Чалавек-невiдзiмка (на белорусском языке)
Шрифт:
– Iдзе!
– завiшчаў Марвел не сваiм голасам.
– Ён iдзе. Невiдзiмка! Гонiцца за мной. Богам прашу... Выратуйце! Выратуйце! Выратуйце!
– Зачынiце дзверы, - сказаў палiсмен.
– Хто iдзе? У чым справа?
– Ён падышоў да выхадных дзвярэй, адчапiў рэмень, i дзверы зачынiлiся. Амерыканец зачынiў другiя дзверы.
– Пусцiце мяне за стойку, - сказаў Марвел, дрыжучы i плачучы, але моцна прыцiскаючы да сябе кнiгi.
– Пусцiце мяне. Схавайце мяне дзе-небудзь. Кажуць вам, ён гонiцца за мной. Я ўцёк ад яго. Ён сказаў, што заб'е мяне. I
– Вам нечага баяцца, - сказаў чорнабароды.
– Дзверы зачынены. А ў чым справа?
– Схавайце мяне, - паўтарыў Марвел i раптам завiшчаў ад страху: уваходныя дзверы затрэслiся ад моцнага ўдару, i знадворку пачулiся паспешлiвы стук i крыкi.
– Эй!
– закрычаў палiцэйскi.
– Хто там?
Мiстэр Марвел, як вар'ят, забегаў па пакою ў пошуках выхада.
– Ён заб'е мяне!
– крычаў ён.
– У яго нож! Богам прашу!..
– Вось, - сказаў гаспадар, - iдзiце сюды.
– Ён адкiнуў дошку, i мiстэр Марвел кiнуўся за стойку. Стук у дзверы аднавiўся.
– Не адчыняйце яму!
– закрычаў мiстэр Марвел.
– Калi ласка, не адчыняйце! Куды мне схавацца?
– Дык гэта, значыць, Невiдзiмка?
– спытаўся чорнабароды, заклаўшы адну руку за спiну.
– Я думаю, пара ўжо i паглядзець на яго.
Раптам акно шынка разляцелася на друзачкi i звонку ўзнялiся крыкi i беганiна. Палiсмен, стаўшы на лаўку i высунуўшы галаву ў акно, стараўся разгледзець, што робiцца каля дзвярэй. Потым злез i сказаў, здзiўлена падняўшы бровы:
– Гэта ён.
Гаспадар пастаяў перад дзвярыма ў суседнi пакой, куды схавалi мiстэра Марвела, паглядзеў на разбiтае акно i падышоў да сваiх наведвальнiкаў.
Усё раптам зацiхла.
– Шкада, што ў мяне няма з сабой дубiнкi, - сказаў палiсмен, нерашуча падыходзячы да дзвярэй.
– Як адчынiм дзверы, дык ён цяпер i ўвойдзе. Нiчым яго не спынiш.
– А вы не вельмi спяшайцеся адчыняць, - баязлiва сказаў худасочны рамiзнiк.
– Адсуньце завалу, - сказаў чорнабароды.
– Няхай толькi ўвойдзе...
– i ён паказаў рэвальвер, якi трымаў у руцэ.
– Гэта няварта, - сказаў палiцэйскi.
– Гэта ж можа быць забойства.
– Я ведаю, у якой краiне знаходжуся, - запярэчыў чорнабароды.
– Я буду цэлiцца ў ногi. Адсуньце завалу.
– А калi вы трапiце мне ў спiну?
– сказаў гаспадар, выглядаючы з-пад фiранкi на вулiцу.
– Добра, - сказаў чорнабароды i, нахiлiўшыся, сам адсунуў завалу, трымаючы рэвальвер напагатове. Гаспадар, размiзнiк i палiсмен павярнулiся да дзвярэй.
– Уваходзьце, - нягучна сказаў чорнабароды, адступаючы на крок i гледзячы на дзверы; рэвальвер ён трымаў за спiной. Але нiхто не ўвайшоў i дзверы не адчынiлiся. Калi праз пяць хвiлiн другi рамiзнiк асцярожна зазiрнуў у шынок, усе яны стаялi ў чакальных позах, а з суседняга пакоя выглядвала бледная, спалоханая фiзiяномiя.
