Сад Замкнёных Гор

Мінскевіч Серж

Натоўп вішчэў, калыхаўся, быццам водарасьці ва ўскаламучаным чопе вады, віраваў і ўсьпеньваўся, калі бачыў удалы прыём, выкананы дзяўчынамі.

У фінал выйшла высокая блёндынка, яе глянцавая з-за алею скура зьдзіўляла белізною. Яна была быццам парцалянавая: даўгія ногі — заўсёды напятыя, ад чаго хада яе, здвалася рэзкай, пругкай, і пры кожным кроку ганарліва ўздрыгваліся невялічкія грудкі. У яе былі мужчынскія плечы і моцныя жылістыя рукі. А пранікнёны і неяк знутры, са спазьненьнем пасьля лагоды, востры і чэпкі, як кіпці кошкі, пагляд

зялёных вачэй мог запалохаць, зьбянтэжыць ня толькі спаборніцу, але і самага бястрашнага ваяра.

Насупраць яе стаяла зусім юная дзяўчынка, аднак яна ніколечкі не саромелася сваёй галізны, хаця столькі вачэй сачылі за ёй. Ня ведаю, ці падалася яна мне прыгожай, але незвычайная абаяльнасьць сыходзіла ад яе рухаў і паставы, нягледзячы на дзёрзкасьць, сьмеласьць у пякучых чорных вачах. Смуглявая брунэтка была ніжэйшая за блёндынку, затое па тэмпэрамэньце яна нашмат пераўзыходзіла сваю спаборніцу, без згрызот сумленьня магла імкліва разьвярнуцца да нахабнага мужлана з публікі і адпусьціць такое салёнае слоўка, што палова натоўпу пакотвалася ад рогату.

Бургамістар махнуў рукавом, і барацьба пачалася.

Чарнявая першая рынулася ў бойку.

Яна хутка падляцела да зялёнавокай «жардзяйкі», пачала штурхаць яе ў плечы, грудзі, жывот. Але блёндынка, больш дасьведчаная, адыходзіла на спружыністых нагах ці проста выстаўляла наперад, нібы пяцівострую дзіду, доўгую руку. Смуглянцы даводзілася нахіляцца, спрабаваць атакаваць з-пад нізу.

Столькі эмоцый выяўлялася і імгненна зьмяняліся ў яе на твары — вялікія вочы ўспыхвалі радасьцю маленькай перамогі і тут жа хмурнелі ў роспачы з-за прыкрай прамашкі, што дужа весяліла публіку.

І, наадварот, камень… ніводнае брыво падчас бойкі не зварухнулася на твары блёндынкі. Толькі зялёны позірк настойліва працінаў і гасіў, гасіў агонь у чорных зрэнках смуглянкі. Кожны рух зеленавокай дзяўчыны быў дакладны, вывераны.

Смуглянка кінулася ў новую атаку, але ногі «адспружынілі» блёндынку трохі ўбок. Смуглянка прамахнулася і па інэрцыі падалася далей — у гэты момант доўгая рука блёндынкі падштурхнула яе ў напрамку руху. Смуглянка паляцела за сьпіну сваёй спаборніцы і перад самым краем пастамэнта, спрабуючы прызямліцца на ногі, устояць, спатыкнулася, упала на плястыкавую падлогу.

Блёндынка разьвярнулася, падскочыла да смуглянкі і ўсей вагой цела навалілася на яе, сантымэтар за сантымэтрам выціскаючы на краёк.

Нечакана магутны рогат пакаціўся па натоўпу.

Смуглянка злаўчылася, перавярнулася пад даўготным тулавам блёндынкі, і, дзякуючы алею, выпаўзла між нагамі сваёй спаборніцы.

Відовічша публіцы падабалася. Неверагодны гоман, сьвіст, рогат сатрасалі горад.

