Дэпэш Мод
Шрифт:
– Як у цябе справы? – пытаюся. Мы апошні раз бачыліся недзе зь месяц таму, было яшчэ зусім холадна, мы тэлефанавалі ёй з вакзала, а што мы рабілі, дарэчы, на вакзале? ня памятаю ўжо, але тэлефанавалі мы ёй дакладна з вакзала, яна сказала – ок, прыходзьце, вазьміце бухла толькі, мы ўзялі пляшку кайзэра, потым выходзілі яшчэ, яна тады была пасьля нейкага масажнага кабінэта і пахла нейкімі крэмамі, у яе тады былі трошкі даўжэйшыя валасы і нейкага іншага, здаецца, колеру, хоць якога менавіта – узгадаць не магу.
– Дрэнна справы, – кажа яна.
– Штосьці здарылася?
– Здарылася, – кажа яна, – здарылася. У школе праблемы. Іспыт заваліла.
– Прыкольна, – кажу. – Ты ў школу ходзіш.
– Нічога прыкольнага, – кажа яна. – Поўнае гаўно.
– Ясна, – кажу.
– Мы павінны былі напісаць навуковую працу, – кажа Маруся, грэючы люльку ў руках. – Тэма, ведаеш, якая была?
– Якая? – пытаюся.
– «Што я думаю пра работу муніцыпальных службаў».
– А што гэта?
– Муніцыпальныя службы?
– Ну.
– Ну, там, скажам, пажарныя. Або газавая служба. Камунальнікі, адным словам.
– Ясна, – кажу я. – І што ты напісала?
– Я напісала пра палівальныя машыны.
– Пра якія машыны?
– Пра палівальныя машыны. Тыя, што раніцай паліваюць вуліцы, бачыў?
– Бачыў, – кажу. – Ты што-небудзь ведаеш пра палівальныя машыны?
– У мяне перад гэтым была нейкая жахлівая ноч. Я амаль не спала. Прыйшла на ўрок – а мяне проста разрывае на шматкі, разумееш? Я ледзь не памерла.
– Ну, так пайшла б дахаты.
– Гэта ж іспыт.
– Папрасіла б тату, ён бы падагнаў пару бэтээраў, і ўсе праблемы.
– Табе лёгка казаць. У цябе тата не вайсковец.
– Да, – кажу, – дзякаваць богу.
– Яму, напраўду, вельмі падабаецца, калі я яго аб нечым такім прашу. Таму я яго ніколі і не прашу.
– Ага, – кажу.
– Гэта брат яго пастаянна доіць.
– У яго ёсьць брат? – пытаюся.
– У мяне ёсьць брат, – Маруся нарэшце распальвае люльку. – У мяне ёсьць старэйшы брат.
– Чаму я яго ніколі не бачыў?
– Я яго сюды не пускаю.
– Чаму?
– Я яго ненавіджу. Хоць раней вельмі любіла.
– І што здарылася?
– Ён чапляўся да мяне.
– Сур’ёзна?
– Сур’ёзна. Ён мяне некалі ледзь ня згвалціў, добра, што ўкураны быў – у яго проста нічога ня выйшла. А так, уяўляеш – мог бы стаць маім першым мужчынам.
– Да, – кажу, – бывае. А мой брат за мяне ў дзяцінстве заступаўся.
– А да мяне, – кажа яна, – у дзяцінстве ніхто не чапляўся. Баяліся...
11.00 – 12.00
– Ну, і што?
– Што?
– Ты пра палівальныя машыны нешта распавядала.
– А, так, – згадвае яна. Мы сядзім на балконе, Сабака сьпіць у кутку, а мы сядзім на нейкіх кілімчыках і глядзім у неба, Маруся зусім разгубленая, яна водзіць навокал пустымі вачыма, спрабуючы зачапіцца хоць за нешта, але ў яе гэта ня надта выходзіць, праўда, вось на мяне зьвярнула ўвагу, спрабуе нешта гаварыць. – У мяне відзежа была. Я ноч напярэдадні ня спала, разумееш, і тут гэтая работа. Адным словам, я напісала ім штосьці кшталту таго, я ўжо дакладна ня памятаю, але галоўная думка там такая была, што напраўду гэтыя палівальныя машыны, яны паліваюць зусім не вадой.
– А чым?
– Ты разумееш, – яе голас раптам робіцца сур’ёзны і напалоханы, – я калісьці раніцай прачнулася, вельмі рана, яшчэ шостай не было, і мяне нешта перамкнула, што трэба купіць малака, і я ўзяла нейкі тэрмас і ў тапках пайшла шукаць малако.
– А шостай ранку?
– Я ня ведала, – кажа яна, – што толькі шостая. Я проста выйшла на балкон, а было ўжо сьветла, гляджу – унізе праязжаюць гэтыя штукі, ну, – палівальныя машыны, я чамусьці падумала, што гэта малакавозы, яны ж падобныя, пагадзіся.
– Ну, не зусім.
– Чаму?
– Дзе ты бачыла, каб малакавозы палівалі вуліцы малаком?
– Малаком? – тут Маруся замаўкае, пэўна, у яе зараз зноў відзежа, але я пасьпяваю выцягнуць яе назад.
– Але, – кажу, – сапраўды падобныя. Прынцып такі самы. Нешта возяць сабе ў бочках. Пажарныя машыны таксама падобныя.
– І цыстэрны з нафтай, – кажа Маруся.
– Да, – кажу, – цыстэрны з нафтай таксама, у прынцыпе, падобныя да малакавозаў.
– Я тады падышла да палівальнай машыны са сваім тэрмасам, – працягвае Маруся, – і тут, ты разумееш што – у мяне трапіў струмень вады, ён ударыў акурат у мяне, у цела, у твар, на рукі, нават тэрмас з рук выбіў. І вось тут, ты разумееш, я паднесла рукі да твару, па іх сьцякала халодная вада, і панюхала іх. Ведаеш, чым яны пахлі?
– Чым? – пытаю.
– Газам.
– Якім газам?
– Ня ведаю, – кажа Маруся. – Але дакладна – газам. І я, ведаеш, што падумала – гэта ў прынцыпе магло быць зроблена наўмысна, разумееш – яны наўмысна падмешваюць у ваду для паліваньня танізуючы газ, скажам, для таго, каб, з аднаго боку, насельніцтва прастымуляваць перад пачаткам працоўнага дня, а зь іншага – скіраваць энэргію гэтага самага насельніцтва ў прадуктыўнае рэчышча, паколькі газ гэты павінен быў быць выраблены на аснове псыхатропных штук, народ бы па-свойму заводзіўся і весела валіў бы на вытворчасьць.
– І ты ўсё гэта напісала?
– Так, – кажа Маруся, – напісала. У мяне ж відзежа была. Я яшчэ пачала прыдумляць розныя варыяцыі на гэтую тэму, там, скажам, усе элементы, прысутныя ў газе, трапіўшы ў паветра, пачыналі дзейнічаць толькі праз 45 хвілін. І калі палівалкі выкідалі газ у паветра, напрыклад, а 6.15, да 7 ён дзейнічаў толькі часткова і быў якраз надзвычай шкодным для чалавечага арганізму.
– А гэта для чаго?
– Каб адрэгуляваць распарадак дня ў гарадох. Калі ты выпрэшся на вуліцу да 7 – ты хапаеш сваю пайку шкодных рэчываў і цябе цэлы дзень выкручвае, разумееш? Пры гэтым, калі ты выходзіш з дому, ну хаця б роўна а 7 – ты нармальна закачваешся правільнай сумесьсю і цэлы дзень кілбасішся ў імя дабрабыту бацькаўшчыны, выходзіць эканомна і рацыянальна.