Прыгоды ўдалага ваякі Швэйка ў сусьветную вайну
Шрифт:
Паручнік Лукаш уздыхнуў.
— Hi разу гэтага ня было, каб я вам зрабіў сорамна, — гаварыў далей Швэйк. — Калі што-небудзь і здарылася, то гэта была адна выпадковасьць, «воля божая», як сказаў стары Ванічак з Пельгржымава, калі яго саджалі трыццаць шосты раз у турму. Ніколі я нічога не рабіў знарок, пан паручкік. Я заўсёды стараўся, як-бы ўсё зрабіць спрытней ды ляпей. Хіба я вінават, што замест карысьці нам абодвым было ад гэтага толькі гора ды мука.
— Толькі ня плачце, Швэйк, — сказаў паручнік Лукаш мякчэй, у той час, калі абодва падышлі да штабнага вагона.
— Асьмелюся далажыць, пан паручнік, я ня плачу. Толькі вельмі ўжо мне крыўда: абодва мы самыя няшчасныя людзі ва ўсёй арміі і ва ўсім сьвеце і абодва ў гэтым не вінаваты. Які жорсткі лёс, як падумаеш, як я аб вас клапаціўся, як стараўся ўсё сваё жыцьцё…
— Супакойцеся, Швэйк.
— Слухаю, пан паручнік. Калі б ке дысцыпліна, я-б ні за што ня мог супакоіцца, але згодна вашага загаду даношу пакорна, што ўжо зусім супакоіўся.
— Дык лезьце ў вагон.
— Так точна, лезу, пан паручнік.
У вайсковым лягеры ў Мосьце панавала начная цішыня. Салдаты ў бараках трэсьліся ад холаду, у той час, як у напаленых афіцэрскіх бараках вокны былі адчынены насьцеж ад нязноснай гарачыні.
To тут, то там чуліся крокі вартавых, якія хадою разганялі сон.
Унізе над ракою сьвяціўся агнямі імпэратарскі завод мясных консэрваў. Там ішла работа ўдзень і ўночы: перарабляліся на консэрвы ўсялякія адкіды. Вецер дакосіў у лягер смурод ад гнілых жыл, капытоў і касьцей, з якіх варыліся супавыя консэрвы.
З пакінутай будкі фотографа, які да вайны здымаў салдат, што праводзілі маладыя гады на ваенным стрэльбішчы, якое знаходзілася тут недалёка, адкрываўся від на даліну Літавы і чырвоны электрычны ліхтар над уваходам у бардак «У кукурузнай шышкі», які ў 1918 годзе ў час вялікіх манэўраў у Шопроні быў ласкаў наведаць эрцгерцаг Стэфан, і дзе кожны вечар зьбіралася афіцэрская кампанія.
Гэта быў самы фэшэнэбэльны публічны дом у горадзе, куды ня мелі доступу ніжнія чыны і вольнапісаныя, якія хадзілі ў «Ружовы дом». Яго зялёныя агні таксама відаць былі з будкі фотографа. Такое разьмежаваньне па чынох захавалася і на фронце, калі монархія не магла ўжо дапамагчы свайму войску нічым іншым, апрача паходных бардакоў пры штабах брыгад, якія называліся «пуфамі». Такім чынам існавалі імпэратарскія афіцэрскія пуфы, імпэратарскія ўнтэр-афіцэрскія пуфы і імпэратарскія пуфы для радавых.
Мост на Літаве зьзяў агнямі. З другога боку Літавы зьзялі агнямі Кіраль-Хіда, Тысляйтанія і Трансляйтанія [62] . У абодвых гарадох, з якіх адзін быў вэнгерскім, а другі — аўстрыйскім, гралі цыганскія капэлі, пелі, пілі. Кафэ і рестораны былі ярка асьветлены. Мясцовая буржуазія і чыноўніцтва вадзілі з сабою ў кафэ і рэстораны сваіх жонак і дарослых дачок, і ўвесь Мост на Літаве, Bruk an der Leite, як i Кіраль-Хіда зьяўляліся ні чым іншым, як адным вялізарным бардаком.
62
Тысляйтанія — тэрыторыя на тым баку Літавы (Leite) — Аўстрыя. Трансляйтанія — на гэтым баку Літавы — Вэнгрыя.
