Тры таварышы
Шрифт:
Я ведаў, як трэба паводзіць сябе. Ніводнага слова пра справы, ніводнага грубага напаміну — забыць выдатныя здольнасці Розы, за якія яна атрымала мянушку Жалезны Конь, забыць размовы Фрыцы з гандляром жывёлай Штэфанам Грыгаляйтам пра любоў, забыць танцы Кікі вакол каша з салёнымі бублікамі на досвітку. Размовам за гэтым столікам магла б пазайздросціць любая кампанія аматарак кавы.
— Усё ўжо падрыхтавана, Лілі?
Тая сцвярджальна кіўнула.
— Пасаг у мяне ўжо даўно гатовы.
— Цудоўны
— Навошта тыя сурвэткі? — спытаў я.
— Ты што, Робі? — Роза зірнула на мяне з такім папрокам, што я хуценька заявіў, што прыпомніў. Ну пэўна ж, сурвэткі з карункамі… Яны былі сімвалам мяшчанскай утульнасці, свяшчэнным сімвалам сям'і, страчанага раю. Ніводная з дзяўчат не была прастытуткай па тэмпераменце. Яны былі ахвярамі буржуазнага быцця. Яны тайна марылі пра сямейны ложак, а не пра грэх. Але ў гэтым яны ніколі не прызнаваліся.
Я сеў да піяніна. Роза таго толькі і чакала. Яна любіла музыку, як і ўсе гэтыя дзяўчаты. Я на развітанне яшчэ раз сыграў усе шлягеры, якія любілі Роза і Лілі. Для пачатку «Малітву нявіннай дзяўчыны». Назва, праўда, не зусім пасавала да месца, але гэта была ўсяго толькі бразготная п'еска. Потым прагучалі «Птушыны вечаровы спеў», «Зара ў Альпах», «Калі памірае каханне», «Мільёны Арлекіна» і на заканчэнне — «Я хацеў бы на радзіму». Гэтую песню вельмі любіла Роза. Прастытуткі — вельмі жорсткія, але і вельмі сентыментальныя. Усе пачалі падпяваць. Підар Кікі спяваў другім голасам.
Лілі зазбіралася. Ёй трэба было сустрэць свайго жаніха. Роза цалавала яе ад усяго сэрца.
— Бывай, Лілі. Трымайся!
Яна пайшла, нагружаная падарункамі. Клянуся, што ў яе быў зусім іншы твар, чым да гэтага. Разгладзіліся жорсткія рысы, якія ўядаюцца ў твар кожнага, хто мае справу з людской подласцю. Твар памякчэў, на ім сапраўды зноў з'явіліся сляды дзявоцкасці.
Мы стаялі ў дзвярах і махалі Лілі рукой. Мімі раптам загаласіла. Яна сама ўжо пабывала замужам. Яе муж памёр на вайне ад запалення лёгкіх. Калі б ён загінуў, ёй далі б невялічкую пенсію і не давялося б выходзіць на панель.
Роза паляпала яе па спіне.
— Ну, Мімі, не расслабляйся! Хадзем, вып'ем яшчэ па глытку кавы.
Уся кампанія вярнулася ў змрочнае памяшканне «Інтэрнацыяналя», як кучка курэй у куратнік. Але добры настрой больш не вярнуўся.
— Сыграй нам пад канец яшчэ, Робі! — сказала Роза. — Што-небудзь вясёленькае.
— Добра, — згадзіўся я. — Давайце грымнем «Марш старых сяброў».
Потым я таксама развітаўся. Роза ўкруціла мне кавалак пірага з сабой. Я падараваў яго сыну «мамкі», які на двары рыхтаваў кацялок варыць вячэрнія сасіскі.
Я задумаўся, што мне рабіць. Ісці ў бар зусім не хацелася. І ў кіно не хацелася. У майстэрню?
У памяшканні гарэла святло. Не толькі ў памяшканні — увесь двор быў заліты святлом. Кёстэр быў адзін.
— Што тут робіцца, Ота? — спытаў я. — Можа, ты прадаў «кадзілак»?
Кёстэр засмяяўся.
— Не. Готфрыд зладзіў невялічкую ілюмінацыю.
Гарэлі абедзве фары «кадзілака». Машыну паставілі так, што пукі святла праз акно падалі на двор якраз на квітнеючую сліву. Карціна была цудоўная: дрэва, пакрытае беллю. Змрок з абодвух бакоў, здавалася, шумеў, як начное мора.
— Выдатна, — сказаў я. — А дзе ж ён?
— Пайшоў прынесці перакусіць.
— Бліскучая ідэя, — сказаў я. — Мяне крыху хістае. Але магчыма, што гэта з голаду.
Кёстэр кіўнуў.
— Пад'есці заўсёды карысна. Асноўны закон усіх старажытных вояў. Я сёння зрабіў таксама нешта хісткае. Заявіў «Карла» на гонкі.
— Што? — сказаў я. — Няўжо на шостае?
Ён кіўнуў.
— Чорт вазьмі, Ота, там жа ўдзельнічаюць усялякія славутасці.
Ён зноў кіўнуў.
— У класе спартовых машын — Браўмюлер.
Я закасаў рукавы.
— Тады за справу, Ота! Адмыем як след нашага пестунка!
— Стоп! — крыкнуў апошні рамантык, заходзячы. — Спачатку — падвячорак!
Ён дастаў яду — сыр, хлеб, цвёрдую вэнджаную каўбасу і шпроты. Апетыт у нас быў, як у галодных малацьбітоў. Мы запівалі халодным півам. Потым мы ўзяліся за «Карла». Мы корпаліся з ім дзве гадзіны, праверылі і змазалі ўсе падшыпнікі. Потым з Ленцам павячэралі яшчэ раз.
Готфрыд цяпер накіраваў святло і на «форд». Пры сутыкненні выпадкова адна фара засталася непашкоджанай. Цяпер яна ўзіралася з пагнутага шасі ў неба.
Ленц задаволена павярнуўся да нас.
— Ну, Робі, цягні бутэлькі. Давайце адзначым свята квітнеючага дрэва.
Я паставіў на стол каньяк, джын і дзве чаркі.
— А ты?
— Я не буду піць.
— Што? Чаму?
— Таму што мне ўжо абрыдлі гэтыя папойкі.
Ленц хвіліну разглядаў мяне.
— Наша дзіця звіхнулася, Ота, — звярнуўся ён да Кёстара.
— Пакінь яго, раз не хоча, — адказаў Кёстэр.
Ленц наліў сабе поўную чарку.
— Хлапец ужо даўно ненармальны.
— Не самае горшае, што можа быць, — заявіў я.
Месяц, вялікі і чырвоны, вылез з-за даху фабрыкі насупроць нас. Нейкі час мы сядзелі моўчкі.
— Скажы, Готфрыд, — пачаў я, — ты ж спецыяліст у сардэчных пытаннях, праўда?
— Спецыяліст! Я зубы з'еў на гэтым, — сціпла адказаў Ленц.
— Цудоўна. Мне, між іншым, хацелася б ведаць, ці заўсёды закаханыя паводзяць сябе як дурні.