Толькі мне тая бойка не прыносіла радасьці. Я стаяў на ўслончыку, трошкі далей ад разьюшаных дзяўчат, у глыбіні сцэны-пастамэнта, праваруч і леваруч ад мяне знаходзілася ўзброеная п’езапісталетамі варта. Мае ногі стаміліся, зацяклі, але — я сумна ўсьміхнуўся — вісець ім усё роўна не жадалася.

Дзяўчаты ў моцных абдымках перакаціліся на самы край пастамэнта. Яны цяжка пыхкалі і з апошняй моцы намагаліся выціснуць за край іншую.

Але іх целы былі настолькі шчыльна пераплецены, што здавалася зрослымі, як у сіямскіх блізьнятаў, і толькі па тоненькай рысцы — мяжы перамены колеру, можна было здагадацца хто ёсьць хто.

Дзяўчаты яшчэ пару разоў хіснуліся і разам паляцелі на зямлю, і разам застагналі.

Да іх падбег худы паліцмайстар, што выконваў ролю арбітра, агледзеў, узьняў крыжом рукі над сабой — пераможцы няма!

У выпадках, калі спаборнікі разам падалі з пастамэнта, перамога прысуджалася таму, хто знаходзіўся зьверху.

А цяпер смуглае і белае плячо аднолькава дакраналіся зямлі.

Нічыя — даволі рэдкі выпадак!

V

Нічыіх не бывае!

Дзяўчат зноў вывелі на пастамэнт-сцэну.

Бойка працягваецца!

Разумовая «машына» зеленавокай блёндынкі пачала даваць збоі. Крокі, выпады, рухі былі ўжо не такія адточаныя, упэўненыя, як спачатку.

А юная смуглянка мела сапраўды невычарпальны запал. Можа яна стамілася, але тэмпэрамэнт не стамляецца!

Яна нечакана для ўсіх падбегла да краю і крыкнула ў натоўп:

— Хлопцы, калі звалюся, падтрымаеце!

— Так!

— Падтрымаем! — забасілі галасы.

— Давай! Давай! Рытм! — зноў крыкнула смуглянка і некалькі разоў пляснула ў ладкі.

Сотні, тысячы далоняў падхапілі шалёны тэмп.

На самым ускрайку рухоткая смуглянка пачала танцаваць старажытны танец. Яе прыродны келіх імкліва затрапятаў, здавалася, вакол яе хвалюцца паветра, якое раскрытымі ратамі лавілі мужчыны гораду.

– Ідзі сюды, жардзяйка. Глядзі! Я на самым краі! — яна танчыла і сама запалялася сваімі зьвіўнымі, як полымя, рухамі.

Бліскучае ад алею, юнае цела насамрэч выглядала пялёсткам жывога агню, над якім зьзялі дзьве чорныя іскрынкі вачэй.

– Ідзі да мяне, жардзяйка! Табе варта толькі дакрануцца!

Юная смуглянка псыхалягічна перамагла сваю спаборніцу, і тая частка публікі, якая падтрымлівала яе, трыўмфавала.

І ўсё больш і больш хмурнеў бургамістар, ён жа паставіў на блёндынку.

З каменным тварам тая падышла да смуглянкі, рэзка выпрастала рукі… Але смуглянка адскочыла і чамусьці пабегла на супроцьлеглы край пастамэнта.

— Яна спалохалася! — усклікнуў бургамістар і трошкі прыўзьняўся на насілках. — Давай, Адэльжа! Дагані яе! Выштурхні чортаву блазьнючку!

Зеленавокая блёндынка, павінуючыся, кінулася за юнай дзяўчынай.

Вось-вось белыя кулакі дастануць смуглую сьпіну. Але юная смуглянка зьнянацку падсаджваецца, амаль падае пад ногі разьюшанай блёндынцы, тае губляе раўнавагу, пералятае за край пастамэнта і, зрабіўшы высокае сальта, апускаецца на бэтонную зямлю. Ляжыць, не варушыцца. Да яе падбягае варта, неяк прыводзіць у прытомнасьць…