Мроi Багны
Шрифт:
Беднае сэрца паранена здрадай,
Раны смыляць сплываюць крывёй.
Дзе вы, мае летуценн мары?
Дзе той адзны, што з розуму звё?
Дурнаватая, наная песенька, якая засёды выклкала мяне смех. Але, як н дзна, я бы рады чуць яе цяпер, сярод смутку адчаю.
Сэрца, не плач, чуеш - лютня спявае,
Новага шчасця дзячына чакае!...
Дзячынка сляпы на камянях дзядзнца. Людз слухал смхался, кдаючы м пад ног манетк. Памацашы кшэнях, я адшука пару медных
Незабаве я адчу млоснасць слабасць ва см целе. На мяне хвалям накатвала лхаманка. Я лёг на ложак, у якм напярэдадн памрала Карын, ста чакаць смерц. У пако зраблася горача, так горача, што немагчыма было здыхнуць. Я веда, што гэта сяго тольк люзя - у печы не палл з учорашняга дня.
Сабрашы рэштк сл, я ста з пасцел, падышо да акна штурхну раму, жадаючы глынуць халоднага паветра. Перада мною бы зацярушаны снегам сад, цёмныя ствалы дрэ магла Карын пад дрэвам. Над маглай я заважы нечы скурчаны цень. Гнюснае стварэнне, чорнае на фоне снега, сядзела над маглай Карын. Убачышы мяне акне, стота загыркала, цемры блснул яе фасфарычныя вочы.
Я не асаблва веры у гсторы пра гуля. Я нкол не бачы х на ласныя вочы - тольк х выявы на гравюрах каляровых мняцюрах з кнг. Яны нбыта жыл далёка на подн, у мёртвых гарадах па той бок базальтавай пустын. Але кал верыць легендам, часам яны з'ялялся нашых краях - на палях бтва, на закнутых моглках гарадах, дзе лютуе пошасць. Моравай язвы яны не баялся. Невыпадкова некаторых казках Морава Дзека, якая сее пошасць, Аллл, каралева гуля, дзева-пачвара з аблччам, паедзеным чарвякам, з'яляюцца родным сёстрам.
Легенды не хлусл. Пачвары-пажыральнк мярцвячыны наведался наш зачумлены горад. Я з праклёнам адхснуся ад акна. Схапшы камнныя абцуг, якя траплся мне пад руку, я кнуся на вулцу. Лютасць надавала мне слы. Гуль усё яшчэ бы тут. Я замахнуся на яго абцугам, жадаючы адагнаць ад маглы Карын. Пачвара прыпала да зямл, глуха рыкаючы.
Раптам вочы мне завалакло чырвонай смугой. Зямля захсталася мяне пад нагам, абцуг выслзнул з мах саслабелых пальца. Я зразуме, што губляю прытомнасць. Скрозь заслону забыцця я адчува, што мяне кудысьц цягнуць. Потым я адчу, што да мах вусна прыцснул край алавянага кубка.
– Вып гэта, - пачу я рэзк, хрыплаваты голас, - Вып, кал хочаш жыць...
Не ведаю, кольк часу прайшло, пакуль я апрытомне. Я ляжа на ложку, у тым самым пако, дзе напярэдадн памрала Карын. Не гарэла нводная свечка. Акно было адчынена, марознае паветра напаняла пакой. Змна цёмна было, як у склепе. Я разглядзе чорны слуэт на фоне акна. Халодны жах ахап мяне, кал я зразуме, што гэта гуль - тут, у мам пако.
– Прачнуся, паэт?
– сказала пачвара.
Адным скачком стота апынулася каля маёй пасцел. Я разглядзе у пацемры яе прадагаватыя вочы, пляскаты нос догя клы, вышчараныя ва хмылцы. Мне здалося нават, што я бачу шмаццё гнлога мяса, налплага на клы. З жахам падума я аб Карын... Пачвара выдала смяшок, быццам прачыташы мае думк.
– Не турбуйся, цэлая твая Карын. Гул не дакрануцца да яе маглы. Так загадала Аллл.
Пачвара
– Я дала табе зелле, якое вылечвае ад моравай язвы. Цяпер ты будзеш жыць. Так загадала Аллл, - сказала гуль.
– Аллл...
– павольна патары я.
– Аллл - твая прыхльнца. Смяротныя не шануюць твае песн, але яны даспадобы гулям. х спяваюць у падземным палацы Аллл пад музыку цытра, зробленых з чалавечых костак ды высушаных жыл. Так, Аллл - твая прыхльнца. яна жадае, каб ты жы сярод смяротных, пакуль не напшаш усе свае песн.
Я паднёс руку да вачэй. Нават у пацемры было выразна вдаць, што стыгматы знкл. Ц магчыма такое? Сываратка магла тольк прадухлць хваробу. Але чалавек, на целе якога з'явлся стыгматы выглядзе пялёстка грымотнка, бы асуджаны на смерць.
– Аллл загадала мне прынесц табе зелле, паэт, - сказала гуль.
– Я сё зрабла, але цяпер ты тое-сёе мне внен.
– Што менавта?
– спыта я.
Гуль ухмыльнулася працягнула да мяне руку. Мяне перасмыкнула, кал яе догя пальцы з завостраным пазногцям дакранулся да маёй шчак.
– Ты павнен ажанцца са мной, паэт. Не цяпер, пазней. Я пачакаю. Часу мяне - цэлая вечнасць.
Нягледзячы на сю безнадзейнасць свайго становшча, я засмяяся. Засмяяся так, што слёзы навярнулся мне на вочы.
– Ц магчыма такое, каб просты смяротны злучыся з дачкой гуля?!
– прагавары я памж прыступам смеху.
Пачвара пахтала галавой.
– Я не дачка гуля. Мой бацька так ж смяротны, як ты. Ён некрамант з полса Бал-Сахр, як сё сваё жыццё прысвяц вядзьмарскаму мастацтву. Н разу ён не паглядзе з пажадлвасцю на нводную жанчыну, але мая мац, гуль Рас-Шаха, заваявала яго сэрца. Я, Скла, плод х кахання. Многя гул хацел, каб я зраблася х сяброкай, але яны мне не даспадобы. Я жадала стаць сяброкай смяротнага. Аллл абяцала мне гэтым пасадзейнчаць. Зараз я пакну цябе, паэт. Жыв пшы свае песн. Пшы, пакуль не вычарпаецца тваё натхненне. Ну а потым я прыйду забяру цябе падземныя лабрынты гуля. Ты станеш адным з нас атрымаеш немручасць.
Я мочк глядзе на тую, якая звала сябе Склай. Як дзны лёс, дума я, перажыць мор пошасць, каб у вынку стаць прыдворным паэтам Аллл, каралевы гуля.
– А зрэшты, - прамов я слых, - ц не сё рона, дзе жыць як памраць, кал Карын больш няма?
Гуль зно ашчэрылася ва хмылцы.
– Вылечыцца ад моравай язвы куды прасцей, чым ад кахання. Але гэта пройдзе. Вось убачыш, - сказала яна.
Пачвара адступла схавалася змроку. У цёмным пако запанавала цшыня.
Цяпер, кал я пшу гэтыя радк, за акном ужо развднела, Лемары пачася дзень. Новы дзень чакання, адчайнай надзе змагання за жыццё. Але мне сё рона, што будзе з Лемарам. Мне сё рона, ц прыбудзе паветраны карабель да таго, як апошн жыхар горада курчах павалцца на зямлю, на ягоных запясцях заквтнеюць крывавыя язвы. Мяне не цкавць нават мой уласны лёс, таму што Карын больш няма, жыццё маё страцла сэнс.