Сад Замкнёных Гор
Шрифт:
Я чакаў, калі ён падыдзе, хоць павітаецца, каб праверыць мае нэрвэйкі. Але ён ня толькі не падыйшоў, а неўзабаве зусім зьнік.
У сьвядомасьці пачаў трывожна зьвівацца вусень пытальніка, я насьцярожыўся. Прадчуваньне ліха наплыло і праз хвілю адкацілася ў далёкі кут, калі я ўбачыў, як да Руаты нялоўка заляцаецца дробны начальнік паліцыі. Пакуль на пагулянцы ўсё было як звычайна, я мог супакоіцца, але весяліцца разам з усімі ўжо не хацелася.
І маё пачуцьцё мяне не падманула!
Калі вельмі пекная дзяўчына з русай доўгай
Двум добра выпіўшым дзецюкам не спадабаліся мае карыя вочы, дзецюкі сумесна наваліліся на мяне. Я быў ня вельмі гатовы да абароны, таму яны лёгка падмялі мяне пад сябе. Давялося дужа якасна папрацаваць лакцямі, каб глынуць сьвежага паветра.
Прайшло даволі часу, пакуль я цалкам вызваліўся ад іх і паглядзеў на трон Руаты. Але яе там не было.
Я абышоў усе закуткі чортавай карчмы, разварушыў усе «куча-малы», якія сваімі тулавамі ўтваралі госьці, раскідаў паламаную мэблю. Нідзе!
Мне стала зразумела, што дзікая, бязглуздая бойка была справакавана, каб выкрасьці Руату. І зьяўленьне Ўпляйка было не выпадковым!
Я ня ведаў, што мне рабіць, я тузаў людзей, якія тут жа, на падлозе, засыналі, пытаўся, ці ня бачылі Руату. Сонным голасам кожны цягнуў: «Не-ее». А начальнік паліцыі нават ня змог паварухнуцца — ён хроп пад сталом сярод раструшчаных памідораў.
Ніхто. Ніхто не памкнуўся мне дапамагчы. Праўда, праз колькі хвілін я сам зваліўся ў зьнямозе.
У віно было падмешана снатворнае.
Я прачнуўся, ня ведаю праз колькі часу, на трохкутным кавалку ад былога стала. Нада мной стаяў дырэктар карчмы, яго чырвонае тварападабенства вішчала аб кампэнсацыі.
— Руата вам заплоціць, — сказаў я.
— Руата! Дзе цяпер тая Руата!
Я здагадаўся, што ён нешта ведае пра яе, і хоча дадаткова адхапіць куш зь мяне, я ўскочыў:
— Дзе яна?
Ён адхіліўся.
— Эй, хутчэй сюды! Выкіньце яго адсюль! — закрычаў ён ахоўнікам.
Тры грамідлы ня вельмі ветліва выпхнулі мяне з карчмы.
Я застаўся адзін на непрыгляднай вуліцы.
Людзей амаль не было. Ніхто не хацеў са мной размаўляць.
Становішча было адчайнае. Ніякіх сьлядоў супраціву. Напэўна Руата таксама была ў сьне.
Дзень я кружляў вакол карчмы, біў у дзьверы, патрабуючы размовы з гаспадаром — безвынікова. Пасьля шныраў па бліжэйшых раёнах, але — аніякай зачэпкі.
Нарэшце я пайшоў на кірмаш — там заўсёды пачуеш апошнія плёткі.
Сапраўды, людзі гаманілі пра бойку ў карчме, сьмяяліся. Я спытаў ці ня бачылі яны Руату.
— А што, Руата зьнікла?
Я даў добрую тэму для плётак, і пакуль дайшоў да процілеглага краю кірмашовай плошчы, Руату тры разы гвалцілі, восем разоў застрэльвалі і бясконцасьць разоў разразалі на часткі і засоўвалі ў мяшок. Кожны з радасным хваляваньнем шаптаў, што Руату выкралі і кінулі ў трубу з бактэрыямі, альбо яе задушыла і схавала палюбоўніца асуджанага злачынцы, альбо прыдумвалі настолькі жудасныя гісторыі, што сінім інеем пакрываўся мой пазваночнік.
Я ня ведаў, што і падумаць. Сапраўды, у Руаты павінна быць шмат ворагаў — сваякі ахвяр, пераможаныя ёю спаборніцы, іх прыхільнікі, дый самі злачынцы. Але пры чым тут Упляйк? А можа, ні пры чым, можа ён быў у сталіцы і выпадкова, завітаў да нас?
Раптам хтосьці таргануў мяне. Я азірнуўся. Старая жабрачка ўсьміхнулася, паказаўшы адзін плястыкавы зуб.
— Вы шукаеце Руату?
— Так, — узрадаваўся я.
— Дайце пяць рутобаў, і я скажу вам, дзе яна.
Я дастаў з кішэні грошы.
— Яна і колькі мужчын на электрамабілі паехалі па чырвоным калідоры. Больш нікому ня вер!
— Там быў такі блакітнавокі, статны з русымі валасамі?
— У спраўнасьць, паночку, паведаць ня можу, але, здэцца, сядзеў тамака такі.
Я даў старой грошы, яна адразу ж скрывілася:
— Вох, якая я неразумная, трэба было болей папрасіць.
Божа ж ты мой, мае неасьцярожнае дзеяньне заўважылі ратазеі, і, нібы галодныя мухі на цукар, накінуліся на мяне.
— Ня верце гэтай пляткарцы! Я адзін толькі бачыў Руату і скажу ўсяго за тры рутобы.
— Не, я ведаю, дзе яна!
— Ды каго вы слухаеце! Паслухайце мяне!
Я ледзьве вырваўся са шчыльнага кола карысьлівых дарадчыкаў і хутка пайшоў да паўднёвага выйсьця з горада.
Праз два кварталы мяне дагналі чатыры-пяць хлопцаў у чорным, у масках. Без папярэджаньня іх кулакі абрушыліся на мяне. Хоць я не слабы, але сілы былі няроўныя.
— Прывітаньне ад Руаты!
— Забудзь пра яе! — апошняе, што пачуў я, перад тым як наступіла малінавая цемра.
Апрытомнеў я, калі на столі ўспыхнуў твар Галоўнага Інфарматара, які і паведамляў, што вялікая спартсмэнка Руата Наяроч Першая па просьбе ўраду адправілася ў Заходнія Тунэлі, для спаборніцтва з тамтэйшымі спартсмэнкамі. Я падняўся да экрана паведамленьняў — каля яго быў наклеены скотч імітацыі. Як толькі я яго сарваў, твар Інфарматара перастаў паведамляць пра Руату, і пачаў несьці нейкую лухту пра эканамічнае гадаваньне сьвіньняў.
Зьнянацку да мяне прыйшоў боль ад гузакоў і выцятых месцаў. Дзесьці гадзіну давялося адлежвацца. За гэты час у падсьвядомасьці зноў гучалі словы Вешчуна-настаўніка.
Калі боль трошкі сьціх, і я мог рухацца, упарта пайшоў да чырвонага, як казала старая, а значыць, да паўднёвага калідора. Мабыць сьмешна і жаласна было глядзець збоку на маю хаду: цела не жадала падпарадкоўвацца, — я нагадваў вялікую марыянэтку ў руках няўмекі, бо ня стаў выконваць патрабаваньне Сьпіральнай Змовы Замоваў — пачакаць содні да поўнага выздараўленьня.