Першая справа Мэгрэ (на белорусском языке)
Шрифт:
– I ён паслухаўся вашай парады?
– Скуль я ведаю? Што ён - шкляны, цi што? Калi хочаце ведаць, што я пра iх думаю - а я iх наскрозь бачу!
– то ва ўсiх гэтых Бальтазараў не ўсе дома.
Жэрмена была ўзбуджана. Вочы яе зусiм скруглелi, а позiрк зрабiўся такi дапытлiвы, што Мэгрэ стала не па сабе. А яна ажно падалася да Мэгрэ здавалася, яшчэ мiг - i яна ўхопiць яго за каленi.
– А Луi таксама родам з Ансеваля?
– Ён сын нашага былога настаўнiка. Сёй-той, праўда, лiчыць, што ў сапраўднасцi ён сын
– Ён падтрымлiвае месье Рышара?
– Ды што вы?! Ён усё жыццё ходзiць за паненкай. Ён не пакiдаў старога да самай смерцi, на руках насiў яго, калi той занядужаў, i ўжо хто-хто, а ён павiнен ведаць, бадай, больш за ўсiх, больш, можа, нават за самога Бракемена.
– А Луi нiколi не заляцаўся да вас?
– Луi?
Яна разрагаталася.
– Ды куды яму! З яго парахна ўжо сыплецца! Па-першае, ён шмат старэйшы, чым можна падумаць. Прынамсi, яму не меней пяцiдзесяцi пяцi. I ўвогуле, капейчына цана яму ў базарны дзень, разумееце? Вось чаму мадам Луi i Альбер...
– Выбачайце, хто такi Альбер?
– Лёкай. Таксама з Ансеваля. Да дваццацi аднаго года быў жакеем.
– Выбачайце... Мяне вадзiлi па ўсiм доме, але я не бачыў пакоя, у якiм...
– Таму што Альбер начуе над стайняй, разам з Жэромам.
– З Жэромам?
– Вазаком месье Фелiсьена. Адзiн толькi Арсен, шафёр - ён жанаты i мае дзiцёнка - начуе дома.
Мэгрэ ў рэшце рэшт старанна занатаваў усе iмёны ў сваю запiсную кнiжку.
– Калi хто i стрэлiў у паненку, - а мяне гэта не здзiвiць, - то хутчэй за ўсё сам месье Рышар. Калi яны ўсчынаюць сварку...
– Яны часта сварацца?
– Каб не зманiць - штодня. Аднойчы ён гэтак сцiснуў ёй рукi, што яна цэлы тыдзень хадзiла з сiнякамi. Але i яна не промах, i яму таксама дастаецца будзь здароў. Але я гатова бiцца аб заклад, што стралялi не ў паненку.
– У каго ж тады?
– У графа!
– Якога графа?
– Вы ўсё яшчэ нiчога не цямiце? У графа д'Ансеваля!
– Сапраўды! Ёсць жа яшчэ адзiн граф д'Ансеваль!
– Унук таго, што прадаў замак старому Бальтазару. Мадэмуазель сама няведама дзе адкапала яго.
– Ён багаты?
– Ён? Ды ў яго нi капейчыны за душой!
– I ён бывае ў доме?
– Ён... Я хачу сказаць...
– Вас цiкавiць, цi ён спiць з ёю? Не думаю, што ён прагне гэтага. Цяпер вы разумееце? У iх ва ўсiх шарыкаў не хапае. Грызуцца як сабакi. Адзiн месье Юберт у баку ад усяго, а гэтыя двое, брат i сястра, вылузваюцца са скуры, каб уцягнуць i яго ў сваю калатню, заручыцца яго падтрымкай.
– Вы гаворыце пра Юберта Бальтазара, сына старога? Колькi яму год?
