Аліса ў Цудакуце
Шрифт:
– Во! Нарэшце, гульня пайшла лепей,- прамовіла яна, каб крыху падтрымаць размову.
– І я аб тым жа,- знайшлася Герцагіня,- і вось мараль: “Мая любоў, ты рухаеш зямлю!”
– Хтосьці казаў,- прашапатала Аліса,- што зямля рухаецца хутчэй, калі кожны займаецца толькі сваімі справамі.
– Выдатна! Гэта амаль тое самае,- сказала кабета і мацней уперлася падбароддзм у плячо Алісы, і вось мараль: “Сачы за сэнсам, а словы падбяруцца самі!”
“Як жа ж яна любіць знаходзіць паўсюль
– Мне здаецца, ты пытаешся ў сябе, чаму я не абдымаю цябе за талію,- заўважыла Герцагіня пасля паўзы,- справа ў характары твайго фламінгі. Ці можа паэксперэментаваць?
– Асцярожна, ён кусаецца,- асцерагла Аліса, не рашыўшыся паспрабаваць.
– Сапраўды,- сказала Герцагіня,- фламінгі кусаюцца мацней за гарчыцу. І вось мараль: “Хто мае пер’е, той трымаецца разам!”
– Але ж гарчыца не мае пер’я, яна ўвогуле не птушка,- заўважыла Аліса.
– Так! Канечне!- адказала Герцагіня.- Якое ж ты разумнае дзіця!
– Думаю, яна мінерал,- сказала Аліса.
– Зразумела!- сказала кабета, якая гатова была згадзіцца з усім, што б не сказала Аліса.- З яго робяць гарчычныя міны. І вось мараль: “Няма таго, што прамінула!”
– Вой, я ведаю!- усклікнула Аліса, не звярнуўшы на словы Герцагіні аніякай увагі.- Гарчыца - гэта гародніна. Не надта падобная, але...
– Поўнасцю з табою згодна,- сказала Герцагіня,- і вось мараль: “Будзь тым, кім з’яўляешся”, ці калі казаць прасцей: “Ніколі не ўяўляй сябе інакш, чым ты здаешся іншым, каб іншыя не палічылі, што ты не тая, хто ты ёсць, альбо можаш быць.”
– Я думаю, што зразумела б гэта лепш,- ветліва прамовіла Аліса,- калі б вы мне гэта запісалі, таму што мне цяжка сачыць за вашай думкай.
– А ўяўляеш сабе, што было б, калі я падумала больш,- задаволена адказала Герцагіня.
– Толькі прашу, не трэба болей непакоіцца аб маім лепшым уразуменні,- прамовіла Аліса.
– Ну што ты, дзіцятка,- сказала тая,- я са задавальненнем, працягну цябе навучаць, гэта мой табе падарунак.
“Барані Божа, ад гэткіх падарункаў,- падумала Аліса.- Добра, што падобнага не дораць на Дзень Нараджэння!”- але не рызыкнула сказаць гэта ўголас.
– Зноў задумалася?- запыталася Герцагіня, мацней упяраючыся падбароддзем у плячо дзяўчынкі.
– Я маю на гэта права,- рэзка адказала Аліса, якая ўжо пакрысе пачала злавацца..
– Канечне, Вялікае Права,-сказала Герцагіня,- бо нават свінні маюць права лятаць, і вось мар...
Аліса моцна здзівілася, але голас Герцагіні раптам змоўк, яшчэ на пачатку слова “мараль” а рука, якой яна трымала Алісу, пачала дрыжаць. Перад імі стаяла Каралева, скрыжаваўшы на грудзях рукі, з даволі грымотападобным выглядам.
– Цудоўны дзень, Ваша Вялікасць,- ціхім слабым галаском прамовіла
– Прапаную выбар,- крыкнула Каралева, стукаючы нагой аб зямлю,- альбо знікаеш ты, альбо твая галава!
Герцагіня зрабіла выбар імгненна.
– Пойдзем гуляць далей,- сказала Каралева Алісе, а тая была настолькі напалохана, што не магла вымавіць ані слова, але павольна паплялася на пляцоўку для кракету.
Тым часам іншыя госці карысталіся адсутнасцю Каралевы і адпачывалі ў цяньку, але ж ледзь убачыўшы яе надыход, вярнуліся да гульні, бо малейшая затрымка каштавала б ім жыцця.
Пакуль ішла гульня, Каралева не пераставала спрачацца з іншымі гульцамі і час ад часу крычаць: “Адсячы яму галаву!”, альбо “Адсячы ёй галаву!” Асуджаных адразу ж арыштоўвалі салдаты, дзеля чаго кідалі быць варотамі, і праз поўгадзіны на полі не засталося аніводага варотца, бо ўсе, акрамя Караля, Каралевы ды Алісы, былі пад прысудам.
Тут запыханая ўшчэнт Каралева спытала ў Алісы:
– А ты бачыла калі-небудзь Фальшывага Чарапаху?
– Не,- прызналася Аліса.- Я нават не ведаю, як гэтая істота выглядае.
– З яго яшчэ робяць Фальшывы Чарапахавы Суп,- сказала Каралева.
– Аніколі не спрабавала,- адказала ёй дзяўчынка.
– Тады пойдзем, ён паведаміць табе сваю гісторыю.
Калі яны адыходзілі, Аліса чула, як Кароль казаў ціхім голасам астатнім, што яны памілаваны. “Вось і ДОБРА!”- сказала яна сабе, таму што адчувала сябе няўтульна, ад гэткай колькасці прысудаў.
Хутка Аліса і Каралева ўбачылі Грыфона, які спаў, грэючыся на сонцы. (Калі ты не ведаеш, як выглядае Грыфон, паглядзі на малюнак.)
– Прачніся, абібок!- сказала Каралева.- Правядзі гэтую юную асобу да Фальшывага Чарапахі, каб яна магла паслухаць яго гісторыю. А я павінна катаваць колькі чалавек!
І адышла, пакінуўшы Алісу разам з Грыфонам. Дзяўчынцы не спадабаўся выгляд істоты, але яна вырашыла, што ён значна бяспечнейшы за Каралеву.
Грыфон тым часам сеў, паціраючы вочы. Калі каралева знікла са зроку ён хіхікнуў:
– Як забаўна,- сказаў Грыфон напалову сабе, напалову Алісе.
– Што забаўна?- спыталася яна.
– ЯНА,- адказаў Грыфон.- Ведаеш, тут ніколі нікога не катуюць! Пайшлі!
“Яшчэ адзін камандзір знайшоўся: "Пайшлі! "”- падумала Аліса, павольна ідучы ў след: “Мной за ўсё жыццё столькі не кіравалі, як сёння.”
Яны не паспелі адысці далёка, а на іх зрок ужо патрапіў Фальшывы Чарапаха, які сумна і самотна сядзеў на краі скалы, а калі яны былі бліжэй, Аліса пачула яго енкі, ад якіх разрывалася сэрца. Таму яна моцна яго пашкадавала.
– Што ў яго за гора?- спытала яна ў Грыфона, а той адказаў, амаль тымі словамі, што і раней: