Паляўнiчы (на белорусском языке)
Шрифт:
Iнспектар не адразу зразумеў Роя.
– Навошта?
– сказаў ён.
– Вы атрымалi яго, а Боб возьме сабе ўчастак на поўначы.
Рой страцiў цярпенне.
– Я адмаўляюся ад свайго ўчастка. Перадайце яго Бобу, калi, вядома, ён захоча.
Рой ведаў зараз, што жаданне адмовiцца ў яго ўзнiкла яшчэ ў той момант, калi ён убачыў у руках iндзейца чысты белы лiсток. У гэты момант уласная перамога Роя стала для яго крахам, i зараз ён без шкадавання аддаваў участак Бобу. Яго не клапацiла, што ён парушыў закон цi паляваў у заказнiку. Ён аддаваў участак Бобу таму, што не мог вярнуцца ў Муск-о-гi, аддаваў як усвядомлены iм доўг перад iндзейцам i перад любым чалавекам, перад усiмi людзьмi, якiя ў сваю чаргу былi ў даўгу перад iм i выручылi б яго ў выпадку патрэбы.
– Хай бярэ яго, - сказаў Рой, - каб толькi iншыя не шумелi.
Iнспектар пацiснуў плячыма.
– Як хочаце, Рой.
– Ён нiчога не разумеў.
– Тады бывайце, - сказаў Рой.
– А чаму вы не хочаце, каб я запiсаў на вас адзiн з паўночных участкаў? спытаў iнспектар, якi пачынаў нервавацца ад выбрыкаў Роя.
– Не трэба пра гэта, iнспектар, - адказаў Рой.
– Дык вы не хочаце новага ўчастка?
– Не, - адказаў Рой.
– Не хачу.
– Але чаму?
– умяшаўся Бэрк.
Рой зiрнуў на гэтага вучонага лесавiка i засумняваўся: цi ведае ён на самай справе, што такое лес? Як яму давесцi, гэтаму Бэрку, што ён страцiў Сент-Элен, а значыць, страцiў i Муск-о-гi, страцiў i поўнач. Як яму давесцi, што куды б ён нi пайшоў, яго ўсюды чакае доля ляснога сыча, як расказаць гэтаму Бэрку пра ўсё?
– Чаму б вам не пайсцi на поўнач?
– не здаваўся Бэрк.
– Надта далёка.
– Вы ненармальны, - прамармытаў iнспектар.
– Магчыма, - сказаў Рой i пайшоў.
Рой не еў ужо цэлыя суткi i ведаў, што, калi вып'е хоць кроплю, яму стане блага. Ён нацягнуў шапку так, каб засцерагчы вочы ад сонца, i ляжаў на лаўцы каля бара Клема. Ён не хацеў больш нiчога вырашаць, нi пра што думаць. Яму было прыемна, тут на сонцы, i хацелася заснуць, але заснуць ён не паспеў. Нейкi бяздомны сабака абнюхаў яго i лiзнуў твар, калi ён апусцiў руку, каб пагладзiць яго. Пасля прыйшоў Самсон.
Самсон ссунуў ногi Роя з лаўкi.
– Куды гэта ты спяшаешся?
– спытаў ён i сеў.
– Мы шукалi цябе, а цябе няма.
– Я спаць хачу, - адказаў Рой.
– Iнспектар кажа, што ты адмовiўся ад свайго ўчастка i не захацеў браць на поўначы. Гэта праўда? Ты на самай справе зрабiў гэта?
Рой перавёў погляд на бляклую пляму возера Гурон.
– Праўда, Самсон, - сказаў ён абыякава.
– Я яшчэ разумею, чаму ты аддаў свой участак, - сказаў Самсон.
– Але чаму не iсцi на поўнач? Гэтыя мясцiны чакаюць такiх, як ты. Ты гадамi гаварыў пра тое, каб пайсцi на поўнач. Дык што ж сталася, чаму ты перадумаў, калi ёсць такая мажлiвасць?
Рою мiжволi давялося разыгрываць Самсона.
– Старэю я, Самсон, для такiх прыгод, - сказаў ён.
