Сад Замкнёных Гор
Шрифт:
Ён дрыготкімі рукамі сарваў зь мяне вяроўкі, вырваўся, але спатыкнуўся аб услончык і застагнаў.
Я аправіў вопратку, агледзеў месца свайго пакараньня — няўжо сапраўды бывае такое? — пераступіў небараку і пайшоў далей. Ня ведаю, як вартаўнік глядзеў мне ўсьлед, але падбегчы схапіць не наважыўся. Ды і я сам дрэнна разважаў — галава гудзелі, ныла і зьвінела адначасова.
Я ішоў…
Аднак з маім уваскрэсеньнем уваскрэс мой голад. Што б стары вяшчун у кутку майго розуму не мармытаў — есьці хацелася драпежніцкі.
У
Карчма была напоўнена разнамаснымі людзьмі. Па адзеньні можна было меркаваць, што яны не належылі да вышэйшага саслоўя, надта шумна размаўлялі, амаль крычалі, узбуджанымі галясамі, дый на вушах не было шкляных званочкаў.
Уздоўж доўгіх сталоў, заваленых стравамі і пітвом, сядзелі мужчыны, жанчыны, моладзь. Некаторыя перад сталамі хісталі тулавамі, — танчылі, пад уласны акампанэмэнт — са сьціснутым губамі мармыталі сабе пад нос песьні.
Раптам проста на стол ускочыла ўжо не маладая, але даволі йшчэ прывабная жанчына.
Усё сьціхла.
— Мусім наканаванасьці, — гучна прамовіла яна.
Да стала падышоў бубнар. Спачатку марудна, а потым хутчэй і хутчэй ён пачаў біць у звонкі бонг.
Пад рытм жанчына пачала зьвівацца. Яе цёмна-каштанавыя валасы распусьціліся, хваляваліся, як чакалядныя струмені. Босыя ступні то мяккімі, то рэзкімі рухамі скідвалі са стала талеркі са стравай, кубкі з рубінавым пітвом.
Нечакана рытм рэзка паскорыўся. Лёгкая туніка, што была на жанчыне, зьляцела. Яна зьвівалася, зьдзіўляючы публіку неверагоднай гнуткасьцю.
— Мае рукі — зьмеі, мае ногі — зьмеі, — шаптала яна, вочы яе закаціліся пад павекі.
Некалькі мужчын кінуліся да яе, стараючыся першымі дакрануцца, падхапіць на рукі. Яна спрытна адхілялася.
Жанчына, не губляючы рытм танца, вырывалася ад мужчынскіх далоняў, падобных да белых сквапных языкоў. Чуліся жарты, сьмех, крыкі.
Мужчыны штурхалі адзін аднаго, ледзь ня біліся. Нарэшце самы-самы, які падабаўся ёй высьлізнуў зь вясёлай мітусьні, перахітрыўшы сваіх канкурэнтаў, заскочыў на стол, падбег да жанчыны і пяшчотна, але моцна абняў. Яна абвіла яго і ўдзячна ўсьміхнулася.
— Вып’ем за іх! — зараўлі застольнікі.
— Вып’ем.
Першай узьняла свой залаты кубак юная смуглянка, якая сядзела ў сярэдзіне пакоя на высокім крэсьле. Над яе чалом красаваўся вянок з чорных ружаў.
Мужчына і жанчына пад добрыя жартаўлівыя парады ўзяліся за рукі і сышлі.
А бяседа працягвалася.
Я падышоў да сталоў. Ля іх было шмат вольнага месца. Многія бяседнікі валяліся ці качаліся на падлозе. На мяне ніхто не зьвяртаў увагі.
— Вып’ем, — гаркнулі чарговы раз.
Я хацеў і есьці і піць. Наліў сабе вялікі кубак і разам з усімі хутка выпіў.
Халодная пякучая вадкасьць працяла мае горла.
Цёплы прыліў пракаціўся па жываце.
Я, згаладнелы, схапіў вялізны кавалак мяса, запусьціў у яго зубы. Я амаль пасьпяваў глынаць і хапаць новую і новую страву.
Потым яшчэ адна дзяўчына танцавала на стале…
— Вып’ем, — закрычалі вакол, калі выявілася новая пара.
— Вып’ем, — загарланіў я.
Я выпіў другі кубак. Галава мая пераўтварылася ў воблака і кудысь паляцела. Мне захацелася яго дагнаць, я пабег, закрычаў: «Гэй, глупотнае, я тут, чаго зьлятаеш?» Я бег каленкамі па падлозе і калі зразумеў, што галявы ўсё роўна не дагнаць, вырашыў пажыць безь яе… і зваліўся на зямлю.
VІІІ
Я ачуняў ад моцных крыкаў.
— Руата! Руата!
Юная абаяльная смуглянка ўстала.
— Вы просіце, каб я прамовіла: «Мусім наканаванасьці»?
— Руата! Руата!
Пунцовы румянец зазьзяў салодкімі сьпелымі яблыкамі на смуглых шчаках дзяўчыны.
— Выбірай з нас!
Яна ўстала на стале, усьміхнулася.
— Я ўжо магла б мець свайго хлопца.
Усе зарагаталі.
— Толькі вось бяда, — яна прытворна ўздыхнула, — ён жыць ня можа безь вяровачных арэляў.
Новы залп рогату разарваўся ў карчме.
Ад рогату і абразы я ў момант працьвярозеў.
Дзяўчына ганарліва павяла плячыма, чорныя вочы ўспыхнулі.
— Мусім наканаванасьці!
— А-аааа! — завішчалі ўсе.
Пошчак бонга заглушыў узбуджаныя глоткі.
Дзяўчына скінула сваю ружовую туніку.
Танец юнай смуглянкі быў пасткай, магнітам, вірам, забыцьцём, куды траплялі думкі, пачуцьці, жаданьні.
Адразу пяць-шэсьць маладых мужчынаў кінуліся да яе. Яны перакулілі суседні стол, зьбівалі з ног адзін аднаго, штурхаліся, барукаліся, але вельмі нехлямяжа, як сьляпыя шчаняты… Сапраўды, іх асьляпіла жывое полымя — Руата.
Яна наталялася барацьбой.
— Давайце! Хто ж мацнейшы?
Кожны імкнуўся згарэць!
Я ўстаў! Я быў абражаны да разьюшанасьці.
Я рынуўся ў сярэдзіну мітусьні, злосна раскідаў шчанюкоў і па праву пераможцы падышоў да Руаты.
Яна спыніла танец, ня ведаючы ў разгубленасьці, што рабіць.
Усе ахнулі і застылі ў нямой сцэне.
Не пазнаць мяне было немагчыма.
— Я той, хто ня можа жыць безь вяровачных арэляў…
Я глядзеў на яе шчыра, колка, працінаў пякучай вастрынёй сваіх вачэй. Я — пераможца над імі, над ёй, над усім горадам. Я жывы і моцны!
Дзяўчына авалодала сабою, зірнула-зіхнула на мяне:
— Хто б ты ні быў, жывы ці нябожчык, ты шчыра перамог. Я твая! Але, я ведаю, ты прыйшоў забіць мяне. Што ж, ты маеш на тое права! Нож! Дайце яму нож!
Ніхто не варухнуўся.
Яна ўшчыльную падышла да мяне. Я адчуў дакрананьне яе смочак, полымя ўварвалася ў мяне.
— Хочаш, задушы…
Я быў зьбянтэжаны. У мяне не існавала думкі яе забіваць.
Яна выцягнула шыю наперад, выказваючы сваю пакорлівасьць.
У яе вачах быў зьдзек, але за ім успыхвала зацікаўленасьць мною.