Порт у тумане (на белорусском языке)
Шрифт:
– А маржовы тлушч?
Капiтан аж вочы вылупiў.
– А гэта нашто?..
– Не ведаю...
– Не! Судны кабатажнага плавання перавозяць заўсёды амаль адно i тое ж: гароднiну, асаблiва цыбулю - у Ангельшчыну, вугаль - у брэтонскiя парты, камень, цэмент, шыфер... Я гаманiў са шлюзаўшчыкамi наконт апошняга заходу "Сэн-Мiшэля". Шаснаццатага верасня ён прыйшоў з Кана якраз у канцы прылiву. Партавiкi збiралiся закончыць работу. Жарыс сказаў, што ў фарватэры мала вады, каб выходзiць у мора, асаблiва ў тумане. А капiтан дамогся ўсё ж такi свайго, i iм
– Брат Жулi быў на борце?
– Вядома! Iх усяго трое: капiтан, ён жа i гаспадар судна, i два матросы. Вялiкi Луi...
– Гэта мянушка катаржнiка?
– Але. А iмя - Луi. Ён ростам вышэйшы за вас i прыдушыць любога адной рукою...
– Небяспечны тып?
– Калi вы спытаеце пра яго ў мэра або ў iншага тутэйшага буржуа, вам скажуць, што небяспечны. Ну, а я ведаў яго да таго, як ён трапiў на катаргу. Нячаста ён тут i бывае. Магу адно сказаць, што ў Вiстрэаме ён глупстваў нiколi не рабiў. П'е, вядома... Цi пэўна п'е... цяжка сказаць... Заўсёды нейкi спляжаны... То з'явiцца, то знiкне... Накульгвае на адну нагу, галава i плечы ўсё роўна як крыху перакошаныя - вось i выглядае падазрона... Толькi капiтан "Сэн-Мiшэля" iм задаволены...
– I ён быў учора, калi адсутнiчала сястра?
Дэлькур адвярнуўся, не рашыўшыся зманiць. I Мэгрэ зразумеў, што ўсяе праўды яму тут нiколi не скажуць: усе гэтыя людзi мора былi звязаны нейкiм моцным духам еднасцi.
– Не адзiн ён.
– Што вы хочаце сказаць?
– А нiчога. Кажуць, што бачылi нейкага незнаёмага... Зрэшты, хто яго ведае...
– Хто яго бачыў?
– Не ведаю... Кажуць так некаторыя... Можа, вып'ем?..
Гэтым разам Мэгрэ ўвайшоў у шынок, пацiскаючы працягнутыя рукi.
– Хуценька ж яны ўправiлiся, пракуратуршчыкi!..
– Што будзеце пiць?
– Пiва.
За ўвесь дзень сонца нi разу не схавалася. Але памiж дрэвамi працягнулiся ўжо смугi туману, дый вада ў канале пачынала дымiцца.
– Зноў на ўсю ноч у гэтую вату!
– уздыхнуў капiтан.
I адразу ж завыла сiрэна.
– Гэта сiгнальны буй, там, пры ўваходзе ў фарватэр.
– Капiтан Жарыс часта хадзiў у Нарвегiю?
– спытаўся раптам Мэгрэ.
– Калi служыў у Ангельска-Нармандскай кампанii, дык нярэдка. Асаблiва адразу пасля вайны: не хапала дрэва. Паршывы груз, нiякай магчымасцi манеўраваць...
– Вы служылi ў адной кампанii?
– Нядоўга. Я больш служыў у бардоскай кампанii "Вормс". Хадзiў, як мы кажам, на "трамваi", гэта значыць па адным i тым самым маршруце: Бардо - Нант, Нант - Бардо... I так - васемнаццаць гадоў!
– Адкуль родам Жулi?