– Ды гадоў з пяцьдзесят. А мо трошкi больш? Ён такi далiкатны, так добра выхаваны. Як толькi прыйдзе да нас, дык заўсёды трошкi пагаворыць i са мной. Паслухайце! Цяпер ужо позна, цягнiкоў на Канфлан няма, а дзе ж я пераначую! У вас знойдзецца для
Яе позiрк быў настолькi красамоўна правакацыйны, што Мэгрэ аж папярхнуўся i мiжволi глянуў на кухонныя дзверы.
– На жаль, у нас няма пакоя для гасцей. Мы зусiм нядаўна ўладкавалiся тут.
– Вы нядаўна пажанiлiся?
I гэтыя словы ў яе вуснах мелi амаль непрыстойны сэнс.
– Я ўладкую вас у гатэль.
– Вы ўжо будзеце ўкладвацца спаць?
– У мяне яшчэ сустрэча ў горадзе.
– Гэта праўда, што шпегам не часта даводзiцца начаваць ва ўласнай пасцелi? Пацеха, вы зусiм непадобны на палiцэйскага. Я ведала аднаго такога - ён быў сержантам, такое боўдзiла, высачэзны, смуглы-смуглы, Леанардам звалi.
Але Мэгрэ не цiкавiў Леанард.
– Я вам яшчэ буду патрэбна? А можа, мне вярнуцца да iх, нiбыта нiчога не здарылася? Тады я змагу кожны вечар расказваць вам, што там адбылося за дзень.
З кухнi данёсся грукат каструль, але зусiм не пагэтаму Мэгрэ адхiлiў зробленую яму прапанову. Жэрмена прыводзiла яго лiтаральна ў жах.
– Мы ўбачымся з вамi заўтра, - сказаў ён.
– Хадзем, калi ласка...
Перш чым надзець свой капялюшык i палiто, яна зноў паправiла валасы перад люстэркам i схапiла пляшку з налiўкай.
– Можна? Я столькi гаварыла, столькi перадумала! А вы не вып'еце?
Не мела сэнсу расказваць ёй пра тое, колькi чарак кальвадосу, па сваёй ахвоце цi пад прымусам, выпiў ён за гэты дзень.
– Я магу вам цэлую процьму ўсяго нарасказваць. Ёсць людзi, якiя пiшуць раманы, а не перажылi i чвэрцi таго, што перажыла я. Калi б я ўзялася пiсаць...
Мэгрэ зайшоў на кухню, пацалаваў жонку ў лоб. Яна весела глянула на яго, i ў яе вачах прамiльгнуў гарэзны агеньчык.
– Я, магчыма, вярнуся позна.
– Не спяшайся, Жуль!
– з вясёлай падколiнкай адказала мадам Мэгрэ.
Гатэль знаходзiўся ўсяго цераз некалькi дамоў, непадалёк ад бульвара Вальтэра. На вулiцы Жэрмена рашуча ўзяла свайго спадарожнiка пад руку.
– У мяне высокiя абцасы...
Чорт пабяры! Звычайна ж яна хадзiла ў драўляных башмаках!
– У вас вельмi мiлая жонка, скажу я вам. I гаспадыня яна цудоўная.
Мэгрэ не адважыўся даць ёй грошы, каб яна сама заплацiла за нумар. Ён сам зайшоў у адмiнiстратарскую i пачырванеў ад пытання адмiнiстратара:
– Пакой на ноч цi часова?
– На ноч. Толькi для мадэмуазель...
Пакуль адмiнiстратар выбiраў на стэндзе ключы, Жэрмена зусiм павiсла на руцэ Мэгрэ, цяпер ужо i не просячы прабачэння.
– Васемнаццаты нумар, трэцi паверх, налева. Хвiлiначку, зараз дам бялiзну.
Мэгрэ не любiў успамiнаць, як ён развiтаўся з ёю. Лесвiца была ўслана чырвонай дывановай дарожкай. Жэрмена ў адной руцэ трымала прасцiны, у другой ключ, прычэплены да меднай бляшкi. Адмiнiстратар зноў уткнуўся ў газету.