула дзячынка, - Яшчэ тут стаць адна гандлярка рыбай, але яе нхто нчога не купляе. некальк жабрако уздож вулцы, просяць мласцну.

Ян памача.

– Нара, ты можаш знайсц жэрдку якую-небудзь? Ц хаця б галну дрэва?
– спыта ён.

– А навошта?

– Ты што, сляпых нкол не бачыла? Так я змагу сц, не трымаючыся весь час за тваё плячо.

– Я зразумела!

Нара выслзнула з-пад яго рук, яе крок згублся гомане галасо. Ян спынся. Засташыся без усякай апоры, ён зно адчу знаёмае пачуццё панчнага страху. Кал Нара не вернецца, ён застанецца без павадыра, адзн у чужым горадзе, не ведаючы, куды сц каго прасць дапамог. Ён сцсну кулак зраб глыбок дых, прымушаючы сябе супакоцца.

– Знайшла, знайшла!
– пачу ён.

– Вось!
– дзячынка падбегла да яго сунула яму рук сукаватую палку.

Ян павольна правё па ёй пальцам пахта галавой.

– Не падыходзць, занадта кароткая. Трэба трох дажэйшую.

– Ага, зразумела!

Яна рванулася была бегчы на пошук, але Ян спын яе.

– Чакай, Нара. Спачатку падвядз мяне да сцяны якога-небудзь будынка, кал ласка.

– Навошта?

– Ну паспрабуй сама стаяць з заплюшчаным вачыма, хапаючыся за паветра. Трэба на нешта абаперцся. Так спакайней, разумееш?

– Так...разумею.

Нара зно адправлася на пошук. Ян стая, прыхнушыся да халоднай мураванай сцяны напружана слуховася галасы мнако. Цяпер усё гаварыл аб паветраным карабл з грузам процчумнай сываратк, як хуткм часе мус прыбыць са сталцы. Кал гараджане атрымаюць сываратку, каранцн будзе зняты. Але чаканне магло расцягнуцца на некальк дзён, а за гэты час могуць памерц сотн людзей... Час, мусць, наблжася да подня, але мароз усё змацняся. Ян сцепануся суну адубелыя пальцы кшэн футравай куртк. У кшэн ляжала манета. Ян прабег пальцам па яе рубчастай паверхн, пытаючыся сябе, што сё гэта значыць. Альбо незнаёмец адда яму тры манеты, што малаверагодна, альбо гэта была адна тая ж манета, якая нейкм чынам вярнулася да свайго ладальнка.

Нара

прыбегла, валакучы за сабой догую жардзну. Дзячынка сказала, што выламала яе з нейкага плота.

– Гэта падыходзць?
– спытала яна.

– Трох дагаватая, але не бяда. Зараз адломм лшняе, будзе файна.

Цяпер яны шл намнога хутчэй. Нара, якая вызваллася ад абавязка павадыра, наслася вакол, то забягаючы наперад, то адстаючы на некальк крока.

– Нара, не адыходзь ад мяне занадта далёка. Кал ты заблудзшся, я не змагу цябе адшукаць, - сказа Ян.

– Добра, не буду, - сказала Нара сур'ёзным голасам. Яна стала поруч з Янам рушыла размеранай хадой, падладжваючыся пад яго няпэныя крок.

Ян апусц руку кшэнь, намаца там манету. Адзн медны? Занадта мала, каб купць ежы, а пасля яшчэ заплацць "кашталяну" начлежк.

– Нара, нам грошы патрэбны, - сказа ён.

– А дзе х узяць?

– Прыйдзецца прасць.

– Як жабракам?!

Нара рэзка спынлася.

– Я не буду, - прамовла яна рашуча.

– А што ты прапановаеш?

– Зарабць! - выпалла яна.

– Што, сумленнай працай?
– спыта ён з роняй у голасе.
– многа ты мееш?

– Вышываць бсерам, - сказала дзячынка.
– Спяваць магу. Граць на лютн...

– Чаго? Бсерам?
– ён рагатну.
– Гамон як важна зачумленым горадзе. Мяшк для трупа вышываць?

– Злосны ты нейк, - прагаварыла Нара. Пакрыдзлася?

Ян працягну наперад руку дакрануся да пляча дзячынк.

– Нара, паслухай. Кал мы будзем такм ганарлвым, то незабаве з голаду памром. Ведаеш, неяк крыдна памерц ад голаду, кал се астатня памраюць ад моравай язвы.

Дзячынка мачала.

– Нара, ты есц хочаш? Я таксама, - працягва Ян.
– А выбару нас асаблвага няма. Я, ведаеш, таксама не прафесйны жабрак. Ну, яв, што гэта гульня такая. А, Нара? Затое потым мы зможам паесц расплаццца з 'камендантам'.

– Добра. Давай паспрабуем, - уздыхнушы, сказала дзячынка.

На заставе

Застава размяшчалася на звышшы, прыкладна памл ад Лемара, зачыненага на каранцн. Горад, як ляжа у нзне, бы бачны, як на далон. Па перыметры ахонай зоны бы нацягнуты Цёрн. Уздож жалезнай сетк, якая шчацнлася шыпам, бегл, патрэскваючы, сня агеньчык. Загараджальны пост прапуска тольк армейск транспарт, як перавоз салдат сантарнага атрада, а таксама коранера. Цывльным асобам уваход бы забаронены.

Уздож абочыны на подступах да заставы стаял пярэмежку самаходныя экпажы конныя павозк - хвост выцягнуся на добрую млю. На зацярушанай снегам пустцы ля загароды топлся людз. Трох наводдаль проста пасярод поля размясцся мправзаваны лагер - чатыры гандлёвыя падводы, пасталеныя кругам. Пасярэдзне гарэла вогншча, над калёсам был нацягнуты тэнты з крамнны. Вакол вогншча на лямцавых клмках, кнутых проста снег, сядзел гандляры пл з алавяных конавак чорны, як дзёгаць, брыкетны чай з галетам жотым сушаным сырам.