Нябожчыкава люстра (на белорусском языке)
Шрифт:
– Я думаю, вы робiцеся трохi меладраматычным, Пуаро.
– Вы лiчыце, што мае iдэi занадта падобныя на кiно? Але часта жыццё маё, Рыдл, надзiва падобнае на кiно.
– У Вестшыры пакуль што не было такога, - сказаў галоўны канстэбль. Лепей мы скончым нашы размовы з астатнiмi, як вы думаеце? Позна ўжо. Мы не бачылi яшчэ Рут Шэвенi-Гарэ, а яна, напэўна, самая важная з усiх.
– Добра. Але ёсць яшчэ мiс Кардвэл. Можа, нам сустрэцца спачатку з ёю, бо гэта не зойме многа часу, а з мiс Шэвенi-Гарэ пагутарым напаследак.
– Слушная
9
У той вечар Пуаро толькi зiрнуў на Сьюзен Кардвэл. Цяпер ён пiльней прыгледзеўся да яе. Разумны твар, падумаў ён, нельга сказаць, што прыгожы ў поўным сэнсе слова, але надзелены прывабнасцю, якой проста мiлавiдная дзяўчына магла б пазайздросцiць. Валасы пышныя, твар з густам дагледжаны. Назiральныя вочы.
Пасля некалькiх папярэднiх пытанняў маёр Рыдл сказаў:
– Я не ў курсе, як блiзка вы знаёмыя з гэтай сям'ёй, мiс Кардвэл?
– Я iх зусiм не ведаю. Х'юга зрабiў так, каб мяне сюды запрасiлi.
– Дык вы сябруеце з Х'юга Трэнтам?
– Такi мой статус у гэтым доме: сяброўка Х'юга Трэнта.
– Сьюзен Кардвэл усмiхалася, працяжна вымаўляючы словы.
– Вы даўно знаёмы з iм?
– О, не, усяго нейкi месяц.
– Яна зрабiла паўзу, а потым дадала: - Я тут у якасцi нявесты.
– I ён прывёз вас пазнаёмiць са сваiмi?
– О, божа, зусiм не так! Мы трымалi гэта ў глыбокай тайне. Я проста прыехала на разведку. Х'юга казаў мне, што iх сям'я - як вар'яцкi дом. Я вырашыла: прыеду сама i пагляджу. Небарака Х'юга - мiлы пястун, але ў яго не варыць як след галава. Становiшча, ведаеце, было досыць крытычнае. Нi ў Х'юга, нi ў мяне - нiякiх грошай, а сэр Гервазы, галоўная надзея Х'юга, гарэў жаданнем ажанiць свайго пляменнiка з Рут. Х'юга, ведаеце, трохi слабавольны. Ён мог згадзiцца на гэты шлюб, разлiчваючы развесцiся потым.
– Такая iдэя не вабiць вас, мадэмуазель?
– мякка запытаўся Пуаро.
– Абсалютна. Рут магла б атрымаць усе i адмовiць яму ў разводзе цi яшчэ што. Я цвёрда рашыла: не зраблю i кроку ў Найтбрыдж Святога Поля, пакуль не змагу з'явiцца сюды, дрыжучы, з ахапкам лiлеяў у руках.
– Дык, значыць, вы прыехалi вывучыць сiтуацыю?
– Але.
– Еh biеn!
– сказаў Пуаро.
– Вядома, Х'юга меў рацыю! Усе ў гэтай сям'i ненармальныя! За выключэннем Рут, тая, як быццам, нармальная. Яна залучыла сабе прыяцеля i ставiлася да iдэi шлюбу не з большым энтузiязмам, чым я.
– Вы маеце на ўвазе мiстэра Бараўза?
– Бараўза? Ды не! Рут не закахалася б у такога няшчырага чалавека.
– Дык хто ж быў прадметам яе захаплення?
Сьюзен Кардвэл памаўчала, працягнула руку па цыгарэту, запалiла i адказала:
– Лепей вы пацiкаўцеся пра тое ў яе. Урэшце, што мне да таго.
Маёр Рыдл запытаўся:
– Калi апошнi раз вы бачылi сэра Гервазы?