– Дачка рыбака з Порт-ан-Бэсэна... Зрэшты, якi там рыбак!.. Бацька нiколi сур'ёзнай справай не займаўся... Памёр у вайну... Мацi, напэўна, i сёння гандлюе на вулiцы рыбай, а больш п'е ў шынку.
I зноў, думаючы
Жарысаў дом ужо знiкаў у тумане. Святла не было нi на другiм паверсе, адкуль забралi нябожчыка, нi ў сталовай - яно гарэла толькi ў калiдоры i, мабыць, на кухнi, дзе суседкi сядзелi з Жулi.
У шынок увайшлi памочнiкi шлюзаўшчыкоў. Каб не замiнаць камiсару i капiтану, яны селi за столiк у глыбiнi шынка i пачалi партыю ў дамiно. У порце запалiлi маяк.
– Паўтарыце!
– сказаў капiтан афiцыянтцы, паказваючы на чаркi.
– Цяпер я частую, - зноў павярнуўся ён да Мэгрэ.
А той спытаў у яго нечакана мяккiм голасам:
– А дзе б ён цяпер быў, Жарыс, калi б быў жывы? Тут?..
– Не! Сядзеў бы ў сябе дома ў пантофлях!
– У сталовай? У спальнi?
– На кухнi... чытаў бы газету, потым садовую кнiгу... З нейкага часу ён захапiўся кветкамi... Паглядзiце! Позняя восень, а ў яго поўны сад кветак...
Астатнiя наведнiкi шынка засмяялiся. Але, вiдаць, iм было крыху нiякавата ад таго, што яны марнуюць час тут, а не маюць якога-небудзь вартага захаплення, накшталт кветак, як у Жарыса...
– Ён не хадзiў на паляванне?
– Зрэдку... Хiба што калi яго хто запрашаў...
– З мэрам?
– I такое бывала... Калi качак было багата, яны разам палявалi з будана...
Святло ў шынку было такое слабае, што ў тытунёвым дыме амаль не было вiдаць гульцоў у дамiно. I паветра было спёртае: увесь час палiлi ў печцы. На вулiцы была поўная цемра, але ў тумане яна рабiлася мутная - нечым нездаровым патыхала ад яе. Па-ранейшаму выла сiрэна. Люлька ў Мэгрэ патрэсквала.
Адкiнуўшыся на крэсле i прыплюшчыўшы вочы, ён спрабаваў злучыць асобныя дэталi справы, пакуль яшчэ нiчым мiж сабою не звязаныя.
– Жарыс знiк на паўтара месяцы i вярнуўся з разбiтым i залатаным чэрапам!
– сказаў ён, не прыкмецiўшы, што думае ўголас.
– А ў дзень вяртання яго чакала тут атрута. I толькi на ранiцу Жулi знайшла цыдулку ад брата!
Мэгрэ цяжка ўздыхнуў i прамармытаў, нiбы рабiў выснову:
– Урэшце, яго спрабавалi забiць! Пасля вылечылi. А потым усё ж такi забiлi! Калi толькi...
Гэтыя тры падзеi нiяк не звязвалiся ў адно. I тут раптам у галаву прыйшла дзiўная думка - настолькi дзiўная, што нават спалохала яго.
"Калi толькi першы раз яго спрабавалi не забiць, а проста зрабiць iдыётам..."
Хiба парыжскiя медыкi не казалi, што аперацыю зрабiў майстар сваёй справы?
Але няўжо, каб зрабiць чалавека непаўнацэнным, трэба раскраiць яму чэрап?
I потым, што гаворыць за тое, што Жарыс страцiў розум?
На Мэгрэ глядзелi ў пачцiвым маўчаннi. Хiба што таможнiк паказаў адзiн раз афiцыянтцы на чаркi:
– Тое ж самае...
Усе сядзелi, ёмка ўладкаваўшыся на крэслах, разамлелыя ад цяпла i задуменныя. I думкi гэтыя, i без таго не надта ясныя, рабiлiся зусiм цьмяныя.