Сад Замкнёных Гор
Шрифт:
Нарэшце дадыбаў да паўднёвай брамы горада, але яна была зачынена.
— Гэй, — крыкнуў брамніку, — адчыняй, трэба ісьці.
— Сам ідзі адсюль, дохлю, — вылаяўся ён. — Загад ня чуў? Тры дні нікога не выпускаць! Шукаюць вінаватых у пагроме карчмы.
«Значыць, шукаюць мяне? — спачатку падумаў я. — Але ж мяне ўжо адшукалі… Няўжо папраўдзе ловяць зачыншчыка бойкі? Нешта ня вельмі верыцца.»
— Слухай, братку, адчыні, надта сьпяшаюся, маці ў вёсцы хворая.
— Не магу. Чуў?
Усё ж такі я змог прайсьці праз браму, а вось мае грошы — не. Апошнія рутобы, што ціха пабразгвалі
Ад брамніка ж я пачуў, што сапраўды Руата і яе выкрадальнікі праяжджалі тут на электрамабілі.
Я памахаў службоўцу рукою, ён шчыра зьдзівіўся, што я ўжо кульгаў ня так моцна, але адзначыў, што і бегма ня можна дагнаць электрамабіль…
ХІІІ
Чалавек ішоў мне насустрач. Вопратка яго адразу кідалася ў вочы сваёй незвычайнасьцю. Чорны, старога пакрою, фрак, жоўтыя ў сінія і зялёныя колцы брыджы, сучасныя лёгкія сандалі пад валасатымі лыткамі, на галаве чалма, што нагадвала скручаную малінавую зьмяю, у руцэ лякіраваны сакваяж. Усе складнікі адзеньня былі прыстойна чыстымі і калісьці з гонарам вытрывалі спробу прасаваньня.
Мы павіталіся.
Ён казаў з правільнай сталічнай вымовай, хаця вопратка выкрывала, што чалавек доўга адсутнічаў у сталіцы і пасьпеў назаўжды адстаць ад тамтэйшай моды.
Яго твар суправаджаў кожнае слова дужа незвычайнай — пакуль не прывыкнеш — тэмпэрамэнтнай мімікай, уздымы махнатых броваў мелі такую вялікую амплітуду, што адразу пераконваесься — перад табой шчыры аптыміст. Пад правым вокам у яго была радзімка ў выглядзе павука, што яшчэ больш ажыўляла яго фізіяномію — быццам шчака, раз-пораз пацопваючы, імкнулася скінуць нахабнага інсэкта.
Мы разгаварыліся.
– І цяпер, бадай, ужо месяц бадзяюся па розных узроўнях, распытваю людзей пра Руату, — скончыў я свой сумны аповед.
— Прыемна пазнаёміцца з вашай інфармацыяй. Я — Оярэт-С Кіфандоарвай-Міц, вольны маг і філёзаф. Апошнім часам жыў на сьметніку і думаў над пабудовай сьвету. Я, бязь лішняй сьціпласьці скажу, што раскрыў тайну стварэньня вас… Мяне. Сусьвету! — пры тым галава яго моцна захісталася, напэўна каб зацьвердзіць справядлівасьць сказанага. — А вы, шаноўны спадару, — працягваў ён, — першы, хто зьвярнуўся да мяне, і я вас узнагароджу…
— Як? Узнагародзеце? — мне вельмі-вельмі спадабалася гэтая ідэя.
— Так, я ўзнагароджу вас сваёй тэорыяй. Вы будзеце першы, хто цалкам дазнае яе! Хай мае здагадкі жывуць у людзях!
Мая радасьць імгненна зачаўрэла. Мне ня вельмі «усьміхалася» слухаць нудныя філязофскія разважаньні, мне трэба было толькі спытаць, ці сустракаў ён на сваім шляху Руату, альбо Ўпляйка, але зь ветлівасьці я ня мог перапыніць яго.
Філёзаф зьняў чалму, раскруціў, дастаў зь яе кавалак хлеба:
— Жуйце, слухайце, разумейце… а падчас жаваньня ўсё запомніце…
Я зьдзівіўся ягоным словам і дзеяньням, але ежу ўзяў.
