Мроi Багны
Шрифт:
– Кашалёк! Кашалёк прапа! Гля яго сётк сцягну, - патарала яна.
– Ды халера з м. Заробм яшчэ, - адказа Ян.
– А чым мы заплацм за начлежку?
Ян апусц руку кшэнь куртк. Манета была на месцы.
– Прыдумаем што-небудзь, - сказа ён.
Ён усё яшчэ сцска у руцэ нож, як адабра у Гл. Дзяржальна нажа было абцягнута мяккай скурай. Ян правё пальцам па лязе - вострае, як брытва. Непагана. Ён хаце бы па звычцы сунуць нож сабе за пояс, але спомн, што рамень у яго адабрал яшчэ гарнзоне. Згадашы жанера нядобрым словам, ён схава нож у кшэню куртк.
– Нара, ты памятаеш,
– спыта Ян.
– Зможаш адшукаць?
– Паспрабую, - усхлпнула дзячынка.
Варгус
Паблукашы некаторы час па бязлюдных вулцах, яны выйшл да абшарпанага будынка са спадзстым прыступкам ля уваходу. Дзверы был забты дошкам, на х бяле намаляваны крэйдай крыж.
– Што гэта значыць?
– спытала Нара.
Ян працягну наперад руку дакрануся да дошак.
– На каранцн зачынл, - сказа ён.
– Тут нехта памёр ад моравай язвы. Магчыма, адзн з пастаяльца, а можа, кашталян.
– што нам рабць? Шукаць ншую начлежку?
– Пакуль знойдзем, замерзнем насмерць. Давай лепш папросмся да каго-небудзь на начлег.
– Я жо спрабавала. Мяне не пусцл.
– Можа, зараз пашанцуе, - сказа Ян, не надта, зрэшты, разлчваючы на поспех.
Гараджане трымал глухую абарону. Ледзь пачушы грук у дзверы, яны спешна тушыл святло, доме запановала магльная цшыня. Схавашыся за франкам, людз мочк глядзел на двух бадзяг - дзячынку сляпога, не асмельвался м адчынць. З м разам у дом магла незаметк праслзнуць Морава Дзева, якая сее смерць. Яны жо пачал губляць надзею. Але кал яны падышл да двухпавярховага прысадзстага будынка, як стая трох наводшыбе ад астатнх дамо, Нара, узяшыся за дзвярное кольца, нясмела пастукала, м адчынл. На парозе стая гаспадар дома - рослы, шыракаплечы мужчына з калматай рудой барадой грывай рудых валасо. Ён бы апрануты свабодную кашулю з чорнага сукна такя ж нагавцы. Рукавы кашул ледзь не лопался, абцягваючы яго магутныя, як у малатабойца, цяглцы.
– Дабрыдзень, - сказала Нара, - Вы дазволце нам пераначаваць у вас? Тут вельм холадна...
Гаспадар паглядзе на дзячынку, потым зрну на Яна, прыжмурыся хмыльнуся сабе бараду.
– Добрых людзей чаму б не пусцць?
– прагавары ён саступ убок, прапускаючы гасцей.
Яны апынулся прасторнай, добра нацепленай кухн. На стале блякла свяцла алейная лямпа. Напэна, гаспадары жо павячэрал збрался класцся спаць.
– Знм палто, дзячынка, павесь яго на крук ля дзвярэй, - сказа гаспадар дома.
– Вы вельм добры, - адказала Нара.
Гаспадар хмыкну смхнуся, агалшы моцныя белыя зубы.
– Адразу вдаць, што вы не тутэйшыя. Нводзн жыхар гэтага горада не асмелся бы вайсц дом Варгуса, а назваць мяне 'добрым' пагато... Марыета!
У глыбн дома пачулся лёгкя крок, кухню зазрнула прыгожая, давол маладая яшчэ жанчына з гладка зачасаным цёмным валасам бледным, маркотным аблччам. Яна была апранута футравую душагрэйку, накнутую пазверх хатняй сукенк.
– Марыета, прыняс з каморы пару сеннко пакладз х тут, на падлозе. У нас, як бачыш, госц, - сказа гаспадар.