– Гэта для такiх дужых хлопцаў, як ты.
– Рой успомнiў, колькi разоў ён спрабаваў разлучыць Скоцi з Самсонам i нiчога не выходзiла. А як лёгка разлучылi iх абставiны.
– Што ты будзеш рабiць без Скоцi?
– спытаў ён здзеклiва.
Вялiкiя далонi Самсона былi такiя цяжкiя, што сабака глуха забурчаў.
– Скоцi адмовiўся ад свайго ўчастка i вырашыў iсцi на поўнач разам са мной. Давай i ты з намi. Чаму ты не хочаш? Што з табой?
Рой не адказаў, але засмяяўся са Скоцi, як смяяўся з Самсона. Смяяўся ён i з сябе, са сваiх спроб разлучыць iх.
– Дык што, Рой?
– спытаў Самсон.
– Я вырашыў адпачыць, - адказаў Рой.
Самсон не адставаў ад яго, не пераставала яго рука церабiць сабаку. Але ад абодвух ён нiчога толкам не дабiўся, ды тут з'явiлiся Скоцi i Джэк Бэртан.
– Так!
– сказаў Рой.
– Значыцца, з'явiлiся яго экселенцыя айцец Малькольм i дарожны ўпаўнаважаны.
– Я прывёў Джэка, - дзёрзка пачаў Скоцi, - каб хоць ён навучыў цябе. Паслухай, Рой. Ты аддаў свой участак Iндзейцу Бобу, гэта твая справа, мяне гэта не турбуе, - эмацыянальнасць гэтага iдэалiста была надта яўнай i падкрэсленай.
– Але навошта адмаўляцца ад новага ўчастка на поўначы? Што ты думаеш рабiць далей? Сядзець тут i памiраць?
– Пайшоў ты, Скоцi, - панура прамовiў Рой.
Скоцi адмовiўся ад уяўна гнеўнага тону.
– I чаму табе не пайсцi на поўнач са мной i Самсонам?
– пытаўся ён.
– Чаму ты не папросiш iнспектара запiсаць цябе на адзiн з тых участкаў?
Рой паглядзеў на толькi што наваксаваныя боты Скоцi.
– А навошта табе iсцi на поўнач?
– спытаў ён у Скоцi.
– Ты ж выцягнуў свой стары ўчастак, навошта табе валачыся на поўнач?
– Не будзь упартым, Рой, - папрасiў Самсон.
– Чаму ты не хочаш пайсцi з намi?
– Але чаму б вам не пайсцi зараз у бар i не напiцца?
– спытаў Рой, i адразу ж закрычаў на iх, каб не думаць, якое гэта было б шчасце - пайсцi на поўнач з Самсонам i Скоцi, шчасце, якое ён не прымаў дзеля непазбежнай адзiноты, якая чакала яго ўсюды ў лесе. Калi ўжо нiчога не было для яго ў Сент-Элене, дык нiчога не было для яго i ў лесе. Як яны не могуць гэтага зразумець?
– Схадзiце, - крычаў ён iм, - схадзiце i добра напiцеся, пакуль вас не зжэрла ледзяная пустыня!
– Мо ты ўгаворыш яго, - сказаў Скоцi Джэку.
– Ты не маеш рацыi, Рой, i сам гэта добра ведаеш.
– I ён павёў Самсона ў бар.
Рой адразу ж напаў на Джэка.
– Ну, - сказаў ён.
– Выратавальнiк дарог! Выратавальнiк горада! Што яшчэ. ратаваць збiраешся?
– Але атака была слабая.
– Мне паведамiлi, што ўчора вечарам ты не знайшоў мяне, - сказаў яму Джэк, не звяртаючы ўвагi на яго горыч.
– Я нiкога не знайшоў учора вечарам, - адказаў Рой.
Джэк сеў.
– Ты, вядома, заходзiў дамоў?
Рой павольна кiўнуў.
– Прыйшоў у свой пакой, а там чужыя дзецi.
– Ён прыкрыў шапкай вочы i гаварыў вельмi спакойна.
– Хто купiў ферму, Джэк? Нехта з Раселяў?