Чалавек на лаўцы (на белорусском языке)
Шрифт:
– Адвядзi яго ў камеру. I надзень на ўсякi выпадак кайданкi.
Але калi Акрабат павярнуў да яго свой нiбыта гумовы, з дзiўнай, да вушэй, усмешкаю твар, камiсар пашкадаваў яго:
– Няхай там будуць з iм ласкавейшыя.
– Дзякую, пан камiсар. Толькi не кажыце Франсуазе, што я на скачках прайграваў столькi грошай, а то яна мне перадач не будзе насiць.
Мэгрэ надзеў палiто, узяў капялюш - вырашыў пайсцi перакусiць. Ён спускаўся па лесвiцы, як раптам пачуў унiзе
Нейкi маладзён з раскудлачанымi валасамi вырываўся з рук бамбiзы-сяржанта. У палiцэйскага была разадрана шчака.
– Супакоiшся ты цi не, вош малая?
– цыкнуў на маладзёна сяржант.
– А то я табе зараз увалю!
Мэгрэ перагнуўся цераз парэнчы i ўбачыў, што сяржант прывёў Альбэра Жарыса.
– Адпусцiце мяне!
– крычаў Жарыс.
– Я ж вам кажу, што пайду сам!
Сустрэўшыся з Мэгрэ, палiцэйскi далажыў:
– Я яго толькi што затрымаў на мосце Сэн-Мiшэль. Я яго адразу ж прызнаў. Хацеў уцячы.
– Няпраўда! Ён манiць!
Жарыс задыхаўся, твар у яго пачырванеў, вочы блiшчалi.
Сяржант трымаў яго за каўнер палiто.
– Скажыце, каб ён мяне адпусцiў!
Ён хацеў ударыць палiцэйскага нагою, але прамахнуўся.
– Я ж сказаў, што хачу бачыць камiсара Мэгрэ. Я сюды сам iшоў, сам!
Адзежа на iм была падраная, штаны запэцканыя. Пад вачыма - сiнякi.
– Я камiсар Мэгрэ.
– Тады загадайце, каб ён адпусцiў мяне.
– Можаш яго адпусцiць, прыяцель.
– Як хочаце, але...
– Ён бiў мяне, - задыхаўся Жарыс.
– Усё роўна як я нейкi... нейкi...
Раз'юшаны, ён i слова не мог знайсцi.
Мэгрэ мiжволi ўсмiхнуўся, зiрнуўшы на разадраную шчаку сяржанта.
– А мне здалося, наадварот, што гэта ты яго...
У вачах у юнака блiснуў злы агеньчык.
– Так яму i трэба!
8. МОНIЧЫНА ТАЙНА
– Ну, сядай, прахiндзей.
– Я не прахiндзей!
– абурыўся Жарыс. Голас у яго зрываўся.
– Не думаў я, што камiсар Мэгрэ абражае людзей, не выслухаўшы iх.
– Ты еў што-небудзь сёння?
– Я не галодны.
Гэта адказвала ў iм упартасць маладзёна.
Мэгрэ зняў слухаўку.
– Алё! Пiўная "Дэльфiн"?.. Дайце мне пана Жазэфа. Алё?.. Пан Жазэф?.. Мэгрэ. Прынясi мне, калi ласка, бутэрбродаў. Шэсць. З вяндлiнаю... Для мяне. Чакай...
– З вяндлiнаю цi з сырам?
– Мне ўсё роўна. З вяндлiнаю.
– Пiва цi вiна?
– Вады, калi можна. Мне вельмi хочацца пiць.
– Жазэф, шэсць бутэрбродаў з вяндлiнаю i чатыры пiва... Чакай... Прынясi яшчэ два вялiкiя кубкi кавы. I хутчэй, добра?
Паклаўшы слухаўку, Мэгрэ пачаў набiраць другi нумар, прыглядаючыся да Жарыса.
Юнак
Жарыс таксама разглядваў Мэгрэ - спадылба.
– Алё! Аддзел вышуку?.. Аддайце загад не шукаць болей Альбэра Жарыса.
Мэгрэ моўчкi пачаў перакладваць свае люлькi на стале. Пастукалi ў дзверы.
– Уваходзьце!
Вярнуўся Нэвэ.
– Выбачайце, я хацеў бы даведацца...
– Можаш iсцi. Дзякую.
Мэгрэ пачаў хадзiць па пакоi. Ён чакаў афiцыянта. Каб прабавiць неяк час, патэлефанаваў яшчэ раз, гэтым разам жонцы:
– Я палуднаваць не прыйду.
– Я так i думала. Ты ведаеш, якi ўжо час?
– Не.
Жонка адно засмяялася: абед даўно мiнуў.
– Я прыйшоў да вас, каб сказаць...
– пачаў быў Жарыс, але Мэгрэ адразу ж перапынiў яго:
– Чакай.
Сёння гэта быў ужо трэцi допыт. Трэба было сабрацца з думкамi.
Страшэнна хацелася пiць.
Камiсар мiжволi паглядзеў туды ж, куды глядзеў цяпер Жарыс, i пачырванеў, як школьнiк: позiрк ягоны спынiўся на пляшцы з каньяком, якiм ён, так бы мовiць, частаваў Шрамэка. Ва ўсёй гэтай мiтуснi ён забыўся прыбраць каньяк са стала. Маўклiвы папрок хлопца непрыемна закрануў Мэгрэ: гэта ж трэба было такой недарэчнай прамашкаю пагоршыць у вачах затрыманага ўяўленне аб камiсары палiцыi!.. Ён хацеў быў усё растлумачыць, але змаўчаў - проста ўстаў i паставiў каньяк назад у шафу.
Зноў пастукалi ў дзверы. Гэта быў афiцыянт.
– Заходзь, Жазэф. Пастаў паднос сюды.
Калi афiцыянт выйшаў, Мэгрэ прапанаваў Жарысу:
– Перакусiм.
Жарыс еў з вялiкiм апетытам, хоць i казаў зусiм нядаўна, што зусiм не галодны. Але па-ранейшаму паглядваў спадылба на камiсара. Праўда, пасля другой шклянкi пiва ён трохi пацяплеў.
– Ну як, лепей?
– Дзякую. Але чаму вы назвалi мяне прахiндзеем?
– Да гэтага мы яшчэ вернемся.
– Гэта праўда, што я сюды сам iшоў.
– А чаму ты вырашыў гэта зрабiць?
– Мне абрыдла хавацца.
– А чаму ты хаваўся?
– Каб не арыштавалi.
– А за што цябе арыштоўваць?
– Самi ведаеце.
– Я не ведаю.
– Таму, што я сябра Монiкi.
– Ты быў упэўнены, што мы гэта ведаем?
– Пра гэта вельмi проста даведацца.
– I мы б цябе арыштавалi толькi за тое, што ты яе сябар?
– Вы хочаце як мага болей выцягнуць з мяне. Думаеце, што я пачну манiць, блытацца i вы мяне на чым-небудзь зловiце.
– Ты, я гляджу, дэтэктываў начытаўся...