Вайна забiвае нявiнных (на белорусском языке)
Шрифт:
Гэта быў пачатак вялiкай бяды, якая стукалася ў кожны дом i кожны лёс...
У гэты час чалавецтва ела i спала, смяялася i сумавала, пела i марыла, пiсала кнiжкi i глядзела ўзоры высокай моды, нараджала дзяцей i прымала Нобелеўскiя прэмii ў розных галiнах, у тым лiку i за захаванне мiру на зямлi.
* * *
Дзiцячы сад быў вынесены на ўскрай невялiкага гарадка. Яго двухпавярховы будынак "прыляпiўся" на беразе рачулкi, гарманiчна ўпiсаўшыся рознакаляровым фасадам у маляўнiчасць краявiду.
Дзiцячыя галасы
У гэтым невялiчкiм горадзе даволi мiрна суiснавалi людзi розных нацыянальнасцяў i веравызнанняў. Сказаць, што яны былi сябрамi i гасцявалi адзiн у другога - дык не, але i варожасцi не было.
Праўда, падтрымлiвала напружаныя адносiны мiж iмi агульнадзяржаўная атмасфера рэлiгiйнай рознi i непрымiрымая пазiцыя цэнтральнай улады да правоў кожнай нацыянальнасцi на свой погляд i сваю веру.
Штучна, шляхам правакацый i нават забойстваў на рэлiгiйнай глебе ў краiне раздзiмалiся вугельчыкi варожасцi, якiя смылелi не адзiн год.
Дзецi ж у згаданым садку адносiлiся да той часткi чалавецтва, якая даўно павiнна была б стаць мадэллю, узорам узаемаадносiнаў для астатнiх жыхароў зямлi, бо дзецям невядомыя пакуль варожасць, нянавiсць, палiтыканская ненажэрнасць.
Нават нацыянальнасць i розныя мовы не рознiлi дзяцей. Жывучы побач, дзецi, як i дарослыя, ведалi ў асноўным i мову сваiх шматвекавых суседзяў.
Гэта быў цi не адзiны "змешаны" дзiцячы сад у горадзе, бо, як правiла, дзiцячыя ўстановы i школы прытрымлiвалiся этнiчных i рэлiгiйных канонаў.
Але гэта дзiцячая змешанасць не перашкаджала iм жыць пад адным дахам, ладзiць гульнi на агульнай тэрыторыi садка i шчаслiва, як толькi могуць дзецi, смяяцца.
Выхавацелькi дзяцей, Слабамiра i Зарана, рабiлi ў гэтым садку даўно, i праз iх рукi, а дакладней праз iх сэрцы, прайшло шмат дзяцей, якiя вынеслi адсюль у сваiх душах чалавекалюбства i ўзаемапавагу.
Маладзейшыя выхавацелькi, гледзячы на сваiх вопытных калег, прытрымлiвалiся цярпiмасцi i павагi да гiсторыi iншых народаў, iх культуры i веры.
Сёння, як i заўсёды, Слабамiра ўладкавала на пасляабедзенны адпачынак сваю групу, якая налiчвала васемнаццаць чатырох- i пяцiгадовых хлопчыкаў i дзяўчынак. Усяго ж у дзiцячым садзе было дзевяць такiх груп. Акрамя выхавацелькi ў кожнай групе была няня, якая адказвала за чысцiню памяшкання, змену пасцельнай бялiзны i iншыя бытавыя пытаннi. У час сну нянечка сачыла за адпачынкам дзяцей, а выхавацелька магла тым часам перадыхнуць i заняцца падрыхтоўкай будучых дзiцячых гульняў цi нейкiмi сваiмi справамi.
Перадаўшы паўнамоцтвы нянечцы, Слабамiра выйшла на двор i села ў цянi на лаўку. Дзень выдаўся сонечны, спякотны, i нават у цянi адчувалася гарачыня.
У памяшканнi было значна лягчэй пераносiць спякоту, бо кандыцыянеры ўтрымлiвалi
Закрыўшы кнiжку, якая нiяк не паддавалася чытанню, жанчына ўстала i хацела пайсцi ў пакоi, але на ганак выйшла Зарана i прапанавала:
– А цi не скупацца нам?..
Рэчка была ў пяцi хвiлiнах хады ад садка, таму Слабамiра без ваганняў адказала:
– Згода! Толькi ручнiк вазьму i - ў ваду!
– Якi ручнiк такой спякотай!
– усклiкнула Зарана.
– Ну ладна, сонца высушыць. IIайшлi!
– i дзве маладыя жанчыны праз некалькi хвiлiн аддалi гарачыню сваiх целаў студзёнай пяшчоце ракi.
Асвяжыўшыся, жанчыны выйшлi на бераг, падставiўшы твары, цяпер ужо, як падалося, не такому спякотнаму сонцу.
Раптоўна пад нагамi жанчын уздрыгнула зямля. Потым яшчэ раз... i яшчэ...
Жанчыны трывожна пераглянулiся.
– Няўжо землятрус?..
– Тут? У нас?..
Зямля зноў уздрыгнула. На гэты раз жанчынам падалося, што яна застагнала... штосьцi загуло...
Уздрыгванне зямлi працягвалася.
– Землятрус!
– амаль у адзiн голас закрычалi жанчыны.
– Дзецi! Дзяцей з памяшкання! Бяго...
Але не паспелi яны зрабiць i аднаго кроку, каб бегчы ратаваць дзяцей ад землятрусу, як штосьцi вогненнае, ярчэй за спякотнае сонца, абрынулася на двухпавярховы будынак садка, разадрала яго на бясформенныя глыбы цэглы i бетону, шуганула гэту мешанiну высока над зямлёй i кiнула ў пашчу чорнага дыму i крывава-чырвонага агню.
Аглушаныя жанчыны не пачулi страшэннай сiлы выбуху. Паветраная хваля кiнула iх аб зямлю, закрыўшы асляпляльнае сонца чорнай беспрытомнасцю...
А ў паўвярсты ад цяпер ужо былога дзiцячага садка працягвала працаваць водазаборная станцыя, якая забяспечвала вадой гэты невялiкi горад i якая як эканамiчна-значны аб'ект павiнна была быць знiшчана разам з iншымi ваеннымi грамадзянскiмi аб'ектамi першым жа ракетна-бомбавым ударам.
Але i "разумныя" ракеты памыляюцца...
* * *
Майк Х'юст, радавы амерыканскiх узброеных сiл, разам са сваiм падраздзяленнем, следам за танкамi, уварваўся на тэрыторыю дзяржавы, дзе неабходна было "ўсталяваць дэмакратыю i свабоды".
Пачатак усёй аперацыi быў разлiчаны на нечаканасць, таму, адразу пасля паветранага ўдару, наземныя войскi рынулiся ўперад, каб не даць апамятацца працiўнiку. Майк радаваўся, што мэта была дасягнута, бо на шляху яго падраздзялення амаль нiякiх абараняльных дзеянняў не адчувалася.
Майк нiколi не даведаецца, што яго "баявы" шлях невыпадкова быў спланаваны такiм чынам, каб найбольш небяспечныя баявыя дзеяннi заставалiся ўбаку. Не ведаў ён i таго, што на другiх напрамках яго суайчыннiкi i саюзнiкi па каалiцыi сустракаюць жорсткае супрацiўленне i што на iх шляху змяшалася ўсё страх, кроў i смерць.