Тры таварышы
Шрифт:
— Я не сказала б, што ты ветлівы, — задаволена сказала Пат.
— Не, — адказаў я. — І не хачу быць ветлівым.
Мы яшчэ зайшлі ў бар і выпілі некалькі шклянак «спецыяльнага». Потым Пат трэба было ісці спаць. Я развітаўся ў вестыбюлі. Яна пачала павольна падымацца па лесвіцы, азіраючыся і спыняючыся, пакуль не збочыла ў калідор. Я крыху пачакаў, потым папрасіў у канторы ключ ад свайгоі пакоя. Сакратарка заўсміхалася.
— Нумар семдзесят восем, — сказала яна.
Пакой суседнічаў з пакоем Пат.
— Мусіць, па распараджэнні фройляйн
— Не, фройляйн Рэксрот пайшла ў малітоўны дом, — адказала яна.
— Малітоўныя дамы часам — бласлаўленне, — сказаў я і хутка пайшоў наверх. Мае рэчы былі ўжо распакаваныя. Праз паўгадзінкі я пастукаў у дзверы ў суседні пакой.
— Хто там? — усклікнула Пат.
— Паліцыя маралі, — адказаў я.
Ключ заскрыгатаў, і дзверы імгненна расчыніліся.
— Ты, Робі? — прамовіла Пат разгублена.
— Я! — сказаў я. — Той, хто перамог фройляйн Рэксрот! Уладальнік каньяку і «порта-ронка». — Я выцягнуў бутэльку з кішэні. — А цяпер прызнавайся, колькі мужчын тут ужо пабывала.
— Нікога, акрамя футбольнай каманды і пашыранага філарманічнага аркестра, — заявіла са смехам Пат. — Ах, каханы, зноў вярнуліся старыя часы.
Яна заснула на маім плячы. Я яшчэ доўга не спаў. У куточку пакоя гарэла маленькая лямпачка. Сняжынкі ціха стукаліся ў акно, час, здавалася, спыніўся, заблытаўшыся ў гэтым мяккім залацістым змярканні. У пакоі было цёпла. Час ад часу патрэсквалі трубы цэнтральнага ацяплення. Пат паварушылася ў сне, і коўдра з лёгкім шоргатам павольна спаўзла на падлогу. Ах, гэта бронзавая з адлівам скура! Цуд тонкіх каленяў! Пяшчотная таемнасць грудзей! Я адчуваў плячом дотык яе валасоў і вуснамі ўспрымаў біццё яе пульсу. «Табе наканавана памерці, — падумаў я. — Ты не можаш памерці. Ты — маё шчасце».
Я асцярожна зноў падняў коўдру. Пат нешта прамармытала і зноў змоўкла і паволі, у сне, падсунула мне далонь пад галаву.
XXVII
Усе наступныя дні падаў снег. У Пат была тэмпература, і яна мусіла ляжаць у пасцелі. Шмат у каго ў санаторыі была тэмпература.
— Надвор'е такое, — сказаў Антоніа.
— Занадта цёпла і ветрана. Якраз для тэмпературы.
— Каханы, выйдзі крыху на волю, — сказала Пат. — Ты ўмееш катацца на лыжах?
— Не. Дзе мне было вучыцца? Я ніколі не быў у гарах.
— Антоніа навучыць. Яму гэта будзе забава. Ты яму падабаешся.
— Мне куды лепш тут.
Яна выпрасталася, сеўшы ў пасцелі. Начная кашуля агаліла ёй плечы. Яны былі вельмі худыя. Такая ж жахліва худая была і шыя.
— Робі, — сказала яна, — зрабі мне ласку. Мне вельмі не хочацца, каб ты сядзеў тут каля ложка хворай. Учора і пазаўчора хапіла ўжо табе.
— Мне добра сядзець тут, — адказаў я. — Няма ніякага жадання ісці пад снег.
Яна цяжка задыхала, і я пачуў яе няроўнае дыханне.
— У мяне ў гэтым больш вопыту, чым у цябе, — сказала яна і абаперлася на локці. — Так
— Ну што ты, Пат! — Я ўстаў. — Ну добра, я на нейкі час выйду з Антоніа. Аполудні я вярнуся. Калі не паламаю сабе касцей на гэтых нартах.
— Ты хутка навучышся, каханы. — Яе твар страціў напружаны страх. — Скора ты будзеш выдатна катацца.
— А ты хочаш, каб я хуценька адсюль выдатна выкаціўся, — сказаў я і пацалаваў яе. Рукі ў яе былі вільготныя і гарачыя, а вусны сухія і патрэсканыя.
Антоніа жыў на трэцім паверсе. Ён пазычыў мне лыжы з чаравікамі. Яны падышлі мне, бо мы былі аднолькавага росту. Мы пайшлі на паляну недалёка за вёскай. Па дарозе Антоніа дапытліва пазіраў на мяне.
— Тэмпература робіць чалавека неспакойным, — сказаў ён. — У такія дні тут ужо здараліся дзіўныя рэчы. — Ён паклаў лыжы перад сабой і прымацаваў іх. — Самае горшае — чакаць і не мець магчымасці штосьці зрабіць. Ад гэтага можна звар'яцець.
— І здаровым не лягчэй, — адказаў я. — Быць побач і не магчы нічога зрабіць.
Ён кіўнуў.
— Той-сёй з нас працуе, — працягваў ён. — Той-сёй прачытвае цэлыя бібліятэкі. Але многія зноў ператвараюцца ў школьнікаў, якія ўцякаюць ад лячэння, як уцякалі з урокаў фізкультуры, і, палахліва хіхікаючы, хаваюцца ў крамах і кафетэрыях, толькі ўбачыўшы лекара. Патаемна кураць, патаемна выпіваюць, гуляюць у забароненыя гульні, пляткараць, выдумваюць дурныя жарты — так яны ратуюцца ад пустой бяздзейнасці. І ад праўды. Вось такое дзіцячае, легкадумнае, а магчыма, і гераічнае ігнараванне смерці. А што ім, урэшце, яшчэ застаецца?
«Праўда, — падумаў я. — Што нам усім, урэшце, яшчэ застаецца?»
— Паспрабуем? — спытаў Антоніа і ўбіў лыжныя палкі ў снег.
— Давайце.
Ён паказаў мне, як мацаваць лыжы і як трымаць раўнавагу. Гэта аказалася няцяжка. Я падаў даволі часта, але потым я паволі злаўчыўся, і ўжо справа пайшла. Праз гадзіну мы закончылі ўрок.
— Хопіць, — вырашыў Антоніа. — Сёння вечарам вы адчуеце свае мускулы.
Я зняў лыжы і адчуў, як энергічна б'ецца ўва мне кроў.
— Добра, што мы пабылі на свежым паветры, Антоніа, — сказаў я.
— Гэта мы можам рабіць кожную раніцу. Калі катаешся, прыходзяць іншыя думкі.
— Ці не выпіць нам дзе-небудзь? — спытаў я.
— Можна. Па чарцы «дзюбанэ» ў Форстэра.
Мы выпілі «дзюбанэ» і пайшлі ў санаторый. У канторы сакратарка сказала мне, што быў паштальён і перадаў, каб я прыйшоў на пошту. Мне прыйшлі грошы. Я глянуў на гадзіннік. Часу яшчэ хапала, і я вярнуўся. На пошце мне выдалі дзве тысячы марак. Тут жа быў і ліст ад Кёстэра. Ён пісаў, каб я не турбаваўся, грошы яшчэ ёсць. Варта мне толькі падаць звестку.