У адным з афіцэрскіх баракаў у лягеры Швэйк чакаў свайго паручніка Лукаша, які пашоў вечарам у тэатр і да гэтага часу яшчэ не вярнуўся. Швэйк сядзеў на пасланай пасьцелі паручніка, а насупраць, на стале, сядзеў дзяншчык майора Вэнцэля.
Майор Вэнцэль вярнуўся з фронту назад у полк, пасьля таго, як у Сэрбіі, на Дрыне, бліскуча даЕёў сваю няздольнасьць. Хадзілі чуткі, што ён загадаў разабраць і зьнішчыць понтонны мост раней, чым палавіна яго батальёну перабралася на другі бок ракі. Цяпер ён быў назначан начальнікам вайсковага стрэльбішча ў Кіраль-Хідзе і апрача таго выконваў нейкія функцыі ў гаспадарцы вайсковага. лягеру. Сярод афіцэраў пагаворвалі, што цяпер майор Вэнцэль паправіць свае справы. Уваход у пакоі Лукаша і Вэнцэля быў з адных усходаў.
Дзяншчык майора Вэнцэля, Мікулашэк, нехлямяжы, зрыты воспаю хлапец, калыхаў нагамі і лаяўся:
— Што гэта можа азначаць, што стары чорт усё яшчэ ня ідзе. Цікава было-б ведаць, дзе гэта старызна цэлую ноч цягаецца. Мог-бы прынамсі пакінуць мне ключ ад кватэры. Я разлёгся-б на пасьцелі і бутэлечку адаткнуў-бы. У нас там віна чорт што.
— Ён, кажуць, крадзе, — сказаў Швэйк, насьмелую курачы папяросу свайго паручніка, бо той забараніў яму курыць у пакоі люльку. Ты-ж павінен ведаць, адкуль у яго віно…
— Куды загадае, туды і хаджу, — тонкім галаском сказаў Мікулашэк. — Напіша патрабаваньне на віно для шпіталю, а я атрымаю і дадому прынясу.
— А калі-б ён табе загадаў украсьці палкавыя грошы, ты-б таксама зрабіў? Тут то ты сьмелы, а перад ім дрыжыш, як асінавы ліст.
Мікулашэк заморгаў сваімі маленькімі вочкамі:
— Гэта-б мы яшчэ падумалі.
— Няма чаго тут думаць, сапляк ты гэтакі! — крыкнуў на яго Швэйк, але тут-жа асекся.
Адчыніліся дзьверы, і ўвайшоў паручнік Лукаш. У паручніка быў трохі ўзьняты настрой, што ня цяжка было заўважыць па яго надзетай задам наперад шапцы.
Мікулашэк так перапужаўся, што забыўся саскочыць з стала, і, седзячы, аддаваў чэсьць, забыўшыся пры гэтым, што ён быў бяз шапкі.
— Маю гонар далажыць, што ў даручаным мне памяшканьні ўсё ў поўным парадку, — адрапартаваў Швэйк, выцягнуўшыся ва фронт па ўсіх правілах, але з папяроскай у зубах. Паручнік Лукаш не зьвярнуў на Швэйка ніякай увагі і накіраваўся проста да Мікулашэка, які з вытрашчанымі вачыма сачыў за кожным рухам паручніка і па-ранейшаму аддаваў чэсьць, седзячы на стале.
— Паручнік Лукаш, — адрэкомэндаваўся паручнік, падыходзячы да Мікулашэка ня зусім цьвёрдым крокам. — А ваша як прозьвішча?
Мікулашэк анямеў. Лукаш падсунуў сабе крэсла, сеў проці Мікулашэка і, гледзячы на яго зьнізу ўгору, сказаў:
— Швэйк, дастаньце мне з куфэрка рэвольвэр.
Пакуль Швэйк корпаўся ў куфэрку, Мікулашэк не сказаў ні слова і толькі з жахам утаропіўся на паручніка. Каб ён мог заўважыць, што сядзіць на стале, то яму прышлося-б зьбянтэжыцца яшчэ больш, бо яго ногі датыкаліся да кален паручніка, які сядзеў насупраць.