Жанчына пакорлва кнула знкла цёмным калдоры.
– Жонка мая, - сказа гаспадар, звяртаючыся да Нары.
–
Ён падмргну злёгку пастука указальным пальцам сабе па лбе. Нара зазначыла, што весь гэты час гаспадар гутары тольк з ёй, а Яна ён быццам пераста заважаць увогуле. Жанчына незабаве вярнулася. Яна прынесла пару худых матраца акуратна расклала х на падлозе каля сцяны. Пакуль Ян Нара ладковался на гэтых мулкх ложах, гаспадар адвё сваю жонку бок нешта шапну ёй, паказашы пальцам на Яна. Жанчына паглядзела на сляпога са спалохам.
– Добрых сно, дзячынка, - вымав услых гаспадар выйша. Яго жонка паспяшалася следам, прыхапшы са стала лямпу.
Нара жо правальвалася сон, кал адчула, што хтосьц пацху трасе яе за плячо. Расплюшчышы вочы, яна бачыла перад сабой Марыету, жонку гаспадара. Жанчына прыцснула палец да вусна, заклкаючы да цшын. Потым, кнушы хутк позрк на Яна, як спа, яна спытала шэптам:
– Як цябе зваць, млая?
– Нара, - прашаптала дзячынка.
– Якое прыгожае мя... Хадзем са мной, Нара, нам трэба пагутарыць.
Яны выйшл цёмны калдор спынлся ля уваходу на кухню.
– Нара, ты дано ведаеш гэтага чалавека?
– напаголасу спытала жанчына.
– Яна? Шчыра кажучы, не...
– Нара, а ты ведаеш, што ён - забойца?
– Забойца?!
– усклкнула Нара.
– Ш-ш-ш-ш... цшэй, не крычы так гучна.
– Але...чаму?
– прашаптала дзячынка.
– Варгус, мой муж, ужо догя гады працуе гарадскм катам, - сказала жанчына.
– павер мне, ён добра разбраецца такх рэчах. Гэты чалавек не сляпы ад нараджэння. Яму выдрал вочы распаленым жалезам. Так караюць людзей, якя здзейснл забойства, магчыма, не адно забойства. Што на гэта скажаш?
Нара мачала, гледзячы сабе пад ног. Жанчына смхнулася пагладзла дзячынку па галаве.
– Табе небяспечна знаходзцца з м побач. лепш табе не спаць з м у адным пако. Хадзем са мной, Нара, я адвяду цябе спальню наверсе.
Жанчына зяла была яе за руку, але Нара вырвалася адступла. Яна глядзела на жанчыну вачыма, поным слёз.
– Але ён не зраб мне нчога дрэннага...
– сказала Нара дрыготкм голасам.
Жанчына здыхнула.
– Гэта пакуль што, дзячынка мая. Некаторыя людз здаюцца вельм добрым, але на самай справе душы х чорныя, як ноч, а сэрцы х напонены атрутай. Варгус пагадзся бы са мной. Яму часта даводзцца мець справу з такм людзьм.
Жанчына мякка зяла дзячынку за руку.
– Хадзем наверх, Нара. Я пакажу табе спальню. Там многа млых забавак, а на столках стаяць вазачк з цукеркам глазураваным арэхам.
Жанчына была такая добрая ласкавая, што Нара не асмеллася ёй запярэчыць. Увайшошы спальню, дзячынка цха вохнула. Пакой выгляда, як цацачны. Тут стаяла дзцячая мэбля з каштонага ружовага дрэва. Сцены был абклеены каляровым шпалерам з выявам аблока караблка з ветразям. На падлозе ляжа прыгожы беласнежны дыван з мяккм ворсам. У фатэлях на крэслах сядзел парцалянавыя ляльк пышных уборах. На лакраваным столку размясцся раскошны цацачны сервз з пярэстага лушчаку. Побач у маленькх вазачках ляжал цукерк рознакаляровыя глазураваныя арэх - жанчына дазволла дзячынцы зяць па жмен таго, другога.