Нябожчыкава люстра (на белорусском языке)
Шрифт:
– Хадземце, - сказаў ён, - у кабiнет.
I далей, ужо Снэлу:
– Вядзi нас, калi ласка.
Снэл паслухаўся. Пуаро, як цень, iшоў за iм, i, як статак авечак, iшлi следам i ўсе астатнiя.
Снэл вёў iх праз вялiкую залу, паўз вялiзны выгiн лесвiцы, паўз велiзарны высокi стаячы гадзiннiк i паўз нiшу, у якой стаяў гонг, па вузкiм калiдоры, у канцы якога былi дзверы.
Тут Пуаро апярэдзiў Снэла i асцярожна крануў ручку. Яна павярнулася, але дзверы не адчынiлiся. Пуаро лёгенька пастукаў костачкамi
Неўзабаве павольна ўстаў i паглядзеў на ўсiх вакол сябе. Яго твар быў суровы.
– Джэнтльмены!
– сказаў ён.
– Гэтыя дзверы трэба зараз жа выламаць!
Па яго загаду двое маладых людзей, абодва высокiя i дужыя, налеглi на дзверы. Гэта была нялёгкая справа. Дзверы ў Гэмбара Клоўз рабiлi дыхтоўныя.
Нарэшце, аднак, замок паддаўся, i дзверы з шумам хiстанулiся ўнутр пакоя. Дрэва раскалолася i затрашчала.
Нейкi момант усе стаялi цiха, стоўпiўшыся на парозе. Усё святло ў пакоi было ўключана. Уздоўж сцяны злева стаяў вялiкi пiсьмовы стол, салiдны выраб з каштоўнага дрэва. У крэсле, не за сталом, а збоку, сутулiўся вялiкi чалавек, яго спiна была якраз насупраць iх. Галава i верх цела навiслi над правым бiлам крэсла, а правая рука бязвольна звiсала. Тут жа ўнiзе на дыване паблiскваў маленькi пiсталет...
Не было нiякай патрэбы рабiць здагадкi. Усё было зразумела. Сэр Гервазы Шэвенi-Гарэ застрэлiўся.
3
Хвiлiну-дзве натоўп у дзвярах стаяў нерухома, у здранцвеннi, пазiраючы на жудасную сцэну. Потым Пуаро ступiў наперад. У гэты ж момант Х'юга Трэнт гучна сказаў:
– Божа мой, стары застрэлiўся!
I тут жа за гэтымi словамi пачуўся працяглы страшны стогн лэдзi Шэвенi-Гарэ.
– О, Гервазы... Гервазы!
Цераз плячо Пуаро рэзка сказаў:
– Выведзiце адсюль лэдзi Шэвенi-Гарэ! Яна тут нiчым не дапаможа.
Пажылы мужчына з вайсковай выпраўкай выканаў загад. Ён сказаў:
– Хадзем, Ванда. Хадзем, мая дарагая. Ты не можаш зрабiць нiчога. Гэта ўжо адбылося. Хадзем i ты, Рут, глядзi сваю мацi.
Але Рут Шэвенi-Гарэ працiснулася ў пакой i стала каля Пуаро, калi той схiлiўся над жахлiва абмяклым целам у крэсле - целам чалавека, магутнага, як Геракл, з барадой вiкiнга.
Яна спыталася нiзкiм напружаным голасам, але надзвычай стрымана i прыглушана:
– Вы цвёрда ўпэўнены, што ён - мёртвы?
Пуаро ўзняў вочы.
На твары дзяўчыны быў адбiтак нейкiх эмоцый - сурова-стрыманых, затоеных, якiя ён не зусiм разумеў. Гэта было не гора - гэта было больш падобна на ўзбуджанасць i страх.
Маленькая жанчына ў пенснэ мармытала:
– Твая мацi, мая мiлая... Цi не думаеш ты?..
Моцным iстэрычным голасам дзяўчына з рыжымi валасамi крыкнула:
– Дык гэта быў не аўтамабiль i не корак ад шампанскага!
Пуаро павярнуўся i паглядзеў на ўсiх. Ён сказаў:
– Нехта павiнен звязацца з палiцыяй...
Рут Шэвенi-Гарэ шалёна крыкнула:
– Не!
Пажылы мужчына з тварам юрыста сказаў:
– Баюся, гэта непазбежна. Ты паклапоцiшся пра гэта, Бароўз? Х'юга...
– Вы мiстэр Х'юга Трэнт?
– звярнуўся Пуаро да высокага маладога чалавека з вусамi.
– Было б добра, я думаю, калi б усе, апрача вас i мяне, пакiнулi гэты пакой.
Зноў яго паўнамоцтвы не былi пастаўлены пад сумненне. Юрыст пагнаў "статак" з пакоя. Пуаро i Х'юга Трэнт засталiся адны.
Х'юга сказаў, утаропiўшыся ў Пуаро:
– Паслухайце, хто вы? Я хачу сказаць, я не маю нават уяўлення... Што вы тут робiце?
Пуаро дастаў з кiшэнi футарал для вiзiтных картак i выбраў сваю картку.
Х'юга Трэнт сказаў, узiраючыся ў яе:
– Прыватны дэтэктыў, га? Вядома, я чуў пра вас... Але я па-ранейшаму не разумею, што вы робiце тут?
– Вы не ведалi, што ваш дзядзька... Ён быў вам дзядзька, праўда?
Х'юга зiркнуў на мёртвага:
– Стары? Але, ён быў мой дзядзька.
– Вы не ведалi, што ён пасылаў па мяне?
Х'юга адмоўна пакiваў галавой i павольна сказаў:
– Я нiчога не ведаў пра гэта.
У яго голасе чулася пачуццё, якое даволi цяжка паддавалася класiфiкацыi. Твар быў драўляны i тупы - выраз, падумаў Пуаро, якi служыць добрай маскай на стрэс.
Пуаро спакойна сказаў:
– Мы знаходзiмся ў Вэстшыры, праўда? Я вельмi добра ведаю вашага галоўнага канстэбля, маёра Рыдла.
Х'юга сказаў:
– Рыдл жыве прыкладна за мiлю адгэтуль. Ён, вiдаць, сам заедзе сюды.
– Гэта будзе вельмi дарэчы, - сказаў Пуаро.
Ён пачаў уважлiва, не спяшаючыся, знаёмiцца з пакоем. Адсунуў убок штору i агледзеў французскiя вокны*, злёгку тузануўшы iх. Яны былi зачыненыя.
* Французскае акно - на дзве палавiнкi, да падлогi, яно служыць i як дзверы ў сад або на балкон.
На сцяне за сталом вiсела круглае люстра. Люстра было раструшшчана. Пуаро нагнуўся i падняў нейкi маленькi прадмет.
– Што гэта?
– спытаўся Х'юга Трэнт.
– Куля.
– Яна прайшла якраз праз яго галаву i разбiла люстра?
– Здаецца, што так.
Пуаро асцярожна паклаў кулю там, дзе знайшоў яе, падышоў да стала. Нейкiя паперы былi ўпарадкаваны, акуратна складзены ў стосы. На блоку прамакальнай паперы ляжаў вырваны аднекуль лiст, упоперак якога вялiкiмi друкаванымi лiтарамi няроўным почыркам было напiсана слова "даруйце".
Х'юга сказаў:
– Напiсаў, мабыць, у апошнiя хвiлi перад тым, як... зрабiў гэта.
Дэтэктыў задумлiва кiўнуў.
Ён паглядзеў на раструшчанае люстра, потым на мёртвага.