– Цi ўсе дзверы ў доме зачынены?
– спытаўся Марвел.
– Ён дзе-небудзь тут, вынюхвае. Ён жа хiтры як чорт.
– Бог ты мой!
– усклiкнуў гаспадар.
– А заднiя дзверы!
– Ён бездапаможна азiрнуўся. Дзверы ў суседнi пакой зачынiлiся, i ключ шчоўкнуў у замку.
– А асобны ход! I дзверы ў двор...
Ён выбег з пакоя.
Праз хвiлiну ён вярнуўся з кухонным нажом у руках.
– Дзверы ў двор адчынены!
– сказаў ён, i яго тоўстая нiжняя губа адвiсла.
– Можа, ён ужо ў доме, - сказаў першы рамiзнiк.
– У кухнi яго няма, - сказаў гаспадар.
– Там дзве служанкi, i я па ўсёй кухнi прайшоў вось з гэтым нажом, нiводнага кутка не прапусцiў. Яны таксама гавораць, што ён не заходзiў. Яны нiчога не заўважылi...
– Вы замкнулi дзверы?
– спытаўся першы рамiзнiк.
– Не маленькi, слава богу, - адказаў гаспадар.
Чорнабароды схаваў рэвальвер. Але ў тую ж секунду i стукнула адкiдная дошка стойкi, загрымела засаўка, гучна заскрыгатаў замок, i дзверы ў суседнi пакой адчынiлiся насцеж. Яны пачулi, як Марвел завiшчэў, быццам злоўлены заяц, i кiнулiся праз стойку да яго на дапамогу. Чорнабароды выстралiў, люстэрка ў суседнiм пакоi трэснула, асколкi са звонам разляцелiся па падлозе.
Увайшоўшы ў пакой, гаспадар заўважыў, што Марвел корчыцца i боўтаецца перад дзвярамi, якiя вялi цераз кухню ў двор. Пакуль гаспадар стаяў у нерашучасцi, дзверы адчынiлiся, i Марвел быў зацягуты ў кухню. Адтуль пачулiся крыкi i стук каструль, якiя падалi. Марвел, нагнуўшы галаву, упарта адступаў назад, але быў дацягнуты да дзвярэй у двор. Завала адсунулася.
Палiсмен, працiснуўшыся мiма гаспадара, забег на кухню разам з адным рамiзнiкам, i схапiў кiсць нябачнай рукi, якая трымала за каўнер Марвела, але тут жа атрымаў удар у твар, пахiснуўся i адступiў. Дзверы расчынiлiся, i Марвел зрабiў адчайную спробу схавацца за iмi. У гэты час рамiзнiк штосьцi схапiў.
– Я трымаю яго!
– закрычаў рамiзнiк.
– Злавiў!
– крыкнуў ён.
Мiстэр Марвел, выпушчаны з нябачных рук, упаў на падлогу i паспрабаваў прапаўзцi пад нагамi людзей, якiя барукалiся. Схватка перамясцiлася да дзвярэй. Упершыню пачуўся голас Невiдзiмкi - ён гучна ўскрыкнуў, таму што палiсмен наступiў яму на нагу. Потым пачуўся раз'юшаны рык, i Невiдзiмка запрацаваў кулакамi, нiбы цапамi. Рамiзнiк раптам завыў i скурчыўся, атрымаўшы ўдар пад дыхавiцу. Дзверы, што вялi ў пакой, зачынiлiся i прыкрылi адступленне мiстэра Марвела. Людзi тапталiся ў цеснай кухнi, пакуль не заўважылi, што яны змагаюцца з пустатой.
– Куды ён збег?
– крыкнуў чорнабароды.
– Сюды, - сказаў палiсмен, выходзячы на двор, i спынiўся.
Кавалак чарапiцы праляцеў над самым яго вухам i ўпаў на кухонны стол, якi быў застаўлены пасудай.
– Я яму пакажу!
– крыкнуў чорнабароды. Над плячом палiсмена блiснула сталь, i ў змрок, у той бок, адкуль была кiнута чарапiца, вылецелi адна за адной пяць куль. Страляючы, чорнабароды апiсваў рукой дугу па гарызанталi, таму кулi веерам клалiся ў цесным дворыку.
Наступiла цiшыня.