– Надвячоркам, калi была гарбата.
– Вы не заўважылi чаго-небудзь нязвыклага ў яго паводзiнах?
Дзяўчына пацiснула плячыма.
– Ён быў як заўсёды.
– Што
– Гуляла ў бiльярд з Х'юга.
– Больш вы не бачылi сэра Гервазы?
– Не.
– А як вы ўспрынялi стрэл?
– З гэтым было трохi дзiўна. Разумееце, мне здалося, што быў першы гонг, таму я хуценька пераапранулася, выскачыла з пакоя, пачула, як я падумала, другi гонг i кiнулася ўнiз па лесвiцы. У першы вечар я спазнiлася на адну хвiлiну на абед, i Х'юга сказаў мне, што гэта амаль перакрэслiла нашы надзеi на Старога. Вось я i пабегла ўнiз. Х'юга быў якраз перада мною, i тады пачуўся нейкi дзiўны трэск, i Х'юга сказаў: гэта корак ад шампанскага; але Снэл запярэчыў; дарэчы, i я не думала, што той гук даляцеў са сталовай. Мiс Лiнгард лiчыла, што ён пачуўся зверху, але ўрэшце мы сышлiся на зваротнай успышцы аўтамабiля, гурмой рушылi ў гасцiную i забылiся пра гэта.
– Вам нiколi не прыходзiла, хоць на момант, думка, што сэр Гервазы мог застрэлiцца?
– запытаўся Пуаро.
– Ну, як такое магло прыйсцi мне ў галаву? Стары, здавалася, цешыўся жыццём i сабою. Я не магла i падумаць, што ён зробiць такое. I не магу здагадацца, чаму ён гэта зрабiў. Вiдаць, толькi таму, што быў ненармальны.
– Нешчаслiвая падзея.
– Вельмi, для Х'юга i мяне. Ён, як быццам, нiчога не пакiнуў Х'юга, цi амаль нiчога.
– Хто вам сказаў гэта?
– Х'юга выпытаў у старога Фобза.
– Ну што ж, мiс Кардвэл...
– Маёр Рыдл хвiлiнку падумаў.
– Вiдаць, гэта ўсё. Як вы лiчыце, мiс Шэвенi-Гарэ адчувае сябе дастаткова добра, каб прыйсцi i пагаварыць з намi?
– О, я думаю, яна зможа прыйсцi. Я скажу ёй.
Пуаро ўмяшаўся:
– Адну хвiлiнку, мадэмуазель. Цi бачылi вы гэта раней?
Ён працягнуў аловак, падобны на кулю.
– Ага, бачыла, калi мы гулялi ў брыдж сёння пасля поўдня. Гэта старога палкоўнiка Бэры, я думаю.
– Ён забраў яго пасля робера?
– Чаго не ведаю, таго не ведаю.
– Дзякую, мадэмуазель. Гэта ўсё.
– Добра, я скажу Рут.
Рут Шэвенi-Гарэ ўвайшла ў пакой, як каралева. Твар яе быў свежы, галава высока ўзнята. Але вочы, як i вочы Сьюзен Кардвэл, пазiралi ўважлiва. На ёй была тая ж сукенка бледна-абрыкосавага колеру, што i тады, калi Пуаро прыехаў. Сукенку аздабляла прышпiленая да пляча ружа густога колеру самон*. Гадзiну назад яна была свежая i яркая, а цяпер прывяла.
* Аранжава-ружовы колер.
– Дык што?..
– абазвалася Рут.
– Мне вельмi няёмка турбаваць вас, - пачаў маёр Рыдл.
Яна перабiла яго:
– Вядома, вы павiнны патурбаваць мяне. Вы павiнны патурбаваць кожнага. Аднак, я магу сэканомiць ваш час. Я ўяўлення не маю, чаму Стары скончыў жыццё самагубствам. Адзiнае, што магу вам сказаць: гэта анi не падобна на яго.
– Вы не заўважылi ў яго сённяшнiх паводзiнах чаго-небудзь нядобрага? Цi не быў ён у дэпрэсii або празмерна ўзбуджаны - цi хоць што было анармальнае?