— Адмаўляць разьвіцьцё проста неразумна, хаця б таму, што раней людзі хадзілі толькі пешкі, потым езьдзілі на конях, а цяпер на элекрааўтамабілях. А раз ідзе разьвіцьцё, то, значыць, безупынна адбываецца працэс формаствараньня матэрыі і абагачэньня душы. Ад простай, беднай інфармацыяй формы да больш складанай і больш багатай інфармацыяй…
Філёзаф яшчэ доўга расказваў мне пра эвалюцыю Сусьвету.
— А што штурхае да разьвіцьця? У чым палягае тая ўнутраная энэргія. Дык вось, матэрыя і душа — гэта набор пэўных інфармацыйных зарадаў. Прасьцей іх можна падзяліць на прысутнасьць і адсутнасьць пэўнай інфармацыі, такія сабе інфачасьціцы «Так» і «Не» альбо «Плюсікі» і «Мінусікі». А іх спалучэньне стварае набор кодаў якія кіруюць усімі працэсамі Сусьвету. І мы таксама плён тых выпадкова складзеных кодаў. Нават вучэньне старажытнай рэлігіі амаль наўпрост даказвае гэта. У сьвяшчэннай кнізе нашых продкаў напісана: «СПАЧАТКУ БЫЛО СЛОВА, СЛОВА БЫЛО Ў БОГА, БОГ — ЁСЬЦЬ СЛОВА.»
— Ну, гэта я таксама чытаў, — сказаў я.
— Так слова — ня што іншае, як код інфармацыі! Вось такі складаны і просты сьвет!
Я з цяжкасьцю разумеў сказанае філёзафам, але адчуваньне, што ўсё залежыць ад кодаў інфармацыі, усё ў Сусьвеце створана інфармацыяй і ёю кіруецца, цьвёрда ўмацавалася ўва мне. Тым больш у маім розуме была закладзена Сьпіральная Замова Замоваў, па тэрміналёгіі дзіўнага філёзафа — сваеасаблівы набор інфармацыйных зарадаў, што мог на час перакадаваць маё цела.
— А якая практычная карысьць ад вашае тэорыі?
— Практычная карысьць… Па-першае, гэта яшчэ адзін крок да запаветнай мары чалавека: усё ведаць і ўсім кіраваць. Фактычна мы можам знайсьці філязофскае слова — той унівэрсальны код інфармацыі, які адкрывае ўсе тайны мінулага і будучага. Па-другое…
Ён дастаў з сакваяжа яйка, паклаў на падлогу і крутануў.
— Бачыш, ня круціцца. Сьвежае.
Пасьля ён дастаў невялічкі бонг, і пачаў далонямі выбіваць дзіўны сінкапаваны рытм. Пры гэтым ён штосьці мармытаў, пыр-ркаў губамі ці пасьвістваў. Рытм паімклівеў. Па скронях старога пацяклі кроплі поту. Празь дзесяць хвілін гэтага напружанага дзеяньня, стары адкінуўся і хвіліну ляжаў нерухома.
— А цяпер пакруці, — сказаў філёзаф, калі адкрыў вочы.
Я крутануў яйка — яно было гарачым і хутка круцілася.
— Ну як. У крутую!
Я паглядзеў на зьняможанага старога:
— Навошта так мучыцца, калі на кожным рагу ёсьць мікрахвалёвыя печкі.
— Ня ўсё на сьвеце павінна мець практычную карысьць, — сказаў стары. — Яйка — дробязь. Калі трэба, можна прыдумаць вялікую сурму, у якую як сьлед падзьмеш, і разваляцца гарадзкія сьцены! А ўзьдзейнічаць на коды чалавека можна робячы напоі з траваў, можна вырошчваць спэцыяльна замоўленыя фруктовыя плады і даваць іх зьесьці, можна абкурваць чалавека адмысловым дымам — гэтым усім карыстаюцца розныя ведзьмакі і клерыкалы, а можна проста складваць песьні ці вершы, пра гэта добра ведалі старажытныя трубадуры. Сілай паэзіі яны ўнушалі каханьне жанчынам. Трэба толькі ўкласьці свой набор інфачасьціцаў «Так» і «Не» такім чынам, каб яны траплялі ў рэзананс зь інфачасьціцамі абранай асобы. Трэба вялікае майстэрства і талент. Хочаш, зараз я засьпяваю прыдуманую мной песьню, і твая правая нага будзе танчыць?